..............................................................
...Γι' αυτό και η καλή ποίηση είναι πάντα πολιτική
πράξη...
Σε κάθε φάση κινδύνου ή αδιεξόδου των κοινωνιών – και μια εκλογική
αναμέτρηση συχνά έχει τέτοια χαρακτηριστικά- επανέρχεται το παμπάλαιο
ερώτημα : οι ποιητές σε τι χρησιμεύουν; Αυτοί και “οι ωραίες λέξεις
τους”; Πρωί πρωί το είδα να διατυπώνεται πάλι μελαγχολικά σε ανάρτηση
αγαπημένου φίλου, καλού ποιητή. Κάποιοι προτείνουν ως απάντηση τη
δημόσια τοποθέτηση, την “ανάληψη της ευθύνης τους ως διανοουμένων”. Αν
το επιθυμούν, γιατί όχι; Ασφαλώς. Όμως για μένα παραμένει πολιτικότατη,
χρησιμότατη κοινωνικά και άκρως υπεύθυνη λειτουργία του ποιητή, του
καλλιτέχνη γενικότερα, η αγωνία του να πλάσει ένα άρτιο ποίημα, ένα
άρτιο έργο τέχνης .Πολύ περισσότερο αν πράγματι το πλάσει! Τι
προσιδιάζει περισσότερο στην ανθρώπινη φύση από την ανάγκη μας για το
ωραίο; Τι θα γινόμασταν χωρίς ομορφιά; Τι παρηγορεί από τον εξαναγκασμό
της ύπαρξης περισσότερο από την ελευθερία της δημιουργίας, από το
παιδιάστικο, το αγγελικό στοίχημα αθανασίας, που είναι η τέχνη; Σ' αυτόν
τον άγριο κόσμο επιβάλλεται βέβαια να είμαστε ενεργά ενάντια στην
αγριότητα, όμως αυτό από μόνο του δεν μας δικαιώνει. Τουλάχιστον όχι
τόσο όσο το να υπηρετούμε με αγωνία, πάθος, και, αν το θέλει η μοίρα
μας, και αποτέλεσμα την τέχνη που μας έχει δοθεί. Νομίζω... Κανένας
στίχος δεν είναι όπλο επίθεσης, σίγουρα, είναι όμως όπλο άμυνας υπέρ της
ανθρωπινότητάς μας, Γι' αυτό και η καλή ποίηση είναι πάντα πολιτική
πράξη , ακόμη κι αν μιλά για ένα τριαντάφυλλο. Αρκεί, πιστεύω, να σε
πείθει πως μοσκοβολά κάπου εδώ γύρω. Ή πως πρέπει.
( Η εικόνα Πιερ Ρενουάρ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου