«Η χρυσή τομή» άρθρο της Άννας Δαμιανίδη («Εφημερίδα των Συντακτών», 23.6.2020)

.............................................................

·        «Η χρυσή τομή»

      άρθρο της Άννας Δαμιανίδη («Εφημερίδα των Συντακτών», 23.6.2020)

   Μαθηματικά κάναμε πολλά και πάντα ήμασταν πίσω από την  ιδανική σχολική παρακολούθηση στο σχολείο θηλέων που τελείωσα. Αυστηροί και κάπως πικραμένοι καθηγητές διαδέχτηκαν τη γυναίκα που στο Γυμνάσιο μας έδειχνε εμπιστοσύνη και συμπάθεια, η χαρά της μάθησης εξοβελίστηκε δια παντός τα Μαθηματικά γίνανε ο βραχνάς που έπρεπε η κάθε μια να αντιμετωπίζει μόνη της. Ωστόσο, δεν θυμάμαι αν μάθαμε τα δύσκολα ή τα εύκολα χρόνια τη χρυσή τομή, κι αν ήταν στη Γεωμετρία. Το μόνο πράγμα που μου έμεινε. Το φως που ένιωσα να με πλημμυρίζει όταν μας εξήγησαν τι ακριβώς σημαίνει και πώς χρησιμοποιείται, ή μάλλον πώς θεωρείται. Να ήταν ίσως η λέξη αυτή, η οικειότητα του χρυσού, που μας έκανε να ανακαθίσουμε ζωντανεμένες στα θρανία μας, να φωτιστούν τα νυσταγμένα μάτια μας λιγάκι; Ο καθηγητής, φωτίστηκε κι αυτός, η αίθουσα χρύσισε. Φέρνω ακόμα στο μυαλό μου την εικόνα του πίνακα με την ευθεία γραμμή κομμένη στο υπολογισμένο σημείο της χρυσής τομής. Ήταν  η στιγμή που ένωνε το βαρύ μάθημα που μας έβγαζε άχρηστες με ό,τι μας άρεσε κι αγαπούσαμε, τα εικαστικά, τις τέχνες.

   Θα μπορούσαν να υπάρχουν κι άλλες τέτοιες γέφυρες; Να συναντήσουμε τη χρυσή τομή μαθαίνοντας στοιχεία Ιστορίας της Τέχνης, ας πούμε, ή να βρούμε με μαθηματικούς τύπους τις βασικές αρχές του τονικού συστήματος στη θεωρία της Μουσικής; Δεν έχουν κάτι μαθηματικό οι κλίμακες που θα μπορούσε να μπει στην Αριθμητική του Δημοτικού, να μαθαίνουν τα παιδάκια που δεν σκέφτονται οι γονείς, ή δεν μπορούν, να τα στείλουν σε Ωδείο την αλαφαβήτα της αναπαράστασης των μουσικών συμβόλων; Και στα Θρησκευτικά θα μπορούσαν να μπουν λίγα στοιχεία ιστορίας των αναπαραστάσεων του θεού ανά τους αιώνες, αλλά και της εξέλιξης των ύμνων. Η μουσική και οι εικαστικές τέχνες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη θρησκεία. Με τόσες ώρες Θρησκευτικά θα μπορούσαμε να έχουμε μάθει κάτι για το Γρηγοριανό μέλος, για τον Γκουίντο ντ’ Αρέτσο που επινόησε τις νότες, για το πότε μπήκε η προοπτική στις τοιχογραφίες και πώς εξελίχτηκε. Να βρίσκαμε μια χρυσή τομή στην ύλη και στις διδακτικές ώρες…

   Αλλά όχι, δεν έγινε έτσι. Τα Μαθηματικά μάς γύρισαν την πλάτη, όπως τη γύριζε ο απογοητευμένος – και που έσπερνε απογοήτευση – καθηγητής, τα Εικαστικά εξαφανίστηκαν σταδιακά διότι μεγαλώναμε και οφείλαμε σοβαρότητα, η Ωδική έφτασε ως το μισό πρώτο εξάμηνο της θεωρίας με χίλια βάσανα, θέατρο ό,τι γράψαμε μόνες μας για την ερασιτεχνική παράσταση, και Θρησκευτικά, ξέρετε. Εξάλλου, όλοι ξέρουμε τα ίδια.