ΔΕΗΣΙΣ – (Ἐράνισμα ἐκ τῶν Ψαλμῶν) / Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911)

 ............................................................

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911) 

ΔΕΗΣΙΣ – (Ἐράνισμα ἐκ τῶν Ψαλμῶν)

Προς σε τας χεῖράς μου, προς σε τους ὀφθαλμούς μου αἴρω,
τα φλέγοντά μου δάκρυα θυσίαν σοὶ προσφέρω·
ἐτάκη ἡ καρδία μου, ὡσεί κηρός, ἐντός μου·
ἐλέησόν με, ὁ Θεός, σπλαγχνίσου, ὁ Θεός μου.

Εἶναι πολύ το πέλαγος, πολύ, τῶν οἰκτιρμῶν σου·
ἡ προσευχή μου εἰς ναόν φοιτᾷ τον ἅγιόν σου·
εἰς κρίσιν με τον δοῦλόν σου μη θέλῃς να εἰσέλθῃς,
πριν ἢ με τα ἐλέη σου ἐπι τῆς γῆς κατέλθῃς.

Ἡ δόξα σου ὡς οὐρανός ἀτέραμνος ἁπλοῦται·
ἐνώπιόν σου, ὁ Θεός, θνητος δεν δικαιοῦται·
τὸ ὄνομά σου ἄπειρον πληροῖ την οἰκουμένην·
συ την ψυχήν μου οἴκτειρον την καταβεβλημένην.

Ἡ ὕπαρξίς μου εἰς φθοράν και σκοτασμόν κατέβη·
κατέστην τῶν μισούντων με και τῶν ἐχθρῶν μου χλεύη·
οἱ συγγενεῖς μου μ᾿ ὕβριζον, μ᾿ ἐνέπαιζον οἱ φίλοι,
τας κεφαλάς των σείοντες, λαλοῦντες με τα χείλη.

Και πάντες οἱ θεώμενοι σκληρῶς με κατηρῶντο,
και τόσα βέλη κατ᾿ ἐμοῦ και ξίφη ἡμιλλῶντο·
ὤ, πότε, πότε, Κύριε, θα παύσῃς την ὀργήν σου;
πᾶσαν αὐγήν το στόμα μου λαλεῖ την αἴνεσίν σου.

Ἀνωφελής ὁ βίος μου ἐνώπιόν σου ρέει·
πᾶσα πνοή και ὕπαρξις το πρόσκαιρόν της κλαίει·
εἷς λίθος εἰς οἰκοδομήν ἂς ἤμην τοῦ ναοῦ σου
και ἂς ἤμην καίουσα λαμπάς προ τοῦ σεπτοῦ βωμοῦ σου.

Οἱ οὐρανοί την δόξαν σου σιγῶντες διηγοῦνται·
προς αἶνόν σου τα χείλη μου τα τρέμοντα κινοῦνται·
πῶς ραγισμένη βάρβιτος θα βάλῃ ἁρμονίαν;
και πῶς ψυχὴ βαρυαλγής θα εἴπῃ μελῳδίαν;

Το πνεῦμά μου ἰλιγγιᾷ, ὦ Κτίστα τῶν αἰώνων,
δεν ἔχω ἀλλ᾿ ἢ δάκρυα να σοι προσφέρω μόνον·
ὡς τοῦ ἡλίου ἡ ἀκτίς την δρόσον καταπίνει,
το ἔλεός σου ἐκπεμφθέν τα δάκρυά μου σβήνει.

Προς σε τον Πλάστην ἔκραξα ἐν συνοχῇ καρδίας,
σκώληξ τῆς γῆς οἰκτρός ἐγώ και τέκνον ἀσθενείας·
μη ἀποβάλῃς προσευχήν ἐκ βάθους πεμπομένην
και μη ἀπώσῃ, ὁ Θεός, ψυχήν συντετριμμένην.

Ὤ, Κύριε, τίς ἐν Θεοῖς ὑπάρχει ὅμοιός σοι;
και τίς το πλάσμα δύναται τῶν σῶν χειρῶν να σώσῃ;
ἂν παρα σοι εὐπρόσδεκτος δεν εἶν᾿ ἡ προσευχή μου,
ἂς ἀναλύσῃ εἰς πηγάς δακρύων ἡ ψυχή μου.

Προς σε τας χεῖράς μου, προς σε τους ὀφθαλμούς μου αἴρω,
τα φλέγοντά μου δάκρυα θυσίαν σοι προσφέρω·
ἐτάκη ἡ καρδία μου, ὡσεί κηρός, ἐντός μου·
ἐλέησόν με, ὁ Θεός, σπλαγχνίσου, ὁ Θεός μου.

(1881)