"ΑΡΝΟΥΜΑΙ" ποίημα του φίλου στο fb Kostas Vostantzoglou (facebook, 23/1/2019)

..............................................................

Kostas Vostantzoglou

 

ΑΡΝΟΥΜΑΙ


Στην πικρή πατρίδα
κρατήρες ξερνάνε λάβα και πίσσα
στα ξηλωμένα πλακάκια των πεζοδρομίων
που σκοντάφτεις.
Στις φτωχικές γειτονιές
πέφτεις στις ίδιες λακκούβες
με τα χρόνια βρυώδη ύδατα
κατ’ επανάληψιν.
Στις ερημικές σου βόλτες
βλέπεις τα θλιβερά γιαπιά
που αφέθηκαν στα μπετά
και στα γυμνά στραβωμένα σίδερα.
Αυτά που ντράπηκαν
να τρυπήσουν τον ουρανό.
Χαϊδεύεις τα μάρμαρα
στα προς κατεδάφιση
τις καρφωμένες σανίδες
στα παντζούρια
και τα σκουριασμένα
αλυσοδεμένα λουκέτα.
Περπατάς κάτω από δέντρα
φυτρωμένα ανάποδα
με ρίζες που σαλεύουν ψηλά
στους άσπλαχνους ανέμους
μαζί με τις σημαίες και τα ένδοξα λάβαρα.
Στις αγορές
παζαρεύεις λιβάνι και καρβουνάκια
ένα αλυσοπρίονο κοπής της γαλήνης
ένα πιάτο με ζωγραφιστά λουλουδάκια
κι ένα αμερικάνικο μεταχειρισμένο
στρατιωτικό μπουφάν.
Παρατηρείς τα “κλειστόν”
παίρνεις τον καφέ στο χέρι
που μια τσιγγάνα το διάβασε
κι αρνήθηκε να σου πει τι είδε.
Εκεί κι αλλού
αρνείσαι τις ηδονές
τις ευπώλητες.
Χορεύεις αόρατος
με το τραπέζι στα δόντια
σε ήχους από μακρινό
παιδικό κλάμα.
Τις μαύρες νύχτες
φοράς το άδηλο μέλλον
και την πηχτή απελπισία
κατάσαρκα.
Αυτά στην πικρή πατρίδα.
Εγώ δεν ζω εκεί.
Αρνούμαι.