Ράινερ Μαρία Ρίλκε (1875 - 1926)
Πόσο μας έκανε λεπτούς ο αχανής χώρος!
Και ξαφνικά έρχονται στο νου όλες οι υπερβολές.
Τώρα μέσ΄ απ΄ την άηχη σήτα των φιλιών
Στάζουν πικρής ουσίας η αλόη και τ΄ αψέντι.
Πόσο πολλοί είμαστε! Απ΄ το κορμί μου ανασηκώνει
Δέντρο καινούργιο το ξέχειλο στέμμα
Και καθώς έρχεται προς εσέ, ψηλώνει συνεχώς∙
Γιατί κοίτα, τι θα ήταν δίχως το θέρος
Που αναδεύεται στα σπλάχνα σου;
Εσύ είσαι ή εγώ που προσφέρουμε τόση ηδονή;
Ποιος μπορεί να το πει αφού περπατούμε ζαλισμένοι;
Μπορεί να στέκει μια λαγγεμένη στήλη στο δωμάτιο
Που συγκρατεί το θόλο, μα καταρρέει αργά αργά.
Ράινερ Μαρία Ρίλκε
*Από τα «Επτά φαλλικά ποιήματα-Προχωρημένο φθινόπωρο» (1915) όπως εμπεριέχονται στην έκδοση «Έξι Ευρωπαίοι ποιητές: Γκέοργκ Τρακλ, Αρσένι Ταρκόφσκι, Ρ. Μ. Ρίλκε, Τόμας Μπέρνχαρντ, Ίβαν Γκολ, Γκότφριντ Μπεν» (μτφρ. Αλέξανδρος Ίσαρης, εκδ. Gutenberg, Αθήνα 2015).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου