...........................................................
Μαργαρίτα Μηλιώνη
στην αρχή τη σκιάχτηκες
το ’βαλες στα πόδια
με τα πόδια στο κεφάλι έτρεχες
χώθηκες σε μια τρΰπα είπες θα περάσει
θα φύγει το τρομακτικό αιλουροειδές
σήκωνες που και που κεφάλι
έλεγες μήπως να βγω; την έβλεπες
να κάνει βόλτες στους κοντινούς δρόμους
και ξανακρυβόσουν στην μονιά σου-
πείνασες
και άρχισες να τρως ό,τι ήταν κοντά σου
έφαγες τον παππού σου την γιαγιά σου
μετά δίψασες άρχισες να σκάβεις για νερό
έσκαψες έσκαψες και η τρύπα σου
μεγάλωσε υποχώρησε το έδαφος
κάτω από τα πόδια σου
χώθηκες ακόμα πιο βαθιά στην γη
και ούτε κουβέντα πια να σηκώσεις κεφάλι
τυφλοπόντικας έγινες και η τίγρης στο φως
πήγαινε και ερχότανε
ό,τι ήταν να φαγωθεί το κατασπάραζε ε
έτσι ήταν βλέπεις φτιαγμένη η ζωή
μέχρι που ήρθε μια μέρα που είπες
τούτο εδώ κάτω με ζωή δεν μοιάζει
αν είναι να αρχίσω να τρώω τις σάρκες μου
καλύτερα να με κατασπαράξει η τίγρης
μ’ ένα σάλτο βρέθηκες στη επιφάνεια·
ήταν τόσο εύκολο;
ξέχασες δειλίες φόβους αναστολές
είχες τόσο λαχταρήσει το φως που δεν γαμιέται είπες αν είναι να με φάει ας με φάει!
και άρχισες και συ να κάνεις βόλτες εκεί έξω-
μπα περίεργο- άρχισες και συ να τρέχεις
να πηδάς πάνω από θάμνους να κυνηγάς λαγούς
ελάφια- τι ήταν τούτο
κοιτάζεσαι στην λίμνη και τι βλέπεις;
τίγρης ήσουν- είχες τις ίδιες γραμμές στο χρυσό δέρμα
αίλουρος το κορμί σου και τα μικρά ελαφάκια
θρήνησαν ήδη τον αδερφό τους
Μαργαρίτα Μηλιώνη
αντανακλάσεις
μπορεί και να μην είμαστε εμείς
να ’ναι μονάχα μια μουσική που ακούγεται
τη νύχτα
να ’ναι μονάχα μια μουσική που ακούγεται
τη νύχτα
μπορεί και να μην είμαστε εμείς
να ’ναι μονάχα το πιο ένοχο άστρο
που μάχεται να λάμψει
να ’ναι μονάχα το πιο ένοχο άστρο
που μάχεται να λάμψει
μπορεί και να μην είμαστε εμείς
δυο άγγελοι που συναντήθηκαν
κι αν πεπτωκότες δεν είναι λίγο
δυο άγγελοι που συναντήθηκαν
κι αν πεπτωκότες δεν είναι λίγο
μπορεί και να μην είμαστε εμείς
όμως σε είδα και με είδες
σε κόλαση και σε παράδεισο
κι είναι αρκετό
όμως σε είδα και με είδες
σε κόλαση και σε παράδεισο
κι είναι αρκετό
Τίγρης
το ’βαλες στα πόδια
με τα πόδια στο κεφάλι έτρεχες
χώθηκες σε μια τρΰπα είπες θα περάσει
θα φύγει το τρομακτικό αιλουροειδές
σήκωνες που και που κεφάλι
έλεγες μήπως να βγω; την έβλεπες
να κάνει βόλτες στους κοντινούς δρόμους
και ξανακρυβόσουν στην μονιά σου-
πείνασες
και άρχισες να τρως ό,τι ήταν κοντά σου
έφαγες τον παππού σου την γιαγιά σου
μετά δίψασες άρχισες να σκάβεις για νερό
έσκαψες έσκαψες και η τρύπα σου
μεγάλωσε υποχώρησε το έδαφος
κάτω από τα πόδια σου
χώθηκες ακόμα πιο βαθιά στην γη
και ούτε κουβέντα πια να σηκώσεις κεφάλι
τυφλοπόντικας έγινες και η τίγρης στο φως
πήγαινε και ερχότανε
ό,τι ήταν να φαγωθεί το κατασπάραζε ε
έτσι ήταν βλέπεις φτιαγμένη η ζωή
μέχρι που ήρθε μια μέρα που είπες
τούτο εδώ κάτω με ζωή δεν μοιάζει
αν είναι να αρχίσω να τρώω τις σάρκες μου
καλύτερα να με κατασπαράξει η τίγρης
μ’ ένα σάλτο βρέθηκες στη επιφάνεια·
ήταν τόσο εύκολο;
ξέχασες δειλίες φόβους αναστολές
είχες τόσο λαχταρήσει το φως που δεν γαμιέται είπες αν είναι να με φάει ας με φάει!
και άρχισες και συ να κάνεις βόλτες εκεί έξω-
μπα περίεργο- άρχισες και συ να τρέχεις
να πηδάς πάνω από θάμνους να κυνηγάς λαγούς
ελάφια- τι ήταν τούτο
κοιτάζεσαι στην λίμνη και τι βλέπεις;
τίγρης ήσουν- είχες τις ίδιες γραμμές στο χρυσό δέρμα
αίλουρος το κορμί σου και τα μικρά ελαφάκια
θρήνησαν ήδη τον αδερφό τους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου