"...Το λέω ειλικρινά, είμαστε μια κυβέρνηση διαφορετική... Πρώτο μας μέλημα ήταν να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας απέναντι στους πολίτες. Από την πρώτη στιγμή είπαμε όλη την αλήθεια στον ελληνικό λαό..."
απόσπασμα από την ομιλία του Γ.Α. Παπανδρέου, πρωθυπουργού της Ελλάδας από τον Οκτώβριο του 2009, στο υπουργικό συμβούλιο της 2/5/2010.
Αν ένας δημόσιος άντρας ισχυρίζεται ότι μιλάει "ειλικρινά" και αμέσως μετά, μέσα στην ίδια παράγραφο, που βρίσκεται αυτός ο γεμάτος σεμνότητα και ταπεινότητα περί της ειλικρίνειάς του ισχυρισμός, επικαλείται ένα ψεύδος για να τον στηρίξει, (ότι είπε όλη την αλήθεια από την πρώτη στιγμή), το λιγότερο που θα μπορούσε να του καταλογίσει ο ακροατής του είναι ότι τον εμπαίζει, ότι κοινώς "τον δουλεύει ψιλό γαζί". Ιδιαίτερα όταν αυτή η "πρώτη στιγμή" είναι μόλις 8 μήνες, κι όχι 8 χρόνια, πριν από το ζόρι που τραβάει τώρα αυτός ο έρμος ακροατής, τότε θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι επιπλέον και προκαλείται. Κι όταν πάλι αυτός ο έρμος ακροατής έχει φάει στη μάπα "πιστόλια", "Τιτανικούς", "οικονομίες σε κώμα", "χρεωκοπίες", "απώλειες εθνικής κυριαρχίας", ενώ πριν από 8 μήνες παραμυθιαζόταν με αποφασιστικά "πάμε" και "λεφτά υπάρχουν", ενώ τώρα "κανένας Έλληνας δεν μπορούσε να διανοηθεί το μέγεθος του χρέους και του ελλείμματος...", και του παίρνουνε το 1/3 του ψωμιού που με μόχθο αποκτά, τότε μπορεί και να εξοργιστεί και να αναφωνήσει "άει σιχτίρ, ανίκανοι που σας πληρώνω να προνοείτε και να οργανώνετε το μέλλον μου!"
"...Συμμερίζομαι την οργή του πολίτη, που σήμερα πληρώνει για αμαρτίες άλλων..."
Εδώ θα μπορούσαμε ως και να ευχαριστήσουμε τον κ. Παπανδρέου που αναγνωρίζει ότι οι αμαρτίες δεν είναι του οργισμένου ακροατή, αλλά διστάζουμε γιατί πολύ περίεργα μας ακούστηκε αυτό το "αμαρτίες άλλων". Από τα τελευταία 30 χρόνια, μόνο τα 8 κυβέρνησε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και 22 το κόμμα του κ. Παπανδρέου... Θα ήταν πιο πιστευτός ο κ. Παπανδρέου αν η κτητική αντωνυμία "άλλων" γινόταν "μας" και η φράση του ολοκληρωνόταν κάπως έτσι: "...συμμερίζομαι την οργή του πολίτη, που σήμερα πληρώνει τις δικές μας αμαρτίες..." ή έστω "και τις δικές μας αμαρτίες" ή ακόμα-ακόμα "τις αμαρτίες όλων μας". Αλλά και πάλι αυτό δε θα έφτανε, γιατί θα έπρεπε αυτές τις αμαρτίες να τις ονομάσει, αν όχι και να τις περιγράψει, και επιπλέον να ζητήσει και συγγνώμη, επειδή στα χρόνια που το κόμμα του πατέρα του κυβέρνησε, η Πολιτική ως κορυφαία δράση έγινε ελκυστική για τον πολίτη μόνο για τα υλικά κέρδη που θα αποκόμιζε ασκώντας την.
Πριν το 1981, ο απλός λαός κουνούσε το κεφάλι με νόημα όταν αναφερόταν στους πολιτικούς της Δεξιάς και στις σχέσεις τους με τα οικονομικά συμφέροντα της εποχής. "Έλα μωρέ δεν τους ξέρουμε αυτούς εκεί απάνω, πώς κανονίζουνε τις δουλειές τους..." κι ούτε ήθελε να έχει σχέση μ' αυτούς, γιατί οποιαδήποτε σχέση μ' αυτούς λέρωνε, κι αυτή τη βρωμιά δεν άντεχε να την κουβαλάει κανείς, ήταν το λιγότερο ντροπή και προδοσία, πληγή στο φιλότιμο και στο "καλό όνομα".
Μετά το 1981, μετά το όργιο των κλαδικών του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, μετά την εμπέδωση της διαφθοράς σε οποιαδήποτε συναλλαγή με το Δημόσιο, μετά τη διαπλοκή με εκδοτικά, εκκλησιαστικά, εργολαβικά, τραπεζικά και άλλα επιχειρηματικά συμφέροντα, μετά τον ανεπανόρθωτο βιασμό και την καταστροφή που υπέστη το ελληνικό φυσικό περιβάλλον, μετά την επιβράβευση της ήσσονος προσπάθειας στην εκπαίδευση (τι μεταρρύθμιση κι αυτή να ξεκινάει με την κατάργηση του "10"!), μετά την συνδιοίκηση της συναλλαγής στα Πανεπιστήμια, μετά τις κουρσάρες και τις τζιπούρες που κυκλοφορούσαν τα στελέχη των κυβερνήσεων και του Κινήματος, μετά τις σομόν βίλες απανταχού της Αττικής και ελληνικής γης, μετά τα "πολιτιστικά κέντρα" της λεωφόρου Συγγρού, μετά τις αρχοντοχωριάτικες Ολυμπιάδες του Πολιτισμού και της Ντόπας (άλλη εθνική ντροπή), μετά την επιβολή της τηλεοπτικής και χουλιγκανικής ανοησίας και υστερίας - τόση τηλεόραση και τόσο ποδόσφαιρο επί σοσιαλισμού αξιωθήκαμε, μετά από τόση διαφθορά στη σκέψη και στη γλώσσα που την εκφράζει, μετά την οικονομική και πολιτιστική σκλαβιά, που είναι πολύ χειρότερη από την πολιτικοστρατιωτική, τίποτα στην Ελλάδα δεν έχει μείνει όρθιο. Γκρεμίδια και μόνο γκρεμίδια ήταν το αποτέλεσμα της δράσης αυτής της επαγγελματικής κάστας που λέγεται "Έλληνες πολιτικοί". Και μόνο γκρεμίδια μπορούν τώρα να διαχειριστούν.
Ο Μανώλης Γιούργος έγραψε, ο Μεθόδιος Αργουμέντης αντέγραψε και ανάρτησε, ενώ και οι δυο ελπίζουν και εύχονται καλύτερες μέρες στους αγαπημένους φίλους τους...
ξημερώματα 5/5/2010.
Πριν το 1981, ο απλός λαός κουνούσε το κεφάλι με νόημα όταν αναφερόταν στους πολιτικούς της Δεξιάς και στις σχέσεις τους με τα οικονομικά συμφέροντα της εποχής. "Έλα μωρέ δεν τους ξέρουμε αυτούς εκεί απάνω, πώς κανονίζουνε τις δουλειές τους..." κι ούτε ήθελε να έχει σχέση μ' αυτούς, γιατί οποιαδήποτε σχέση μ' αυτούς λέρωνε, κι αυτή τη βρωμιά δεν άντεχε να την κουβαλάει κανείς, ήταν το λιγότερο ντροπή και προδοσία, πληγή στο φιλότιμο και στο "καλό όνομα".
Μετά το 1981, μετά το όργιο των κλαδικών του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, μετά την εμπέδωση της διαφθοράς σε οποιαδήποτε συναλλαγή με το Δημόσιο, μετά τη διαπλοκή με εκδοτικά, εκκλησιαστικά, εργολαβικά, τραπεζικά και άλλα επιχειρηματικά συμφέροντα, μετά τον ανεπανόρθωτο βιασμό και την καταστροφή που υπέστη το ελληνικό φυσικό περιβάλλον, μετά την επιβράβευση της ήσσονος προσπάθειας στην εκπαίδευση (τι μεταρρύθμιση κι αυτή να ξεκινάει με την κατάργηση του "10"!), μετά την συνδιοίκηση της συναλλαγής στα Πανεπιστήμια, μετά τις κουρσάρες και τις τζιπούρες που κυκλοφορούσαν τα στελέχη των κυβερνήσεων και του Κινήματος, μετά τις σομόν βίλες απανταχού της Αττικής και ελληνικής γης, μετά τα "πολιτιστικά κέντρα" της λεωφόρου Συγγρού, μετά τις αρχοντοχωριάτικες Ολυμπιάδες του Πολιτισμού και της Ντόπας (άλλη εθνική ντροπή), μετά την επιβολή της τηλεοπτικής και χουλιγκανικής ανοησίας και υστερίας - τόση τηλεόραση και τόσο ποδόσφαιρο επί σοσιαλισμού αξιωθήκαμε, μετά από τόση διαφθορά στη σκέψη και στη γλώσσα που την εκφράζει, μετά την οικονομική και πολιτιστική σκλαβιά, που είναι πολύ χειρότερη από την πολιτικοστρατιωτική, τίποτα στην Ελλάδα δεν έχει μείνει όρθιο. Γκρεμίδια και μόνο γκρεμίδια ήταν το αποτέλεσμα της δράσης αυτής της επαγγελματικής κάστας που λέγεται "Έλληνες πολιτικοί". Και μόνο γκρεμίδια μπορούν τώρα να διαχειριστούν.
Μόνο κάποιοι απομονωμένοι δάσκαλοι - παρ' ότι απογοητευμένοι - σε κάποια σχολειά που μαθαίνουν γράμματα σε καμιά εικοσαριά παιδιά το χρόνο, κάποιοι γιατροί στο ΙΚΑ που βλέπουν και διαγιγνώσκουν ασθενείς από τον τρίτο κόσμο κάθε πρωί, κάποιοι καλλιτέχνες που κάνουν το μεράκι τους χωρίς τις μυθικές αμοιβές των διαπλεκόμενων, κάποιοι ποιητές και συγγραφείς που στέλνουν μηνύματα σε μπουκάλι στην ανοιχτή θάλασσα, κι ο ευρών αμειφθήσεται μιαν άλλην αμοιβή, λίγοι, "όρθιοι και μόνοι μέσα στην φοβερή ερημία του πλήθους".
Πολιτικάντηδες της τελευταίας 30ετίας, μην ανακατεύεστε στα έργα τους, αφήστε τους μόνους να ευχαριστηθούν την εμπιστοσύνη των λίγων φίλων τους, ούτως ή άλλως δεν κινδυνεύουν τα μεγαλεπήβολα σχέδιά σας.
ξημερώματα 5/5/2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου