..............................................................
Ένας διάλογος στο facebook για τις ΗΠΑ...
Ένας διάλογος στο facebook για τις ΗΠΑ...
Ο φίλος Κώστας Κουτσουρέλης έγραψε... (2.6.2020)
Από το 2014 ώς το 2016, τα τελευταία χρόνια της θητείας του Ομπάμα σημαδεύτηκαν από ταραχές, διαμαρτυρίες και έκτροπα ανάλογα αυτών που βιώνει σήμερα η αμερικανική κοινωνία: στο Φέργκιουσον (επανειλημμένα), στη Βαλτιμόρη, στο Μιλγουώκη, στο Σάρλοτ. Τα πρώτα χρόνια της θητείας Τραμπ υπήρξαν απ' αυτήν την πλευρά ανέφελα, αποτέλεσμα ίσως της ιστορικής πτώσης της ανεργίας και της σχετικής ανόδου των ημερομισθίων και των μισθών.
Γενικά η αμερικανική ιστορία βρίθει από, διαφυλετικές και μη, εντάσεις και, ποικιλότροπη, βία με αποκορύφωμά της τα επεισόδια του 1992 όταν 63 ανθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο Λος Άντζελες. Περίπου 1000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο από αστυνομικά πυρά και κοντά 150 αστυνομικοί από πυρά και επιθέσεις ιδιωτών. Τα νούμερα για την φιλήσυχη Ευρώπη μοιάζουν φρικιαστικά όμως, ποσοστιαία, είναι σταγόνα στον ωκεανό. Σχεδόν 16.000 άνθρωποι φονεύθηκαν στη χώρα σε μια μόνο χρονιά το 2018, όταν στη Γερμανία οι ετήσιοι φόνοι την ίδια χρονιά ήταν μόλις 380.
Η αστυνομική και δικαστική αυθαιρεσία στις ΗΠΑ είναι, όπως το είδαμε, συχνά εξοργιστική, ο μαύρος πληθυσμός υπερεκπροσωπείται σε αριθμό θυμάτων, αλλά υπερεκπροσωπείται και στους δείκτες της εγκληματικότητας συνολικά. Γενικά πάντως, πολύ πιο συχνά ένας λευκός ή ένας λατίνος πέφτουν θύματα ενός μαύρου απ' ό,τι το αντίστροφο. Και τα θύματα των εκτρόπων κάθε φορά είναι συνήθως ανυπεράσπιστοι μαγαζάτορες και κάτοικοι των φτωχών προαστίων. Η μονοπαραγοντική εξήγηση των συμβάντων, η απόδοση των πάντων στον ρατσισμό, είναι ιδεολογικά ελκυστική για μερικούς, αλλά δεν εξηγεί ικανοποιητικά το φαινόμενο.
Τον Νοέμβριο του 2014, σε καταστάσεις ανάλογες, είχα γράψει το ακόλουθο σχόλιο. Σήμερα, δεν θα του άλλαζα κεραία.
«Εμπρός στις εικόνες των πυρκαγιών που για μια ακόμα γεμίζουν τις οθόνες μας από το μακρινό Φέργκιουσον η παλιά απορία επιμένει. Πόσο μ ί α, πόσο ενιαία χώρα είναι αυτή η Αμερική; Τι συνέχει, τι συγκρατεί μαζί μαύρους και λευκούς, γηγενείς και επήλυδες, ρεπουμπλικάνους και δημοκρατικούς, πεφωτισμένους και θρησκόληπτους, τις δυο ωκεάνιες ακτές και τα αχανή μεσόγεια;
Το Αmerican Dream; Αυτή η νέα Γη της Επαγγελίας, η εκκοσμικευμένη εκδοχή της βιβλικής Χαναάν για τις περιπλανώμενες φυλές της ερήμου; Όμως, είναι ποτέ το όνειρο μιας τέτοιας ευημερίας π ο λ ι τ ι κ ά επαρκές;
Σκέφτομαι τώρα τη μοίρα των ιστορικών λαών: Ελλήνων, Ρώσσων, Κινέζων, Εβραίων, Γερμανών... Τη μακρά αλληλοδιαδοχή των συντριβών και των πτώσεων, των ερειπώσεων και των επώδυνων ανοικοδομήσεων που συνοδεύει τη διαδρομή και την αυτοκατανόησή τους. Κάποτε, και για την ευδαίμονα Υπερατλαντίδα, αυτή την χώρα την τόσο προικισμένη από τις φυσικές συνθήκες και που οι περιστάσεις ώς τώρα την κράτησαν σχεδόν ανέπαφη από τις ιστορικές κακουχίες, κάποτε και γι' αυτόν ακόμη τον τόπο της αέναης ανόδου η ώρα της δοκιμασίας θα φτάσει. Θα μπορέσει να την υπερβεί ως μία, πράγματι ενωμένη χώρα ή θα σκορπήσει στα εξ ων συνετέθη; Το πολιτικό μέλλον αυτού του συναρπαστικού πειράματος, των ΗΠΑ, είναι ίσως το μεγαλύτερο αίνιγμα που μας κληροδότησαν οι Νέοι Χρόνοι.»
ο φίλος Κωνσταντίνος Σμπρίλιος σχολίασε...
- Αν μου επιτρέπεται μία ανάγνωση του τι είναι οι ΗΠΑ: είναι σαφές τι ήταν μέχρι και τη δεκαετία του 1970: μία αγγλοσαξονική αυτοκρατορία - κατά τον ίδιο τρόπο που η Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία -το "Βυζάντιο"- ήταν μία ελληνική αυτοκρατορία, ή η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία προηγουμένως ήταν αυτό που ήταν. Ένα μεγάλο κράτος, δηλαδή, με ένα ορισμένο έθνος στον πυρήνα του, που είχε αποδώσει την ταυτότητα στο αυτοκρατορικό κράτος, δέσποζε σε αυτό, ταυτόχρονα όμως το διατηρούσε ανοικτό σε άλλες εθνότητες ώστε να έχει τον απαιτούμενο δημογραφικό όγκο για να καλύπτει τις διευρυνόμενες ιστορικές ανάγκες του. Μέχρι τότε, σταθερά, οι WASP διατηρούσαν την κυριαρχία του συστήματος, αποδεχόμενοι φιλικά (ή εν πάση περιπτώσει συγκαταβατικά) αυτούς που αποδέχονταν αδιαμαρτύρητα την κυριαρχία τους - και το σύστημα κυλούσε.
Είτε νομοτελειακά, είτε εξ αιτίας ιστορικών περιστάσεων, από τη δεκαετία και μετά η πρωτοκαθεδρία αυτή άρχισε να κλονίζεται. Εν μέρει λόγω της ιδεολογίας του φιλελευθερισμού -που απέδιδε μεν στο παγκόσμιο χωριό, υπέσκαπτε όμως την εσωτερική συνοχή των ΗΠΑ, εν μέρει λόγω της σταδιακής εξέλιξης της δημογραφίας, η κυριαρχία των αγγλοσαξώνων κλονίστηκε ή τελείωσε. Η ιστορική και πολιτιστική παρακαταθήκη τους προφανώς παραμένει, η πολιτική τους κυριαρχία όμως εξέλιπε.
Από το '70 και μετά, λοιπόν, οι εθνότητες των ΗΠΑ παραμένουν με την ενοποιό γλώσσα και σύμβολα των αγγλοσαξώνων, αλλά χωρίς κυρίαρχη ενοποιητική πολιτική δύναμη. Το πώς θα εξελιχθεί αυτό, είναι συναρπαστικό να το δει κανείς.
Αυτά, με την επιφύλαξη της απόστασης 4,5 χιλιάδων ν.μ. από τη χώρα αυτή, και ό,τι αυτό σημαίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου