Επιλογή από τις "Μέρες Α', Β', Γ'" του Γιώργου Σεφέρη (1900-1971)

....................................................

Γιώργος Σεφέρης
(1900 - 1971)














 Επιλογή από τις " Μέρες Α', Β', Γ' "

1925, 2 Αυγούστου 9 βράδυ

Υπάρχουν, φαντάζομαι, άνθρωποι που δεν τολμήσανε να ζήσουν, από υπερβολική ευαισθησία. Η ευαισθησία, για να είναι χρήσιμη, πρέπει να συντροφεύεται από ανάλογη δύναμη.

1925, Παρασκευή, 13 Νοέμβρη βράδυ

[…]

Τώρα το σκέπτομαι: Τις αρετές του τεχνίτη τις θρέφει η απογύμνωση περισσότερο από τον πλουτισμό. Ο μεγαλύτερος είναι εκείνος που μπορεί ν’ απαρνηθεί τα υπάρχοντά του με τον καλύτερο τρόπο και τη στιγμή που πρέπει.

Άδειος και βρώμικος, σαν εκείνα τα παλιά σακιά όπου έβαζαν τις σταφίδες.

1926, Παρασκευή, 29 Οκτώβρη

Τα πόδια μας μπερδεύονται στις κλωστές που δένουν τις καρδιές μας.

1932, Δευτέρα 8 Αυγούστου

Οι τρομαλέοι: εκείνοι που δεν έχουν άλλο στο νου παρά πώς ν’ αποφύγουν τη δυσκολία. Οι σελέμηδες: εκείνοι που εννοούν να μην πληρώνουν τις χαρές τους – υπάνθρωποι.

19 Αυγούστου

Όταν δεν δίνουμε στο πνεύμα πράγματα που αξίζουν, λειτουργεί (γιατί δεν μπορεί παρά να λειτουργεί) με αντικείμενα τυχαία και μηδαμινά που μας ταπεινώνουν. Τον τελευταίο (μεταβατικό) μήνα κατάντησα να με ζαλίζει η σκέψη μου που γύριζε χωρίς πια να το θέλω, σε τιποτένιους διαπληκτισμούς της καθημερινής δουλειάς.

1935, Τετάρτη 21 Αυγούστου

…Φαντάζομαι πως ο αληθινός ρυθμός της ζωής μου είναι κάτι που θα ονόμαζα εναλλαγή των άκρων. Έτσι έγινε όσες φορές έκανα κάτι. Αντίθετα, εκείνο που με χάλασε πάντα είναι κάποιες μέσες καταστάσεις, τέλματα που μ’ αρρώστησαν ίσαμε και τη μνήμη ακόμη. Την υποχώρηση, τη συγκατάβαση, τη συνδιαλλαγή, αυτό το τρυφερό γύρισμα στον εαυτό μας, αυτή τη συμπονετική άδεια στον εαυτό μας – κάποτε άργησα πολύ να τ’ αποκρούσω. Κάποτε λησμόνησα πως κάτι ανάξιό μας, αν τ’ αφήσουμε να μπει μέσα στο κάστρο, κρύβεται, χάνεται, και ξαφνικά μας προδίνει τη στιγμή που δεν το περιμένουμε καθόλου ή το καταλαβαίνουμε αφού περάσει πολύς καιρός ύστερ’ από την προδοσία.

   Προσπάθησε, κάθε μέρα να θυμάσαι και να πραγματοποιείς τι πιστεύεις. Κι αν χρειαστεί κάποτε για τη ζωή σου, για το σκοπό της ζωής σου, να ξεχάσεις, να γυρίσεις πλευρό, ν’ ανασάνεις, τότε δοκίμασε ν’ αφεθείς ολότελα, να ζήσεις τυφλός για κάποιο διάστημα. Ίσως η γαλήνη που γυρεύεις να βρίσκεται ακριβώς στην ισορροπία μιας τέτοιας θέσης και μιας τέτοιας άρσης. Ζήσε ολόκληρος…