"Παθητική επανάσταση" γράφει ο Χρήστος Λάσκος * ("Εφημερίδα των Συντακτών", 08.01.2019)

..............................................................
 

Παθητική επανάσταση

 

EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ

 

 

γράφει ο Χρήστος Λάσκος *

 

("Εφημερίδα των Συντακτών", 08.01.2019)

 

Στο εξαιρετικό, πρόσφατο βιβλίο του («Ο ΜαυροΚόκκινος Δεκέμβρης», εκδόσεις Τόπος), ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος αναλύει τη δεκαετία της ελληνικής κρίσης αξιοποιώντας την έννοια της «παθητικής επανάστασης». Υποστηρίζει, δηλαδή, πως αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία, με εκκίνηση την αντι-εξέγερση μετά τον Δεκέμβρη του 2008, δεν είναι μια προσπάθεια επιστροφής στο παρελθόν, αλλά μια συστηματική επιχείρηση κοινωνικού και οικονομικού «εκσυγχρονισμού», μια επιχείρηση ενεργητικής διαμόρφωσης του μέλλοντος.

Δεν πρόκειται για «παλινόρθωση», αλλά για «επανάσταση». Η οποία, όμως, είναι «παθητική» στο μέτρο που η κοινωνική πλειοψηφία δεν συμμετέχει σε αυτήν με οποιονδήποτε τρόπο. Εχουμε, συνεπώς, μια διαδικασία κοινωνικού μετασχηματισμού, αλλαγής του κόσμου, η οποία συντελείται σε βάρος των συμφερόντων των πολλών, χωρίς οι τελευταίοι να καθορίζουν έστω πλευρές της. Η πορεία προς μια νεοφιλελεύθερη ολοκληρωτική δυστοπία υλοποιείται μπροστά στα μάτια μας και η συναίνεση των ελίτ στο όνομα του «δεν υπάρχει εναλλακτική» είναι τρομακτικά συμπαγής.

Αυτή η συνθήκη είναι που διαμορφώνει και την απόλυτη σύγκλιση της Ακροδεξιάς με το ακραίο Κέντρο, σε ό,τι αφορά την πρακτική πολιτική.

Αν θέλαμε να μείνουμε σε μια εμβληματική στιγμή αυτής της σύγκλισης, η καταλληλότερη, πιστεύω, θα ήταν η ανατριχιαστική επίθεση του δικαστικού, αστυνομικού και μιντιακού συστήματος, με επικεφαλής τα υπουργεία Υγείας και Δημόσιας Τάξης, τον Μάιο του 2012, εναντίον των 32 οροθετικών γυναικών, που κατηγορήθηκαν, διαπομπεύτηκαν ακραία, συνελήφθησαν απάνθρωπα και φυλακίστηκαν χωρίς λόγο, στο πλαίσιο ενός στημένου και υστερικού ηθικού πανικού, ο οποίος προσιδίαζε σε καταστάσεις που μόνο ο ναζισμός είχε να επιδείξει. Η αντικειμενική έκταση αυτής της σύγκλισης υποδεικνύεται από το γεγονός πως ο τότε υφυπουργός Υγείας είναι και πάλι υφυπουργός της σημερινής κυβέρνησης.

Το δυστύχημα είναι ότι, ενώ προς στιγμήν φάνηκε πως αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να ανασχεθεί, ύστερα από το τρομερό καλοκαίρι του 2015, η δεδομένη νομιμοποίηση που εξασφάλισε το σύστημα, η απαγόρευση και της σκέψης ακόμη μιας εναλλακτικής πορείας, μετατόπισε τον άξονα τόσο προς τα δεξιά, που μόνον ψοφοδεείς πολιτικές «διάσωσης» των απολύτως εξαθλιωμένων εμφανίζονται ως αληθοφανείς.

Αυτά δεν αφορούν αποκλειστικά την Ελλάδα. Συνολικά το σύστημα, με όλη του την κρίση, αισθάνεται αλαζονικά ισχυρό για να συνεχίσει την «επανάστασή» του προς την απόλυτη δικτατορία των αφεντικών. Το να ψοφήσουν οι άχρηστοι είναι μια λογική, απολύτως λογική, option. Οπως σημείωνε για τον Μακρόν, στην «Εποχή» (23 Δεκεμβρίου), ο Ετιέν Μπαλιμπάρ, είναι ενδεικτικές ως προς αυτό «οι πλευρές του χαρακτήρα του προέδρου που αποκαλύπτει η συμπεριφορά του: η επιθετικότητά του, η φανερή περιφρόνησή του για τους “χαμένους”, τους “αγράμματους” και τους βιοπαλαιστές που δεν τα φέρνουν βόλτα». Ο Μακρόν –που πολλοί δικοί μας, και της «ριζοσπαστικής Αριστεράς», τον υπολήπτονταν ως σημαιοφόρο του ευρωπαϊσμού– είναι η διεθνής επιτομή του ακραίου Κέντρου και γι’ αυτό έχει σημασία η αναφορά σε αυτόν. Η αντίληψη, ωστόσο, είναι κοινή.

Πρόσφατα, στο «Βήμα», γνωστός διανοούμενος του «φιλελευθερισμού», αναφερόμενος στις «αντιφάσεις» της κυβερνώσας Αριστεράς έγραψε: «Ωστόσο αυτές οι αντιφάσεις μοιάζουν να περνούν απαρατήρητες. Ισως γιατί ξεκινούν από την κατ’ εξοχήν αφανή αντίφαση: ότι τα ιδεώδη της δικαιοσύνης και της ισότητας μπορούν να συνυπάρχουν. Καλώς ή κακώς, όμως, δικαιοσύνη σημαίνει πως η οξύνοια, το ταλέντο, η τύχη ή τα οικογενειακά εφόδια θα προσφέρουν πολύ υψηλότερες απολαβές σε κάποιους απ’ ό,τι σε άλλους […] Ισότητα σημαίνει ότι, ανεξαρτήτως προσόντων ή εργασιακών επιδόσεων, οι πάντες διατηρούν ένα λίγο-πολύ κοινό επίπεδο ζωής». Καταλάβατε; Η δικαιοσύνη είναι το άκρο αντίθετο της ισότητας, η ισότητα είναι στους αντίποδες της δικαιοσύνης. Αριστοκρατική παράνοια; Οχι, απλώς, μακρονισμός, δηλαδή ακραίο Κέντρο, το μόνο εφικτό, πράγμα που κάνει άσκηση επί χάρτου χωρίς καμιά προοπτική μετριοπαθείς προτάσεις τύπου Πικετί ή Βαρουφάκη (βλ. σχετικά το άρθρο «Ο Πικετί, ο Πρετεντέρης και ο Βαρουφάκης», alterthess, 29 Δεκεμβρίου). Ή εμείς ή αυτοί, μας λένε οι πλούσιοι και άριστοι.

Ενδεικτική είναι και η πρόσφατη τοποθέτηση του επικεφαλής οικονομολόγου του ΣΕΒ για τις «εκκρεμότητες του 2019». Μεταξύ άλλων, λοιπόν, ο Μιχάλης Μασουράκης επισημαίνει πως καίρια προβλήματα είναι: η υπερπροοδευτικότητα της φορολογίας που τιμωρεί όποιον θέλει να δουλέψει περισσότερο και να κερδίσει περισσότερα, το χτίσιμο ενός προνοιακού παραδείσου στα απομεινάρια της υπερφορολόγησης της εργασίας και της επιχειρηματικότητας, η αδυναμία πολλών μικρομεσαίων επιχειρήσεων να λειτουργήσουν σε καθεστώς νομιμότητας λόγω της υψηλής φορολογίας, του υπέρογκου μη μισθολογικού κόστους, αλλά και πιθανά υπέρμετρων αυξήσεων στο εργατικό κόστος.

Πλανώμεθα, λοιπόν, αν νομίζουμε πως οι ασκούμενες πολιτικές είναι κραυγαλέα σε βάρος του κόσμου της εργασίας. Μέγα σφάλμα. Αυτό που διαμορφώθηκε μέσα στην κρίση και μας καταδυναστεύει είναι μια υπερπροοδευτική υπέρ των φτωχών φορολογία, ένας προνοιακός παράδεισος και το χτύπημα των επιχειρηματιών από τις υπέρμετρες αυξήσεις στο εργασιακό κόστος!

Αυτά ισχυρίζεται ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΣΕΒ. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει… ονειρεύεται προοδευτικές συμμαχίες.

* Εκπαιδευτικός