Στο δρόμο με τις λεύκες...

Ο μηχανισμός. Μερικά πράγματα, αν και είναι βασικά στοιχεία της πραγματικής ζωής, τα βιώνουμε περίπου σαν σε όνειρο. Χωρίς ποιοτική διαβάθμιση, καθόσον και οι εφιάλτες έχουν τη χρησιμότητά τους: δίνουν την ψευδαίσθηση της εγρήγορσης, μπλέκουν με fake αδρεναλίνη και τελικά η μαξιλαροθήκη πάει στο πλυντήριο. Εκεί δηλαδή που καταλήγουν τεράστιες ποσότητες μαύρου χρήματος, αφήνοντας πίσω τεράστιες τρύπες και κάνοντας τη χώρα αλλά και εμάς τους ίδιους να φωτογραφιζόμαστε ως άθλιοι ζήτουλες στους αμφιβληστροειδείς των εταίρων μας. Και μπορεί (μεν)  αυτό το σημείωμα να έχει την αίσθηση - ή και την αύρα - της επικαιρότητας, όμως εγώ περισσότερο το νιώθω ως κείμενο "ψυγείου", καθώς άνετα θα μπορούσε να έχει γραφεί πέρυσι (επί Καραμανλή) ή πριν από 10 χρόνια (επί Σημίτη). Γιατί τελικά οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τα χούγια - ούτε το σύστημα σταματάει να καταβροχθίζει περισσεύματα και ευαισθησίες. Μόνο τα νύχια και οι μασέλες αλλάζουν πότε πότε.
Η προσφυγή. Η ιστορία με τους δανεισμούς και τα τοκοχρεολύσια κρατάει κοντά δύο αιώνες, όμως όλοι αυτοί που παίζουν τριγύρω μας πρέπει να ευθύνονται για τα τελευταία 60 χρόνια. Καθώς για μας ο πόλεμος γινόταν εμφύλιος και η ανάπτυξη ήταν στα χέρια του κράτους της Δεξιάς. Που αντί να εκμεταλλευτεί τον ορυκτό πλούτο - και τα σχετικά - έντυσε τους πατεράδες μας οικοδόμους και γκαρσόνια. Μικροπωλητές που πουλούσαν τσολιαδάκια στην Ακρόπολη. Έτσι και ο Ορέστης Μακρής, αφού είδε κι απόειδε, παράτησε την άμαξα και το 'ριξε στο κρασί...
Η στήριξη. Η γενιά του "1 1 4" και του Πολυτεχνείου ήταν μορφωμένη κι έδειχνε ότι ψαχνόταν, αλλά άφηνε πίσω ουσιώδεις αισθητικές και πολιτισμικές τρύπες. Δεν μπορούσε να αποφασίσει αν θα προσεγγίσει τη Δύση ή αν θα μείνει στο κουκούλι της (Εγγύς) Ανατολής - και η χώρα ήταν ξαπλωμένη στην κλίνη που την ξάπλωσαν οι εθνάρχηδες θωπεύοντας την επιδερμίδα της και ασελγώντας στο πνεύμα της. Ήρθε και η αλλαγή το '81 και ο κόσμος μετατράπηκε σε (κανονικό) σκυλάδικο/ είναι αυτό που λουζόμαστε σήμερα από τα media. Χώρα κλεφτών και αρματολών, παπάδων και μεγαλοδικηγόρων. Μέχρι που κτύπησε το κουδούνι της πόρτας μας ο μονεταριστής/σοσιαλιστής Dominique Strauss-Kahn...

• Γιώργος Χαρωνίτης ("Τέρμα Αμπελοκήπων", ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ, τ. 520 29/4-5/5)