Κράτησα τις αποστάσεις
από της προσδοκίας τα λύτρα.
Όχι από ένστικτο, μήτε από γενναιότητα μάταιη.
Δασκάλα ηλικιωμένη η αγάπη κατέρρευσε
μαθητές εγκαταλείποντας όρθιους
στο προαύλιο στοιχημένους.
Ένα φεγγάρι βρήκε. Τους παρέδωσε.
Κράτησα αποστάσεις
απ' τα προπορευόμενα κόκκαλα.
Πυκνώνει ο καιρός επικίνδυνα
όταν τον συλλογιέσαι.
Να σε χωρέσει του ζητάς κι όλο αναβάλλει.
Και τι διαδίδεις τότε, τι υπεροπτικά υπαινίσσεσαι
ότι το καθρεφτάκι οδηγού (των εξελίξεων τάχα)
στην άσφαλτο το σκαντζόχοιρο βλέμμα σου
ξεκοιλιασμένες σταθερές αυτονομημένο σαρκάζει!
Μόνο από μένα αποστάσεις δεν κράτησα
κι απελπισμένα τώρα στην κλειστή στροφή
ενώ του ειδώλου μου αμολήθηκαν τα ζώα
φρενάρω μην ξεπέσω πάνω μου, στα λάδια
της χυμένης ζωής φρενάρω.
Από τη συλλογή Ο Σκιέρ των Σκιών (2008) / από την "ΑΥΓΗ", 6/5/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου