Από τον "Φιλοκτήτη" (1963-1965) του Γιάννη Ρίτσου

..........................................................

Γιάννης Ρίτσος

(1909 - 1990)

...Μεγάλωναν τα γένια, τα μαλλιά, τα νύχια, τα όργανα·

και πάντα ειδήσεις για νεκρούς και για ήρωες, και πάλι για ήρωες·

μεγάλα κόκκαλα αλόγων στις πλαγιές με τις ξερές αφάνες·

πυκνώνανε οι αναπνοές των άπλυτων σωμάτων. Μια γυναίκα, κάποτε,

περνούσε απόμακρα μες στην εσπέρα μια υδρία στον ώμο της.

Πίσω της έκλεινε ο αέρας το πέρασμα. Η βραδιά

διπλωνόταν στην άκρη μιας σημαίας. Κάποιο αστέρι

φώναζε ξαφνικά ένα ακατανόητο «όχι», κ’ ύστερα

έσβηνε ο καλπασμός των αλόγων κατά μήκος της νύχτας

αφήνοντας πιο σιωπηλά τ’ αστέρια πάνω απ’ το ποτάμι.

Κανείς δεν πρόφταινε πια να θυμηθεί, να σκεφτεί, να ρωτήσει –

μια διαρκής μετακίνηση· όλα σύντομα, κομμένα, ασυμπλήρωτα.

Οι θρήνοι κ’ οι ζητωκραυγές, έπαιρναν λίγο – λίγο

τον ίδιο τόνο· επίσης κ’ οι μορφές εχθρών και φίλων – δεν ξεχώριζες.

Μόνο τις νύχτες που έπεφτε η σιωπή οριζόντια – σαν κόπαζε η μάχη –

ακούγονταν ανάμεσα στις πέτρες μακρυσμένοι βόγγοι πληγωμένων

και το φεγγάρι είταν σα μάτι διεσταλμένο σκοτωμένου αλόγου· - τότε

        μόνον

γνωρίζαμε πως δεν έχουμε ακόμη πεθάνει...