....................................................
Ελικοπτεράκια και ψεκαστικά
γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Πόσες «μεγάλες πατρίδες» να χωρέσουν τα
έρμα τα Βαλκάνια; Τόση είναι η χερσόνησος του Αίμου, του αίματος πες,
και τόση θα μείνει. Δεν διαστέλλεται, τάχα εναρμονιζόμενη με τη διαστολή
του σύμπαντος. Πάνω της πρέπει να ζήσουν και να συμπορευτούν έθνη και
φυλές που βρέθηκαν πολλές φορές σε αντίπαλα στρατόπεδα. Και σχεδόν σε
κάθε δυνατό συνδυασμό. Μπορεί οι «επίσημοι» πόλεμοι στα Βαλκάνια να
είναι δύο, οι ανεπίσημοι ωστόσο είναι πολύ περισσότεροι. Και ορισμένοι
είναι εντελώς πρόσφατοι. Οι νεκροί τους είναι ακόμα εδώ, ανάμεσά τους κι
όσοι θανατώθηκαν σε επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης.
Αλλά όσες επιχειρήσεις αυτού του είδους κι αν γίνουν, «καθαρές» χώρες, δίχως τα «μικρόβια» ή τους «ρύπους» των μειονοτήτων, δεν πρόκειται να υπάρξουν. Για πολλούς λόγους, υπαγορευμένους από την Ιστορία, που εμφανίζει την περιοχή αυτή, το κακόφημο «μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης», σαν περιοχή αέναης κυκλοφορίας ανθρώπων από και προς όλες τις κατευθύνσεις· για βιοπορισμό ή προς αναζήτηση της χαμένης ελευθερίας. Κι ύστερα, τα σύνορα δεν χαράζονται θεία βουλήσει· άλλωστε, ποιος Θεός, ή μάλλον ποιανών ο Θεός, θα είχε τον πρώτο λόγο; Χαράζονται έπειτα από πολέμους. Από νικητές που επιβάλλουν και από ηττημένους που αναγκάζονται να αποδεχτούν· «προς το παρόν» όμως, «ώσπου να ωριμάσουν οι συνθήκες…».
Κάπως έτσι, στα Βαλκάνια (αλλά και δίπλα τους) όλοι νιώθουν «αδικημένοι»: Ελληνες, Σέρβοι, Αλβανοί, Ρουμάνοι, Βούλγαροι, Βόσνιοι, Μαυροβούνιοι, Σλαβομακεδόνες, Τούρκοι – χριστιανοί και μουσουλμάνοι. «Αδικημένοι» από την Ιστορία, από τις εναλλασσόμενες «μεγάλες δυνάμεις», από τη συγκυρία. Ολοι ονειρεύονται εποχές μεγαλείου, πραγματικές και μη, ένα δηλητηριώδες «τότε που...», που θέλουν να το ανασυστήσουν. Να ξαναδούν την «αυτοκρατορία» τους να θριαμβεύει. Πριν από το προβοκατόρικο ελικοπτεράκι των Αλβανών στο γήπεδο του Βελιγραδίου, με τη σημαία της «Μεγάλης Αλβανίας», το 1994, είχε κάνει την επίσης προβοκατόρικη πτήση του ένα ψεκαστικό αεροσκάφος της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Ο πιλότος του, ο σμήναρχος Θωμάς Βρακάς, είχε μπουκάρει στην Αλβανία, για να πετάξει προκηρύξεις με το σύνθημα «Μπερίσα και Μέξι, θα φύγετε πριν φέξει».
Πόσες «μεγάλες ιδέες» ν’ αντέξουν λοιπόν τα Βαλκάνια; Στο μυαλό των σωβινιστών κάθε χώρας υπάρχει ένας χάρτης που δείχνει απέραντη την πεφιλημένη τους πατρίδα, να κατέχει το μισό έδαφος των διπλανών της, διότι «έτσι ήταν παλιά ή έτσι θα έπρεπε να είναι». Για τους δικούς τους, ιδιοτελείς λόγους, οι πολιτικάντηδες των χωρών αυτών καλλιεργούν μεγάλες προσδοκίες αλυτρωτικού περιεχομένου. Και η πραγματική ειρήνη παραμένει σε απόσταση. Για να πλησιάσει, χρειάζονται περισσότεροι «μειοδότες» και «προδότες» σε κάθε χώρα. Ανθρωποι δηλαδή με την αρετή να βλέπουν πως η πατρίδα τους δεν έχει πάντα δίκιο και στα πάντα. Και πως ενδέχεται να δικαιούνται κάτι και οι άλλοι· οι «εχθροί».
Έντυπη
Αλλά όσες επιχειρήσεις αυτού του είδους κι αν γίνουν, «καθαρές» χώρες, δίχως τα «μικρόβια» ή τους «ρύπους» των μειονοτήτων, δεν πρόκειται να υπάρξουν. Για πολλούς λόγους, υπαγορευμένους από την Ιστορία, που εμφανίζει την περιοχή αυτή, το κακόφημο «μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης», σαν περιοχή αέναης κυκλοφορίας ανθρώπων από και προς όλες τις κατευθύνσεις· για βιοπορισμό ή προς αναζήτηση της χαμένης ελευθερίας. Κι ύστερα, τα σύνορα δεν χαράζονται θεία βουλήσει· άλλωστε, ποιος Θεός, ή μάλλον ποιανών ο Θεός, θα είχε τον πρώτο λόγο; Χαράζονται έπειτα από πολέμους. Από νικητές που επιβάλλουν και από ηττημένους που αναγκάζονται να αποδεχτούν· «προς το παρόν» όμως, «ώσπου να ωριμάσουν οι συνθήκες…».
Κάπως έτσι, στα Βαλκάνια (αλλά και δίπλα τους) όλοι νιώθουν «αδικημένοι»: Ελληνες, Σέρβοι, Αλβανοί, Ρουμάνοι, Βούλγαροι, Βόσνιοι, Μαυροβούνιοι, Σλαβομακεδόνες, Τούρκοι – χριστιανοί και μουσουλμάνοι. «Αδικημένοι» από την Ιστορία, από τις εναλλασσόμενες «μεγάλες δυνάμεις», από τη συγκυρία. Ολοι ονειρεύονται εποχές μεγαλείου, πραγματικές και μη, ένα δηλητηριώδες «τότε που...», που θέλουν να το ανασυστήσουν. Να ξαναδούν την «αυτοκρατορία» τους να θριαμβεύει. Πριν από το προβοκατόρικο ελικοπτεράκι των Αλβανών στο γήπεδο του Βελιγραδίου, με τη σημαία της «Μεγάλης Αλβανίας», το 1994, είχε κάνει την επίσης προβοκατόρικη πτήση του ένα ψεκαστικό αεροσκάφος της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Ο πιλότος του, ο σμήναρχος Θωμάς Βρακάς, είχε μπουκάρει στην Αλβανία, για να πετάξει προκηρύξεις με το σύνθημα «Μπερίσα και Μέξι, θα φύγετε πριν φέξει».
Πόσες «μεγάλες ιδέες» ν’ αντέξουν λοιπόν τα Βαλκάνια; Στο μυαλό των σωβινιστών κάθε χώρας υπάρχει ένας χάρτης που δείχνει απέραντη την πεφιλημένη τους πατρίδα, να κατέχει το μισό έδαφος των διπλανών της, διότι «έτσι ήταν παλιά ή έτσι θα έπρεπε να είναι». Για τους δικούς τους, ιδιοτελείς λόγους, οι πολιτικάντηδες των χωρών αυτών καλλιεργούν μεγάλες προσδοκίες αλυτρωτικού περιεχομένου. Και η πραγματική ειρήνη παραμένει σε απόσταση. Για να πλησιάσει, χρειάζονται περισσότεροι «μειοδότες» και «προδότες» σε κάθε χώρα. Ανθρωποι δηλαδή με την αρετή να βλέπουν πως η πατρίδα τους δεν έχει πάντα δίκιο και στα πάντα. Και πως ενδέχεται να δικαιούνται κάτι και οι άλλοι· οι «εχθροί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου