.............................................................
Μίλτος Σαχτούρης (1919 - 2005)
Ὁ σωτήρας
Μετρῶ στα δάχτυλα τῶν κομμένων χεριῶν μου
τις ὦρες που πλανιέμαι στα δώματα αὐτά τ᾿ ἀνέμου
δεν ἔχω ἄλλα χέρια ἀγάπη μου κι οἱ πόρτες
δε θέλουνε να κλείσουν κι οἱ σκύλοι εἶναι ἀνένδοτοι
Με τα γυμνά μου πόδια βουτηγμένα στα βρώμια αὐτά νερά
με τη γυμνή καρδιά μου ἀναζητῶ (ὄχι για μένα)
ἕνα γαλανό παράθυρο
πῶς χτίσανε τόσα δωμάτια τόσα βιβλία τραγικά
δίχως μια χαραμάδα φῶς
δίχως μια ἀναπνοή ὀξυγόνου
για τον ἄρρωστο ἀναγνώστη
Ἀφοῦ κάθε δωμάτιο εἶναι και μια ἀνοιχτή πληγή
πῶς να κατέβω πάλι σκάλες που θρυμματίζονται
ἀνάμεσα ἀπ᾿ το βοῦρκο πάλι και τ᾿ ἄγρια σκυλιά
να φέρω φάρμακα και ρόδινες γάζες
κι ἂν βρῶ το φαρμακεῖο κλειστό
κι ἂν βρῶ πεθαμένο το φαρμακοποιό
κι ἂν βρῶ τῇ γυμνή καρδιά μου στη βιτρίνα τοῦ φαρμακείου
Ὄχι ὄχι τέλειωσε δεν ὑπάρχει σωτηρία
Θα μείνουν τα δωμάτια ὅπως εἶναι
με τον ἄνεμο και τα καλάμια του
με τα συντρίμια τῶν γυάλινων προσώπων που βογγᾶνε
με την ἄχρωμη αἱμορραγία τους
με χέρια πορσελάνης που ἁπλώνονται σε μένα
με την ἀσυχώρετη λησμονιά
Ξέχασαν τα δικά μου σάρκινα χέρια που κόπηκαν
την ὥρα που μετροῦσα την ἀγωνία τους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου