.............................................................
Η μόνη
περιουσία μας
Πλούσιος στον
σημερινό κόσμο είναι αυτός που ορίζει το 24ωρο του, όπως ο άεργος, ο μποέμ, ο
ανέμελος καλλιτέχνης, ο ρέμπελος.
γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ www.lifo.gr 7.5.2019
Όλοι γεννιόμαστε πλούσιοι.
Επειδή η μόνη αληθινή μας περιουσία είναι ο χρόνος που
μας αναλογεί πάνω στη γη.
Μετρητά, μετοχές, ακίνητα, δεν αξίζουν τίποτα μπροστά
στον επίγειο χρόνο. Ποιος πολυεκατομμυριούχος δεν θα έδινε όλο το έχει του για
ακόμα λίγα χρόνια ζωής;
Αλλά ο χρόνος ζωής, δεν πωλείται, δεν μεταβιβάζεται,
δεν κληρονομείται. Απλώς είναι ένας θησαυρός προορισμένος να ξοδευτεί από τον
έχοντα.
Ο χρόνος μας είναι χρήμα που πάει σε ξένες τσέπες. Τον
εξαργυρώνουμε για φράγκα δουλεύοντας οχτώ δέκα ώρες την ημέρα. Κι αν δεν είναι
αρκετές δίνουμε απλόχερα και παραπάνω λες και μας περισσεύουν.
Ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που έχει τη βασανιστική επίγνωση του
χρόνου. Και καμία δυνατότητα να τον αλλάξει. Μόνο πώς θα τον διαθέσει.
Ποτέ δε θα μάθουμε πόσο πραγματικά αξίζει η ώρα μας.
Γιατί δεν ξέρουμε πόσες ακόμα έχουμε.
Ο χρόνος είναι οιονεί πεπερασμένος. Η φορά του είναι
μη αναστρέψιμη. Περνάει θέλουμε δεν θέλουμε. Κάθε μέρα που φεύγει χάνεται στο
παρελθόν.
Είναι συναρπαστικό.
Ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που έχει τη
βασανιστική επίγνωση του χρόνου. Και καμία δυνατότητα να τον αλλάξει. Μόνο πώς
θα τον διαθέσει.
Όλοι διεκδικούν τον χρόνο μας.
Φίλοι, συγγενείς, αγάπες, συνεργάτες, εργοδότες. Και
κανείς δεν μας αναγνωρίζει το αναφαίρετο δικαίωμα στην τεμπελιά.
Όμως καλύτερη ζωή σημαίνει περισσότερος ελεύθερος
χρόνος.
Ουδείς σοβαρός άνθρωπος σπαταλάει τη ζωή του μόνο για
να μαζέψει χρήμα. Να γίνει πλούσιος. Κατά παράδοξο τρόπο, πλούσιος στον
σημερινό κόσμο είναι αυτός που ορίζει το 24ωρο του, όπως ο άεργος, ο μποέμ, ο
ανέμελος καλλιτέχνης, ο ρέμπελος.
Η μόνη παραδεκτή συνταγή ευζωΐας είναι να κάνουμε αυτό
που θέλουμε. Και για να ανακαλύψουμε εγκαίρως τι είναι αυτό που θέλουμε, πρέπει
να παρακάμψουμε τα στερεότυπα και τους κοινωνικούς μηχανισμούς χειραγώγησης.
Όπως κι αν ξοδέψουμε τον χρόνο μας, δηλαδή τη ζωή μας,
δεν υπάρχει περίπτωση στο φινάλε μας να μην το δαιμονίσουμε.
Υπήρχαν και τόσα άλλα που θα μπορούσαμε να είχαμε
κάνει.
Μας την έχουν
στημένη
Η διαρκής αντίφαση
του ανθρώπου είναι πως ομνύει στο παλιό και ευαγγελίζεται το νέο.
γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ (www.lifo.gr, 5.5.2019)
Η διαρκής αντίφαση του ανθρώπου είναι πως ομνύει στο
παλιό και ευαγγελίζεται το νέο.
Το νέο έχει την προσδοκία πως θα είναι καλύτερο από το
προηγούμενο και ίσως αλλάξει κάτι σ’ εμάς τους ίδιους.
Η ανεξάντλητη ανθρώπινη περιέργεια και η τάση για
αλλαγή που έκανε το δίποδο εξερευνητή, εφευρέτη, κάτοικο ή επισκέπτη κάθε
γωνιάς του πλανήτη είναι πάντα παρούσα. Όλοι θέλουν να μάθουν, να πληροφορηθούν
για το καινούργιο.
Η μαγική λέξη της διαφήμισης είναι «νέο». Και
συνακόλουθα όλες οι παραδηλώσεις του: «ήρθε», «για πρώτη φορά», «επιτέλους»,
«νέες παραλαβές», «νέα σύνθεση».
Προκαλούν εξασφαλισμένα το ενδιαφέρον, το «νέο
μοντέλο», η «νέα μόδα», το «νέο πρόγραμμα», το «υπό νέα διεύθυνση». Τα κόμματα
αλλάζουν αρχηγούς και πουλάνε ανανέωση, οι κυβερνήσεις ανασχηματίζονται με «νέα
άφθαρτα πρόσωπα» και στη βιομηχανία του θεάματος ζητούνται διαρκώς «νέα
πρόσωπα».
Από την άλλη, το παλιό είναι ακαταμάχητο. Διαθέτει την
πατίνα και τη σιγουριά του δοκιμασμένου. Το δίποδο προσκολλάται στη συνήθεια,
σ’ αυτό που γνωρίζει και κάθε ιδέα αλλαγής του προξενεί τρόμο.
Δεν ξεκουνάς τον άλλον από τη βολή του, την ασφάλεια
που νιώθει στην πεπατημένη. Πολύ δύσκολα να ξεφύγει.
Έτσι πληθαίνουν διαρκώς «παραδοσιακά» προϊόντα,
συνταγές, γιορτές, έθιμα, κτίσματα, έπιπλα, ρούχα, τραγούδια, χοροί και δεν
συμμαζεύεται. Οποιαδήποτε σήμανση γεννά νοσταλγία, τοπικό χρώμα, παλιούς
καιρούς, εξιδανεικευμένο παρελθόν και καταστάσεις, κόβει χοντρή μονέδα.
Γιατί η πιάτσα είναι πεταλάτη.
Δεν αφήνει τίποτα ανεκμετάλλευτο. Μας την έχουν
στημένη στην αμφιθυμία μας νεοτερικά ή παραδοσιακά.
Πηγή: www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου