..............................................................
Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς (1865-1939)
Τα δύο ποιήματα του Γέητς που ακολουθούν είναι εμπνευσμένα από την περιπετειώδη γνωριμία του το 1936 με τη Μάργκοτ Ράντοκ, νεαρή ποιήτρια και άνθρωπο ψυχικά ασθενή. Στην περιγραφή του, που βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά, ο Γέητς ξαναβρίσκει τα αγαπημένα του μοτίβα της ορχουμένης κόρης και της έμπνευσης που υπερβαίνει τα καταναγκαστικά δεσμά της λογικής.
Κώστας Κουτσουρέλης (facebook, 28.3.2021)
«Ένα κορίτσι σαλεμένο»
Το σαλεμένο αυτό κορίτσι που σκαρώνει
σκοπούς και στίχους αυτοσχέδιους, που χορεύει
στο κύμα εμπρός, που απ’ τον εαυτό της έχει βγει,
που στην ψυχή της ν’ ανεβεί παλεύει, που αγνοεί
πού έπεσε κι έχει βρεθεί, που ’χει συρθεί
με γόνατο σπασμένο ώς τ’ αμπάρι, ετούτο εγώ
το πλάσμα, ωραίο, υπέροχο το αποκαλώ,
πλάσμα χαμένο ηρωικά κι ανακτημένο πάλι.
Τι κι αν την πλήγωσε πληγή φρικτή,
έχει πληγή μια απελπισμένη μουσική
κι όταν ορθώθηκε ως σε θρίαμβο απ’ αυτή
μες στα κοφίνια και τους σάκκους άλλη
δεν έβγαλε μιλιά, πήρε μόνο να τραγουδά:
«Ω πεινασμένο κύμα, φάουσα θάλασσα».
* * *
«Γλυκειά χορεύτρια»
Χορεύοντας ακροπατεί
πάνω στου κήπου το ελαφρύ
φυλλόσπαρτο χορτάρι·
μακριά απ’ τα νιάτα τα πικρά,
το πλήθος που την τριγυρνά,
τη συννεφιά τη μαύρη.
Χορεύτρια γλυκειά εσύ!
Αν έρθουν ξένοι κουστωδοί
για να την πάρουν, να μην πεις
έτσι τρελή είν’ ευτυχής·
με τρόπο κάνε τους πιο κει
ώς να τελειώσει τον χορό,
ώς να τελειώσει τον χορό.
Χορεύτρια γλυκειά εσύ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου