Τρία ποιήματα του Αλέξανδρου Αραμπατζή (https://exitirion.wordpress.com, 5.5.2019)

.............................................................

 Αλέξανδρος Αραμπατζής
(γ. 1961)

(Ι)
ΑΛΥΤΡΩΤΗ ΘΕΑ

 
Βιολί πιάνο κλαρινέτο
Δε δίσταζα να συλλαμβάνω παράνομους ήχους
Και να τους κλειδώνω για μέρες στο πειθαρχείο
Οι νότες όλη την ημέρα βαράγανε τις πόρτες σαν σπουργίτια
Στην πραγματικότητα δεν ήμουν παρά ένας νοικάρης
σε μικρό δωματιάκι τσίρκου που βρωμούσε ναφθαλίνη
Ήταν το γραφτό μου να ταξιδεύω μ΄ όλους εκείνους τους κακομούτσουνους μασκαράδες
που όλη τους η ύπαρξη παλλόταν στο ρυθμό μιας ακροβατικής μπάντας
Τι μπορούσα να κάνω εγώ ο πιο μικροσκοπικός κλόουν όλου του πλανήτη
από το να ελίσσομαι ασυνάρτητα ανάμεσα στα θηρία και στους ανθρώπους;
Γύρισα τόσους πολλούς τόπους και γνώρισα τόσους πολλούς ανθρώπους που δεν θυμάμαι καν τ΄ όνομά τους
Μα τώρα που το σκέφτομαι το μόνο που έχω καταλάβει είναι πως η γη δεν είναι ένα στρογγυλό πορτοκάλι όπως μου λέγανε
Αλλά ένας καρφωμένος σε μαύρο ουρανό στρογγυλός φεγγίτης

ο ο ο

(II)
ΜΠΑΝΤΕΣ ΜΙΚΡΟΔΙΑΒΟΛΩΝ

 
Ο Γιάσπερς λέει πως μας έχουν δώσει στον εαυτό μας
Κι εμείς υποχρεωθήκαμε να τον παραλάβουμε
Αλλά ποιοι είναι αυτοί οι δότες και γιατί μας παρέδωσαν
Τόσο γενναιόδωρα και μεγαλόψυχα έναν εαυτό;
Κάποιοι πίσω από τις σκοτεινές βαριές βελούδινες κουρτίνες
Ετοιμάζουν πάντα κάτι για εμάς ερήμην μας αλλά δεν μας το λένε
Άλλοι μέσα σ΄ ένα ομιχλώδες εργοτάξιο μ΄ αραχνιασμένα παραθυρόφυλλα
Γκάπα γκούπα γκάπα γκούπα νυχθημερόν σφυρηλατούν
Μήτρες ιδεών και συμβάντων που η ροή τους θα εξοκείλει στην άβυσσο
Άραγε πόσες μπάντες μικροδιαβόλων ξεφωνίζουν στο κεφάλι μας
Να μας σύρουν στο πέτρινο αλώνι για έναν και μόνον διονυσιακό χορό;
Αντικρίζω στον ήλιο διαβόητες συμμορίες νεκρών με τρύπια άρβυλα
Σε κακοσκηνοθετημένο φόντο όπως τους γράπωσαν οι θεϊκές δαγκάνες
Να σκάβουν φύτρες γλωσσών σε σκουληκιασμένα βασίλεια

ο ο ο

(ΙΙΙ)
ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΚΑ ΠΑΘΗ

 
Κάθε πρωί
Λερώνω με καφέ την εφημερίδα
Το κάνω σαν ξόρκι
Για να κακοφορμίσω την πολυμήχανη κουζίνα
των πεντανόστιμων ειδησεογραφικών συνταγών
Καμιά φορά ρίχνω πάνω της στάχτες από τσιγάρο
Είναι ένας τρόπος για να μαγαρίσω
την τυπογραφική φρενίτιδα των πιεστηρίων
Όταν βρίσκω φωτογραφίες μεγαλόσχημων πολιτικών
τις μουντζουρώνω με παχύ μαύρο μελάνι
Είναι ο τρόπος μου να καλλωπίσω την κωμική
φυσιογνωμία κίβδηλων θαυματοποιών
Καμιά φορά δανείζω την εφημερίδα σε κάποιον άλλον
που μου την επιστρέφει γδαρμένη κι αλλιώτικη
Με άλλα ονόματα και άλλες ειδήσεις
Τότε την περιλούζω με βενζίνη και την καίω στον κήπο
μαζί με τα ξερόχορτα και σκορπίζω τις στάχτες στον αέρα
για να εξαγνιστούν στον ουρανό από την γαλάζια ευφροσύνη