Ολος ο καλός ο κόσµος έτρεχε στον Μαραθώνιο χτες, κι έλεγα κι εγώ να πάω να µοιράζω µπουκαλάκια µε νερό, να θαυµάζω την αντοχή των δροµέων και να λιάζοµαι στον ξαφνικό ήλιο. Με την ελπίδα βέβαια ότι οι δροµείς κάτι θα µετέφεραν και προς τους θεατές από το πνεύµα της προσπάθειάς τους, ότι το περιβάλλον κάπως θα ζωντάνευε και θα ράντιζε µε αισιοδοξία όσους θα ήµασταν εκεί. Αντί γι’ αυτό βρέθηκα στο ΚΑΤ µε ελαφρές κακώσεις, να παρακολουθώ εισαγωγές - εξαγωγές θυµάτων άλλων δρόµων, µαραθωνίων της καθηµερινότητας. Είχε κόσµο παντού, κι αντί για τους δροµείς θαύµαζα την υποµονετική κυρία της γραµµατείας που υποδεχόταν τα έκτακτα περιστατικά. Οσες ώρες περίµενα εκεί θα µίλησε σε µερικές εκατοντάδες ανθρώπους και κατάφερνε να δίνει απαντήσεις χωρίς να πελαγώνει, να θυµώνει ή να φωνάζει.
Δυστυχώς στις ουρές οι ασθενείς δεν ήταν το ίδιο άψογοι, έπαιρνε ο ένας τη σειρά του άλλου και κινδύνευε κανείς να βλαστηµήσει εντός του τη στιγµή που υιοθέτησε ευγενικούς τρόπους στη ζωή και ξέχασε τους άλλους.
Επιστρέφοντας µε ταξιτζή που έπαιζε µανιωδώς κοµπολόι κι οδηγούσε µόνο µε ένα χέρι, φοβήθηκα πως θα ξαναπηγαίναµε στο ΚΑΤ µε φορείο, αλλά γλιτώσαµε.
Ακολούθησε ορειβασία για το διηµερεύον φαρµακείο σε µακρινή ανηφοριά.
Είχε την πόρτα κλειστή και µια στρογγυλή τρύπα στη µέση. «Να µου µιλάτε από το φινιστίρι» έγραφε από κάτω (το µπέρδεψε ίσως µε το finis terrae), και µπροστά είχε κόσµο στην ουρά. Δεν είχε όµως φάρµακα. Από τους πέντε που περίµεναν µόνο του ενός τα φάρµακα βρήκε.
Αν είχε τα δικά µου θα έλεγα νενικήκαµεν µέσα από την καρδιά µου. Αλλά δυστυχώς χάσαµε.
Άραγε χρειάζεται ειδική παιδεία για να αντέχεις τέτοιες συνθήκες πίεσης ή είναι θέµα χαρακτήρα και προσωπικών αποφάσεων;
Έκδοση Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010
Υπό το έδαφος!
ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΣ δεν με παίρνει να γενώ τώρα στα γεράματα· θα γελάει ο κόσμος.
Ωστόσο, κατάφερα και περπατάω. Μια ώρα την ημέρα οπωσδήποτε! Λέω «κατάφερα», γιατί τα προηγούμενα χρόνια και στο περίπτερο ακόμη με τ' αμάξι πήγαινα. Συνεχώς βιαζόμουν! Πάντα κάτι έπρεπε να προλάβω κι ο ποδαρόδρομος πάντα σε καθυστερεί.
Η ΚΡΙΣΗ έφερε αναδουλειές και αφραγκίες, αλλά σου επέτρεψε να ξαναχρησιμοποιήσεις τα ποδαράκια σου. Από φοιτητής είχα να περπατήσω τόσο. Μεγάλη χαρά μού δίνει. Το αυτοκίνητο το 'χω ακινητοποιήσει, δεν το παίρνω. Οταν (και... αν) λειτουργήσει ο προαστιακός για Χαλκίδα, λέω να τους επιστρέψω τις πινακίδες. Πολύ ακριβό σπορ το του-του τέτοιες εποχές. Αν γυρίσουμε, από πλευράς βιοτικού επιπέδου, στη δεκαετία του '50 - '60 αυτά τα είδη πολυτελείας, όπως τις τέσσερις ρόδες, θα τα 'χουνε πλέον μόνο οι παραλήδες. Οι Αλβανοί, οι Ρουμάνοι, οι Πακιστανοί που θα μας έχουν στη δούλεψή τους.
ΕΥΤΥΧΩΣ να λες που προλάβαμε και με τα δανεικά φτιάξαμε ένα υποτυπώδες δίκτυο Μετρό, το οποίο ό,τι και να συμβεί δεν μπορούν να μας το πάρουν πίσω και να το πάνε αλλού. Κάθε μέρα κάτω απ' τη γη κυκλοφορώ πλέον κι αυτό μου δίνει μεγάλη πρωτόγνωρη χαρά! Μ' αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, να κόβω φάτσες και να βγάζω πρόχειρα συμπεράσματα, να προσπαθώ να μαντέψω πού πάνε όλοι αυτοί, τι θέλουν, τι σκέφτονται, τι τους απασχολεί. Πάντα ήθελα να ακούω, να ψυχανεμίζομαι και να καταλαβαίνω τους άλλους. Γι' αυτό ίσως και να έγινα δημοσιογράφος.
ΟΠΟΙΟΣ δεν κυκλοφορεί με το Μετρό και δεν μπαίνει σε τρόλεϊ, δεν έχει ιδέα για το τι γίνεται εκεί... έξω.
ΟΙ ΤΑΞΙΤΖΗΔΕΣ έπαψαν να 'ναι «Ρόιτερ», δεν μπορούν να πιάσουν τον σφυγμό. Και να βρέχει, καλαπόδια να ρίχνει, ο κόσμος περιμένει υπομονετικά στις στάσεις· δεν του περισσεύουν λεφτά για ταξιά.
ΟΠΟΙΟΣ κυκλοφορεί με το Μετρό και παρατηρεί τους ανθρώπους, εύκολα καταλαβαίνει πως ο καθένας είναι στην κοσμάρα του! Βυθισμένος στις σκέψεις, στα προβλήματά του. Σιγά μην ασχολούνται τώρα με εκλογές και υποψήφιους. Κιαλάρω τους πιτσιρικάδες με τα σακίδια και τα προχώ κουρεματάκια. Δεν μπαίνω στον κόπο να τους ρωτήσω. Είμαι σίγουρος πως ιδέα δεν έχουν για το τι φάση εκλογές γίνονται.
ΠΟΣΟ βαθιά νυχτωμένοι είναι εκείνοι που κάνουν παραδοσιακές αναλύσεις στα παράθυρα του δελτίου ειδήσεων... Ποιοι Πασόκοι και ποιοι Νεοδημοκράτες. Αυτά υπάρχουν στις δημόσιες υπηρεσίες και στα καφενεία. Εδώ μιλάμε για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που (μετα)κινούνται κάτω απ' τη γη. Πολύ περίεργη μάζα. Δεν μπορείς να ξέρεις πώς θα συμπεριφερθεί και πώς θ' αντιδράσει σ' αυτά που της συμβαίνουν. Δεν γίνεται να ξέρεις τι γνωρίζει, τι δεν γνωρίζει και πώς σκέπτεται ο καθένας, η καθεμιά σκυθρωπή φιγούρα του υπόγειου δικτύου μετακίνησης.
ΑΠΑΤΑΕΙ τον άνδρα της; Κλέβει τον συνεταίρο του; Είναι λυπημένος γιατί τον νίκησε ο βάζελος; Της παίρνει η τράπεζα το σπίτι, έπαθε ο άνδρας της έμφραγμα και είναι στην εντατική; Γι' αυτό κατεβαίνει στη στάση «Ευαγγελισμός»;
ΚΑΙ εκείνος εκεί ο βλοσυρός νεαρός απέναντι τι λες να 'χει μέσα στο φάκελο που κρατάει τόσο σφιχτά; Ανήσυχο τον βλέπω! Λες να 'ναι των «Πυρήνων της φωτιάς» και να 'χει μέσα στρακαστρούκες;
STREET FIGHTING MAN - Lyrics
(Μ.Jagger/K. Richards)
Ev'rywhere I hear the sound of marching, charging feet, boy
'Cause summer's here and the time is right for fighting in the street, boy
But what can a poor boy do
Except to sing for a rock 'n' roll band
'Cause in sleepy London town
There's just no place for a street fighting man
No
Hey! Think the time is right for a palace revolution
'Cause where I live the game to play is compromise solution
Well, then what can a poor boy do
Except to sing for a rock 'n' roll band
'Cause in sleepy London town
There's just no place for a street fighting man
No
Hey! Said my name is called disturbance
I'll shout and scream, I'll kill the king, I'll rail at all his servants
Well, what can a poor boy do
Except to sing for a rock 'n' roll band
'Cause in sleepy London town
There's just no place for a street fighting man
No
[ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ ] Συνεχόµενες αυτοκτονίες
Της Ρούλας Γεωργα- κοπούλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010 στην εφημ. "ΤΑ ΝΕΑ"
Την περασµένη εβδοµάδα, µε ένα διάγγελµα διάρκειας δώδεκα λεπτών το οποίο αναρτήθηκε στο web του Λευκού Οίκου και στο Υoutube, ο Μπαράκ Οµπάµα προσπάθησε να εκφράσει τη συµπαράστασή του στους gay µαθητές που υφίστανται καθηµερινά το νταηλίκι των συνοµηλίκων τους. Οχι, δεν ήταν η παγκόσµια ηµέρα της ανεκτικότητας αλλά το τέλος ενός ελεεινού δεκαπενθήµερου που στιγµατίστηκε από µια οµοβροντία αυτοκτονιών σε αρκετές Πολιτείες των ΗΠΑ. Εφηβοι µε διάφορη της συνήθους σεξουαλικότητα τίναξαν τα µυαλά τους στον αέρα από φόβο (ή από θυµό) για έναν κόσµο που τους θεωρεί ανεπιθύµητους και µιάσµατα από πάνω. Συµβαίνει κι αλλού; Τα στατιστικά στοιχεία δεν µιλάνε από µόνα τους αν δεν τους τα βγάλεις µε το τσιγκέλι, κι εδώ έχουµε να κάνουµε µε κοτζάµ συνωµοσία σιωπής που παίζεται µέσα σε τάξεις σχολείων, εφηβικά δωµάτια και σε στρατώνες ακόµα. Σε στιγµές κοινωνικής ευφορίας, εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1980, το ελληνικό υπουργείο Παιδείας κάτι είχε προσπαθήσει να ψελλίσει για την ανάγκη της σεξουαλικής αγωγής, αλλά από τότε ούτε φωνή ούτε ακρόαση.
Πώς να υπερασπιστεί τον εαυτό του ή να αντέξει την πίεση ένας πιτσιρικάς όταν η σφαλιάρα ή το ψυχόβγαλµα ξεκινάει από το ίδιο του το σπίτι; Οταν έχει µάθει να ζει κρυπτόµενος κι από τον ίδιο του τον εαυτό, την ώρα που η σύγχρονη (ανοιχτόµυαλη) οικογένεια υποδέχεται µε βεγγαλικά την ερωτική µύηση των (straight) τέκνων της, oh yes!
Συγγνώµη κιόλας για την κατάχρηση ξενόγλωσσων τύπων, αλλά θα σας επιβαρύνω µε έναν ακόµη:
bullying λέγεται η πράξη κανιβαλισµού, ψυχολογικής και σωµατικής βίας, το κράξιµο, η διαπόµπευση, το ηθικό ζούληγµα του «διαφορετικού». Εnjoy!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου