"Δύσκολο προνόμιο" έγραψε η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 22.2.2022)

 .............................................................

                    Δύσκολο προνόμιο

έγραψε η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 22.2.2022)

Βρεθήκαμε ως άνθρωποι με έναν δύσκολο θησαυρό στα χέρια, τα γηρατειά μας. Τα δικά μας και των δικών μας, ή έστω ανάποδα, των δικών μας πρώτα και τα δικά μας μετά. Γερνάμε πιο πολύ από ποτέ και πιο πολλοί από ποτέ κι ουσιαστικά δεν ξέρουμε ακόμα τι να κάνουμε με αυτό το ζήτημα. Ολα έχουν αλλάξει, ζούμε πολύ, ζούμε καλύτερα, αλλά η φθορά είναι φθορά, η ανημπόρια είναι ανημπόρια. Ομως δεν το συζητάμε πολύ, αναδίδει γεροντίλα το θέμα, το αποφεύγουμε. Ξαφνικά μια είδηση περί κακόβουλης έως επικίνδυνης διαχείρισης γηροκομείου μάς φέρνει μπροστά στην πραγματικότητά του με τρόπο τρομαχτικό. Τι κάνουμε με τους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια, με τη φάση αυτή της ζωής όπου όλοι θα φτάσουμε αν ζήσουμε πολύ; Και θέλουμε όλοι να ζήσουμε πολύ! Χρόνια πολλά ευχόμαστε όλοι σε όλους, ακόμα κι αν ξέρουμε ότι εξ αντικειμένου δεν έχει να πάει πολύ παρακάτω το ρολόι.

Κάποτε οι γέροι μπορούσαν να γερνούν με την οικογένεια, εκτός από όσους δεν είχαν καθόλου. Εμεναν οι γέροι στο σπίτι κι έφευγαν τα παιδιά. Τώρα μένουν τα παιδιά επ’ αόριστον και οι γέροι όχι. Εχουν τα δικά τους σπίτια, όπου συνήθως τους συντροφεύουν γυναίκες επί πληρωμή, ας είναι καλά η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ. Ισως αυτή φταίει που ποτέ δεν κάναμε πολύ σοβαρά τη συζήτηση περί γηροκόμησης, υπήρξε η ευκολία των φτηνών εργατικών χεριών στις τόσο δύσκολες αυτές θέσεις εργασίας. Αν μπορείς να πεις εργασία την κανονική συμβίωση με έναν ξένο άνθρωπο που κατά κάποιον τρόπο παριστάνει την οικογένεια, όλη μαζί, και μπορεί να παριστάνει και το σπίτι που μπορούσε να στεγάσει τους ηλικιωμένους κάποτε, τη μονοκατοικία όπου περίσσευαν δωμάτια, κι αν δεν περίσσευαν στριμωχνόταν η γιαγιά μαζί με το εγγόνι.

Ξέρω ηλικιωμένους που όταν πήραν σύνταξη γύρισαν στα χωριά τους να ξαναβρούν το σωστό σπίτι για τη στέγαση του ηλικιωμένου, αυτό με τον κήπο και την αυλή, τη γειτονιά και τον εύκολο δρόμο. Η πόλη είναι για τους νέους, μοιράζουν τη ζωή τους εκτός των τεσσάρων τοίχων τρέχοντας κι αντέχοντας. Θα έπρεπε να μπορούν να μικραίνουν οι πόλεις καθώς εμείς μεγαλώνουμε. Αντ’ αυτού, μικραίνουν οι περιοχές των κινήσεών μας. Αν δεν έχεις χωριό να γυρίσεις, τι γίνεται;