"Η αγορά που τα πάνθ' ορά" έγραψε ο Μανώλης Πιμπλής ("Εφημερίδα των Συντακτών", 7.2.2022)

 ...............................................................

             Η αγορά που τα πάνθ' ορά

έγραψε ο Μανώλης Πιμπλής ("Εφημερίδα των Συντακτών", 7.2.2022)

Σε όλη τη δεκαετία της οικονομικής κρίσης ένα φάντασμα πλανιόταν πάνω από την Ελλάδα: οι αγορές. Ακούγαμε συνέχεια ότι ως πτωχευμένοι δεν μπορούσαμε να δανειστούμε από αυτές, υπουργοί και πρωθυπουργοί τις επικαλούνταν συχνά, όπως βέβαια και οι εκπρόσωποι της τρόικας. Τα δύο τελευταία χρόνια, με την πανδημία, πάψαμε ως διά μαγείας να τις ακούμε, ξαφνικά βγήκε από τα μπαούλα το κρατικό χρήμα παρακάμπτοντάς τες ή συνεχίστηκε ο δανεισμός από αυτές -με ευρωπαϊκές εγγυήσεις-, αλλά αυτή τη φορά χωρίς ιδιαίτερη επίκλησή τους, καθώς όταν γίνεται τέτοια επίκληση είναι κατά κανόνα για κακό.

Τώρα που σιγά σιγά η Ευρώπη κηρύσσει λήξη συναγερμού, οι αγορές -και πάλι ως διά μαγείας- επανέρχονται στο προσκήνιο. Εχουμε δύο σκαλοπάτια μέχρι την επενδυτική βαθμίδα -ώστε να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών-, αλλά φαίνεται πως αυτοί που έφτιαξαν τη σκάλα τα έχουν κάνει ψηλότερα από τα προηγούμενα και δεν είναι εύκολο να τα δρασκελίσει κανείς. Πρόσφατα οι οίκοι αξιολόγησης -που επίσης ξαναβγήκαν στην επιφάνεια- μας είπαν ότι μένουμε στο ίδιο σκαλοπάτι αλλά με θετική προοπτική, σαν άγαλμα που πατάει στις μύτες των ποδιών έτοιμο για το άλμα αλλά μένει ακίνητο. Ο υπουργός Ανάπτυξης τις επικαλέστηκε ξανά και αυτός, λέγοντας πως είναι δύσκολο να γίνουν μειώσεις στον ΦΠΑ βασικών προϊόντων παρά την ακρίβεια, με το επιχείρημα ότι δεν πρέπει να προκληθεί ανησυχία στις αγορές για τη δημοσιονομική μας σταθερότητα. Κάτι που δεν προοιωνίζεται τίποτα το καλό για το εγγύς μέλλον.

Οι αγορές είναι, καθώς φαίνεται, οι θεότητες του σύγχρονου καπιταλισμού. Ανώνυμες αλλά και πληθυντικές, δεν προσιδιάζουν ούτε σε μονοθεϊστική θρησκεία ούτε όμως στο ολύμπιο δωδεκάθεο, αφού δεν εκπροσωπούν διαφορετικές εκφάνσεις της ζωής, δεν είναι λ.χ. η μία θεά της σποράς, η άλλη του πολέμου, με διαφορετικά πρόσωπα, αλλά είναι όλες ίδιες, σαν κλώνοι μιας και μοναδικής θεότητας που όλες μαζί συγκροτούν. Δεν γνωρίζουμε αν κατοικούν σε ψηλά βουνά ή στον ουρανό, ή μάλλον μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι κατοικούν στις σύγχρονες -και ολίγον της ύβρεως- εκδοχές τους, δηλαδή σε πανύψηλους ουρανοξύστες ή στο διαδίκτυο. Και ξέρουμε πάντως με σιγουριά ότι προκαλούν δέος, ότι κρατούν ρομφαία, ότι αποτελούν μια συνεχή, υπερκείμενη απειλή, το μάτι που επιτηρεί, σαν την οργουελική τηλεοθόνη, που κάνει συστάσεις και ενίοτε δικάζει και καταδικάζει.

Οσο για το γένος τους, θα άξιζε να μελετηθεί από τις τόσο αναπτυγμένες στις μέρες μας σπουδές φύλου. Εχουν θηλυκή ονομασία, ωστόσο κρύβουν κυρίως ανδρική εξουσία. Που κι αυτή υποδιαιρείται σε πολλά πρόσωπα, τα οποία επίσης αποτελούν κλώνους του ίδιου προτύπου. Τα δύο φύλα, οι θηλυκές αγορές και οι άνδρες -ως επί το πλείστον- εκπρόσωποι της εξουσίας τους, συναιρούνται σε κάτι ουδέτερο ή καλύτερα άφυλο (με οποιαδήποτε ορθογραφία): τον σύγχρονο μακιαβελικό Ηγεμόνα, το χρήμα.