«Πώς να γλιτώσεις τα παιδιά;» χρονογράφημα της Άννας Δαμιανίδη («Εφημερίδα των Συντακτών", 15.2.2022)

 ...............................................................

·       «Πώς να γλιτώσεις τα παιδιά;» χρονογράφημα της Άννας Δαμιανίδη («Εφημερίδα των Συντακτών", 15.2.2022)

Τι άλλο γίνεται στον κόσμο εκτός από εγκλήματα, επιθέσεις και κουτσομπολιά; Κάτι θα γίνεται, δεν μπορεί. Ίσως σε κάποια γωνιά πανεπιστημίου μια ομάδα φοιτητών ανακαλύπτει πώς μετατρέπεται το υδρογόνο του νερού σε καύσιμο ελευθερώνοντας οξυγόνο στον αέρα. Στο διπλανό εργαστήριο θα ψάχνουν πώς μοιράζεται λογικά το εκλυόμενο οξυγόνο, μην το αναπνέουν απότομα οι περαστικοί και ζαλίζονται.

   Σε κάποιο άλλου τύπου εργαστήριο θα ανακαλύπτονται οικολογικοί τρόποι συσκευασίας και το μαγείρεμα χωρίς κατάλοιπα του 22^ου αιώνα. Σε ένα τρίτο θα μελετάται η επίπτωση της φωνής της μητέρας, όταν θυμώνει, στον ψυχισμό του παιδιού. Καθώς και ποια κύτταρα του εγκεφάλου των ενηλίκων ερεθίζονται από το παιδικό κλάμα και πώς αναγνωρίζουν από τις αποχρώσεις του οι ενήλικες, σε γειτονιές πυκνοκατοικημένες, την ικεσία και τη γνήσια έκκληση για βοήθεια. Στο μέλλον όλοι θα ζουν σε μέρη σαν την Κυψέλη ή το Χονγκ Κονγκ – θα είναι όλο και πιο ανεπίτρεπτο να μην μπορείς να ξεχωρίσεις σε ποιο σημείο ακριβώς της γειτονιάς ένα παιδί βασανίζεται και κλαίει.

   Θα βρεθούν στο μέλλον τρόποι να ξεφεύγει ένα παιδί από την εξουσία των γονιών του τη στιγμή που το απειλεί; Οι γονείς είναι οι πιο μεγάλοι, οι πιο ισχυροί βασιλιάδες. Κανείς δεν έχει τόση δύναμη πάνω σε άλλους ανθρώπους. Ποτέ δεν ήταν αυτοί οι άνακτες τόσο απομονωμένοι ακόμα και σε πλήθη, τόσο αμυντικοί σε κάθε παρέμβαση.

   Αλλά, μπορεί πρώτα να βρεθεί η σύντηξη του υδρογόνου για καύσιμο και ακόμα να ψάχνουμε τους τρόπους επέμβασης στις οικογένειες για τη σωτηρία των παιδιών. Είναι πιο δύσκολο, τα παιδιά αγαπούν τους γονείς ακόμα κι αν υποφέρουν κοντά τους. Η αγάπη κι η αδυναμία, η εξουσία και η υπερδύναμη, όλα συγκεντρωμένα σε αυτή την άνιση σχέση. Πώς να τα βγάλει πέρα η επιστήμη;

   Δεν τα βγάζει. Ούτε οι γείτονες τα βγάζουν πέρα. Γειτονιές δεν υπάρχουν, μόνο ταχυδρομικοί τομείς, κι αυτοί χωρίς ταχυδρομεία. Άλλοι θεσμοί πρέπει να αναπτυχθούν – κι ίσως σε κάποιο μακρινό εργαστήριο επιστήμονες βρίσκουν τον τρόπο να πλησιάζεις προβληματικές οικογένειες για να γλιτώνουν τα παιδιά, αρχίζοντας από αυτά που εκτίθενται σε δημόσιους χώρους, ας πούμε για επαιτεία. Υπάρχει και στον Ποινικό Κώδικα, έτσι για αρχή. Ακόμα ανεχόμαστε ζητιανάκια με τους γονείς τους στους δρόμους, δίπλα σε ασυγκίνητους αστυνομικούς, οπότε τι να λέμε για κακοποιημένα και δολοφονημένα παιδιά μέσα σε τέσσερις τοίχους σπιτιών;