..............................................................
Πάνος Σταθόγιαννης
(γ.1959)
Α, ΤΙ ΑΚΡΙΒΟΔΙΚΑΙΗ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ
Η αγαπημένη μου
αυτοαναιρείται, ώστε να είναι ακριβοδίκαιη στις συναντήσεις μας. Γι’ αυτό και βρίσκει τον πρώτο εαυτό της, τον πρωτόλειο, που ξέρει τι είναι ομορφιά και τι ψιμύθια απαιτούνται για να την κάμψουν. Έπειτα αρωματίζει έξι ουρανούς για να πλαγιάσουμε. Τον έβδομο τον κρατάει για τον εαυτό της. Θάβει εκεί τις αμφιβολίες της – τα ιερά σκεύη για τις ενιαύσιες σπονδές στην Περσεφόνη. Καθότι ο ουρανός αυτός, ο έβδομος, είναι υπόγειος. Κοιτάει ανάσκελα το χώμα πάνω του. Βυζαίνει ρίζες.
Η αγαπημένη μου
εισέρχεται στον έρωτα με την προσήλωση σοφού φιδιού. Γνωρίζει πολύ καλά ότι “κυνήγι” είναι κυρίως η υπομονή, η ακινησία, και όχι τόσο η τελική εκτίναξη προς τον λαιμό του θύματος. “Υπομονή” νογάει τα προεόρτια. Και “ακινησία” όλον τον καημό που στοιβάζει στο σώμα μου, καθώς αλλάζει διαρκώς πουκάμισα, επιστρέφοντας στο βρέφος που υπήρξε. Όταν μόνο τον Μονόφθαλμο αποθέωνε. Βέβαια, στο τέλος, πάντα εκτινάσσεται. Και πάντα στο λαιμό με βρίσκει.
Η αγαπημένη μου
μου ανήκει περισσότερο όταν, μετά, πλενόμαστε μαζί στο μπάνιο. Εκεί τη διεκδικεί μονάχα το νερό, που παιδιόθεν το νικάω. Τότε η γύμνια της γίνεται προσπελάσιμη. Εγώ της πλένω τα απόκρυφα. Εκείνη χορεύει – τα λέπια στην ουρά της στραφταλίζουν. Σηκώνει κύματα. Βουλιάζω αύτανδρος και πνίγομαι. Ως να μ’ αρπάξει από τον ώμο και να με ανασύρει. Αυτό είχα υπόψη μου προηγουμένως που είπα ότι νικάω παιδιόθεν το νερό. Ότι την τελευταία στιγμή με σώζει η αγαπημένη μου.
Η αγαπημένη μου
διεκδικεί με πείσμα τα μέγιστα, κι ας παριστάνει ότι τα εκλιπαρεί. Κι αυτός είναι ο μόνος λόγος που επέτρεψε στο λευκό να την προσηλυτίσει. Έκτοτε, φροντίζει να κατευνάζει τους φόβους της, να εξορκίζει τις απαίσιες αλήθειες, να οδηγεί το ωραίο ποδήλατό της κόντρα στο φως. Κάθε Τρίτη όμως απελπίζεται. Στοιχηματίζει στη σιωπή. Κοιτάζει προς το μέρος του θανάτου. Θέλω να πω – δεν συγχωρεί. Γι’ αυτό κι ο θάνατος. Επειδή ούτε αυτός συγχωρεί.
Η αγαπημένη μου
όταν χωρίζουμε, επιστρέφει μόνο για να απαιτήσει τη δική μου επιστροφή. Και ξαναφεύγει οργισμένη. Περιφέρεται σε ορυχεία, υψικαμίνους, μάντρες με οικοδομικά υλικά. Εκεί παζαρεύει ισχυρά κονιάματα, χαλύβδινα πλέγματα, σιδερόβεργες. Τα αδειάζει χάραμα το φορτηγό μπροστά στην πόρτα. Εκείνη βάζει τα υλικά, εγώ τον κόπο. Ενισχύω τις κολώνες, τοποθετώ υποστηρίγματα στις γωνίες, κλείνω τις ρωγμές. Για να με αντέξει. Αλλιώς θα επέτρεπε στους θεούς που τη μισούν να με σκοτώσουν.
Η αγαπημένη μου
μονάχα στην ελευθερία ενδημεί. Κι αυτό είναι κάτι που με προϋποθέτει.
/"Ο Γραφιάς (Homo scriptor)", εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2013./
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου