.............................................................
Ο καφενές και το δημόσιο
από τη συνάδελφο και φίλη στο fb Mania Papadimitriou (facebook, 6.11.2021)
Ηταν πολλά πολλά χρονια πριν στη μακρινή Ρωσία Ενας ήρωας μυθιστορηματος του Γκοντσάρωφ ο Ομπλόμωφ η αλλιώς Αμπλόμωφ τελευταίος γόνος αγροτικής οικογενείας ,ευγένης δεν είχε μάθει ούτε πώς να ντύνεται μοναχός του Πεθάναν οι γονείς του,οι εποχές αλλάξαν ,η αγροτική φεουδαρχίας τελείωνε και ο κακομοιρης ο Ομπλομωφ έπρεπε να ζησει τα καλύτερά του χρόνια με τον υπηρέτη του Ζαχαρ που τον χρειαζόταν γιατι δεν μπορούσε τιποτα να κάνει μοναχός του ,με τα βιβλία του που ειχαν συσσωρευτεί διπλα στο κομοδινο του μέσα στη σκόνη και την αγαπημενη του Σοφία με την οποία έκαναν υπέροχες συζητήσεις αλλά σιγά σιγά μονο συζητησεις αφού ο Ομπλομωφ όλο πάχαινε και πάχαινε και πάχαινε και σιγά σιγά δεν μπορούσε να σηκωθει απο την πολυθρονα Ειχε κι ενα φιλο γερμανο τον Σααφ που ήταν δραστήριος και συνεχώς ειχε δουλειές και επιπλέον κι αυτός κουβέντιαζε με τη Σοφία μέχρι που την κέρδισε κι αυτην ολοκληρωτικά
Κι ενώ ο Ομπλόμωφ φιλοσοφούσε μοναδικά όμως η ζωή έτρεχε γύρω του και έπαιρνε απο δίπλα του ο τι αγαπούσε
Αλλα δεν μπορούσε να αντιδράσει γιατί χωνόταν όλο και περισσότερο μέσα στη ραστώνη της ήττας του καιρού του ενώ κάτι άλλο γύρω του πιό νέο και κάπως βάρβαρο και μονοκόματο και διχως εμπνευση και στοχασμο του έπαιρνε όλο του το χώρο
Αυτό το συναισθημα Αυτη την κατασταση οι ρωσοι την ειπαν Ομπλομοφτσινα και μ αυτην χαρακτηριζουν κάτι που εμένα μου μοιάζει σαν αυτο που λέμε εμείς ραχάτι η ραγιαδισμό Κατα το κοινοτυπο τεμπελιά η τεμπελχανιό Κάτι τόσο γνώριμο σ εμάς και τόσο ευκολα κατακριτέο που ομως αν κανείς διαβάσει το βιβλίο του Γκοντσάρωφ κατανοεί πως δεν ειναι καθολου ευκολο να το νικησει μιά κοινωνία γιατι έχει πισω του αιώνων ρυθμό και λειτουργια και το κυριώτερο κάποια κρυμμένη γοητεία και φιλοσοφία μαγευτική και γεμάτη ανθρωπιά Ναι εχει ανθρωπιά η ραστώνη οταν την αντιπαραβάλεις στονρυθμό της επιβεβλημένης ανάπτυξης και της επιβεβλημένης φιλοδοξιας
Δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι φτιαγμένοι να δουλεύουν σαν ρομποτ Κι ισως ο καφενές και το δημόσιο σ αυτη τη χωρα που κατοικούμε ναναι απ τα σημεία οπου αυτό γινεται καθαρό και ευανάγνωστο
Κι αν έπρεπε κάποιος να κρίνει και να κατακρινει θαπρεπε πρωτα να καταμετρησει τις ευθύνες του πώς πότε και γιατί και απο πού ρίζωσε αυτή η νοοτροπία σε τούτο τον τόπο και τί εξυπηρετούσε αυτο όταν ήταν στην ακμή του
Η σκονη πέφτει αργά και αργά κάθεται πάνω στους φακέλλους των συντάξεων εκείνων που δεν τρέχουν να διεκδικήσουν να φωνάξουν να τσιριξουν για το κάποτε αυτονόητο δικαίωμά τους και σημερα ενα δικαίωμα βαρίδι μιας κοινωνίας που θέλει όλα να περικοπούν αλλά βέβαια δεν μπορεί να το κάνει γιατί θα ειναι στιγνό έγκλημα Η σκόνη κάθεται αργά πάνω στους φακέλλους που ξεκουράζονται στο πάτωμα περιμένοντας μια καταμέτρηση απο δευτέρα σε δευτέρα
Να μετράς ειναι δυσκολο Να τηλεφωνάς βαρύ Να στελνεις μέηλ δεν εμαθες καλά και ουτε εχει συστημα που να σε διευκολύνει και αυτοι που περιμένουν ειναι ηττημένοι και δεν πιεζουν σθεναρά Καμιά φορά ουρλιάζουν η κλαινε η χτυπιουνται η λιποθυμούν Ειναι φυσικο Εχουν τα δικια τους αλλά τι να κάνουμε κι εμείς δεν επαρκούμε Κι οι φάκελλοι ειναι πολλοί Περάστε τη δευτέρα και θα δουμε
Ακούς στον καφενέ τις συζητήσεις και τις διχογνωμίες για το ποιός φταιει πιο πολύ για την ομπλομόφτσινα του αλλουνού Ενώ η σκόνη πέφτει σαν το χιόνι Και αιφνης ο κύριος Μπεκετ μας χαμογελα λέγοντας : « ναι κι αυτό ειναι ζωή»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου