...............................................................
Πόζα και πάθος...
από τον θεατρικό κριτικό, συγγραφέα και φίλο στο fb Ηρακλή Λογοθέτη (facebook, 6.2.2021)
Άλλοτε ως ήπια μομφή και άλλοτε ως συγκαταβατική διαπίστωση, στον ποζάτο ηθοποιό αποδίδεται συχνά ο χαρακτηρισμός του ναρκίσσου. Πρόκειται για παρεξήγηση οφειλόμενη στη σύγχυση αυθεντικού ναρκισσισμού και κίβδηλης αυταρέσκειας. Αρκούντως δικαιολογημένη μια που φαινομενικά οι δυό στάσεις είναι σχεδόν πανομοιότυπες. Ο νάρκισσος εντούτοις, είναι απρόσβλητος από τη θέαση των άλλων για τους οποίους αδιαφορεί πλήρως. Δεν επιθυμεί παρά τον ειδωλικό του εαυτό. Το βλέμμα του ψάχνει μόνο το δικό του ανάβλεμμα. Ο ηθοποιός όμως, ειδικά του θεάτρου, απευθύνεται στους θεατές και τρέφεται από την επιδοκιμασία τους. Έχει ως μοναδικό καθρέφτη το βλέμμα τους, χάριν του οποίου αποποιείται κάθε ίχνος ναρκισσισμού. Και αναπληρώνει την απουσία του με το πάθος που τα πάντα πληροί. Η παρεξήγηση αρχίζει με την περίπτωση του ηθοποιού που, επειδή του λείπει η εσωτερικότητα του γνήσιου πάθους, ελπίζει ότι θα κερδίσει το βλέμμα των θεατών υπερβάλλοντας. Επιστρατεύει την πόζα αντί του πάθους. Η μανιώδης ενασχόληση με τον εαυτό του έχει μοναδικό σκοπό να αρέσει στους άλλους. Προσποιείται λοιπόν τον αυτάρεσκο ενώ είναι απλώς φιλάρεσκος και υιοθετεί, μέσα κι έξω από τη σκηνή, ναρκισσευόμενη συμπεριφορά. Μιμείται δηλαδή, αλλά μόνο ως προς τα εξωτερικά του γνωρίσματα, τον ναρκισσισμό. Ξεχνά ότι η προσποίηση αποτελεί κακέκτυπο της υποκριτικής τέχνης κι έτσι γίνεται πιο φτωχός και πιο πικρός. Απελπιστικά ευάλωτος στη θλιμμένη ματαιοδοξία που παραμένει βασανιστικά άγρυπνη συνοδός της ναρκισσευόμενης συμπεριφοράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου