"18 Οκτωβρίου: Επετειακόν..." από τον φίλο στο fb ποιητή και συγγραφέα Κώστα Κουτσουρέλη (facebook, 18/10/2016)

.....................................................

18 Οκτωβρίου: Επετειακόν...

aπό τον φίλο στο fb ποιητή και συγγραφέα Κώστα Κουτσουρέλη (facebook, 18/10/2016) 

Επέτειος τω όντι ιστορική η σημερινή, όμως ανάποδη αυτή απ' τις κοινές μας εορταστικές επετείους. Στις "18 Οχτώβρη" του 1981 οι ηττημένοι του εμφυλίου έστησαν επιτέλους το συμβολικό τρόπαιο τους. Και λέω το συμβολικό, γιατί ουσιαστικά ο Ελληνικός Τριακονταετής Πόλεμος (ο χαρακτηρισμός είναι βεβαίως του σπουδαίου Αλέξανδρου Κοτζιά) που ξεκίνησε το 1944, είχε τερματιστεί το 1974, με την πτώση της δικτατορίας.

Όμως, πόση ειρωνεία, την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, τη θέσπιση του νέου Συντάγματος, τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, τη πραγματική συμφιλίωση, όλ' αυτά τα είχε κατορθώσει ένας εκπρόσωπος της μισητής Δεξιάς, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Όμως, η σωρευμένη οργή από την χρόνια καταπίεση, η φιλεκδικία, ο αναπόφευκτος ρεμβασισμός, η μνησικακία, τα φυσικά απωθημένα της αριστερώνυμης μάζας έμεναν ανικανοποίητα, αναζητούσαν διέξοδο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν αυτή η διέξοδος.

Στο πρόσωπό του, η συντετριμμένη (και δικαίως!) στο πεδίο της μάχης Αριστερά, βρήκε κάποιον που την ανακήρυσσε αίφνης νικήτρια. Και όχι μόνο αυτή. Μαιτρ της κολακείας ασύγκριτος, παραμυθάς άφταστος του "αγωνιστικού πνεύματος του λαού μας", ο Ανδρέας Παπανδρέου έστησε μια πραγματική κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπου ένιψαν τις πολιτικές αμαρτίες τους πολλοί. Οι ηγέτες της κομμουνιστικής παράταξης, λ.χ., είδαν τον εγκληματικό τυχοδιωκτισμό του κόμματός τους όχι μόνο να αμνηστεύεται αλλά και να επικροτείται και να θαυμάζεται αναδρομικά. Αλλά και η πλειονότητα των Ελλήνων, ενώ επί χούντας εποίει την νήσσα, μπορούσε τώρα πια να κορδώνεται ατιμωρητί ότι αντιστάθηκε, να διεκδικεί ανύπαρκτες δάφνες μόνο και μόνο επειδή συστρατεύθηκε στη μεγάλη υπόθεση της "Αλλαγής".
(Πόσο θα γελούσαμε σήμερα αν ο Μητσοτάκης το 1990 δεν έκανε τη χάρη στους τότε συμμάχους του να κάψει τους Φακέλλους... Πόσοι και πόσοι αγιογραφημένοι ήρωες της "ηθικά ανώτερης" Αριστεράς θα έβρισκαν θέση στις δέλτους των δηλωσιών, των προσκυνημένων και των καταδοτών...)
"Κοινωνικό μετασχηματισμό" επαγγέλθηκε ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ το 1981, και "κοινωνικό μετασχηματισμό" όντως παρέδωσε. Λαός απείθαρχος και ξεροκέφαλος και θυμικός οι Έλληνες, αλλά πάντως ολιγαρκής και μετρημένος, άλλαξαν εντελώς πρόσωπο μέσα σε ελάχιστο χρόνο: από νοικοκύρηδες, όπου και ο μικρός ιδιωτικός δανεισμός ακόμη στο σπίτι εθεωρείτο αφροσύνη, έγιναν διεθνείς ψωμοζήτες και επαίτες· και από ανεξάρτητοι παραγωγοί και επαγγελματίες έγιναν αργόμισθοι του δημοσίου, επιδοματόβιοι και συνταξιούχοι.
Μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου όλα ήταν διαφορετικά. Και πάνω απ' όλα, η σχέση του πλήθους με την πολιτική. Ο τύπος του ανενδοίαστου πολιτικάντη που πράττει τα ακριβώς αντίθετα όσων υπόσχεται, μετά απ' αυτόν έγινε περίπου αξιοθαύμαστο πρότυπο, απόδειξη μαγκιάς και καπατσοσύνης. Οι διάδοχοί του, οι άνθρωποι που διαιώνισαν και αυγάτισαν την κληρονομιά που εκείνος μας άφησε --ένας Κωστάκης Καραμανλής, ένας Αλέξης Τσίπρας, τα αληθινά του παιδιά-- μας το αποδεικνύουν έκτοτε μέρα τη μέρα.