....................................................
"Ο Αριόν και το δελφίνι" ή "Αυτό να πεις..."
ένας μικρός μονόλογος* του φίλου από το fb Stavros Fatouros (http://an-teiresias.blogspot.gr, 11/3/2016)
"Γροθιά στο στομάχι όλου του κόσμου είναι οι φωτογραφίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, με μικρά παιδιά να κείτονται νεκρά στις ακτές της Τουρκίας..."(από τις εφημερίδες, 3/9/2015)
Το όνομα μου το έδωσε ο πατέρας μου - αυτό να πεις... από έναν ελληνικό μύθο.
Ο πατέρας μου ήταν Αρχαιολόγος - αυτό να πεις... τον σκότωσαν στρατιώτες του Ασάντ
Το μέρος που έκανε τις ανασκαφές του το ισοπέδωσαν οι ισλαμιστές
H χώρα μου είναι παρελθόν για μένα. Ή σωστότερα η χώρα μου είναι παρελθόν, σκέτο.
Το παρελθόν είναι το μόνο που έχω. Για να έχω μέλλον θα πρέπει να βγω από το παρόν μου. Το παρόν μου είναι μια φουσκωτή βάρκα με καμιά τριανταριά άντρες, γυναίκες, παιδιά Σύριους σαν και μένα που φύγαμε απ' τ’ Αϊβαλή καμιά ώρα πριν για να περάσουμε στη Μυτιλήνη, στην Ευρώπη, στο μέλλον. Ή να πνιγούμε ανάμεσα σε δυο ηπείρους. Στο ρήγμα της πανανθρώπινης αδιαφορίας. Πράγμα που αυτή την ώρα που τα φώτα της Μυτιλήνης χάνονται μέσα στο χάραμα και η Μυτιλήνη χάνεται μέσα στα κύματα μου φαίνεται το πιθανότερο.
Λένε πως ο άνθρωπος δε μπορεί να πετάξει. Όμως εγώ (εμείς) πετάω (πετάμε). Ξαφνιασμένος (ξαφνιασμένοι) μέσα στον παγωμένο χρόνο. Με τα χέρια και τα πόδια ανοιχτά. Κλάσματα του δευτερολέπτου, πιο αργά από μια ολόκληρη ζωή.
Και μετά η ενστικτώδης αγωνία. Να μην πνιγείς. Να πάρεις ανάσα πριν το επόμενο κύμα σε σκεπάσει. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως χωρίς το σωσίβιο θα είχα ήδη πνιγεί. Η αγωνία μου θα είχε τελειώσει. Αντί για το σωσίβιο όμως βγάζω τα παπούτσια μου. Για να ζήσω λίγο ακόμα. Για πόσο όμως; Το σώμα μου παγώνει. Οι ανάσες κερδίζονται με μεγάλη δυσκολία πια.
Και τότε κάνω την πιο περίεργη σκέψη. Αλλά ποιός ορίζει τί είναι περίεργο όταν πρόκειται να πεθάνεις σε λίγα λεπτά, από πνιγμό ή ανακοπή;
θυμάμαι την ιστορία που μου έλεγε ο πατέρας μου - αυτό να πεις... για τον συνονόματό μου αρχαίο τραγουδιστή. Που τον έσωσε ένα δελφίνι όταν τον πετάξανε στη θάλασσα από ένα πλοίο. Το όνομά μου δε στάθηκε τυχερό για μένα.
Τώρα βλέπω μια βιβλική μορφή. Θηριώδης με αγριεμένα μαλλιά, μάτια, γένια. Είναι κάποιος προφήτης ή o Ποσειδώνας που απλώνει το χέρι του; Παραδίνομαι και κλείνω τα μάτια μου.
Δεν κρυώνω πια. Δεν ακούω Πια τη θάλασσα. O Ποσειδώνας σκύβει πάνω μου. Μου λέει με τραγουδιστά αγγλικά ότι είμαι αγωνιστής - αυτό να πεις... ότι όλα θα πάνε καλά. Δεν ήπια καθόλου νερό.
Με λένε Ντελφίν μου λέει και μου δίνει το χέρι του. Αυτό που με τράβηξε απ' το νερό. Και στο εσωτερικό του καρπού του έχει στιγματισμένο ένα δελφίνι - αυτό να πεις...
"Ο Αριόν και το δελφίνι" ή "Αυτό να πεις..."
ένας μικρός μονόλογος* του φίλου από το fb Stavros Fatouros (http://an-teiresias.blogspot.gr, 11/3/2016)
"Γροθιά στο στομάχι όλου του κόσμου είναι οι φωτογραφίες που
βλέπουν το φως της δημοσιότητας, με μικρά παιδιά να κείτονται νεκρά στις
ακτές της Τουρκίας..." (από τις εφημερίδες, 3/9/2015)
"Γροθιά στο στομάχι όλου του κόσμου είναι οι φωτογραφίες που
βλέπουν το φως της δημοσιότητας, με μικρά παιδιά να κείτονται νεκρά στις
ακτές της Τουρκίας..."(από τις εφημερίδες,3/9/2015 )
Όσα άστρα είναι στον ουρανό, μαργαριταρένιο μου,
και λάμπουν ένα ένα, και λάμπουν ένα ένα,
τόσες φορές τα μάτια μου, μαργαριταρένιο μου,
δακρύσανε για σένα, δακρύσανε για σένα.
και λάμπουν ένα ένα, και λάμπουν ένα ένα,
τόσες φορές τα μάτια μου, μαργαριταρένιο μου,
δακρύσανε για σένα, δακρύσανε για σένα.
"Γροθιά στο στομάχι όλου του κόσμου είναι οι φωτογραφίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, με μικρά παιδιά να κείτονται νεκρά στις ακτές της Τουρκίας..."(από τις εφημερίδες, 3/9/2015)
Άιντε, καλέ μάνα, αγάπα με κι εμένα,
κούνει, καλέ μάνα, το παιδί για μένα...
Αναστενάζω, δε μ’ ακούς, μαργαριταρένιο μου,
κλαίω, δε με λυπάσαι, κλαίω δε με λυπάσαι.
Άιντε, καλέ μάνα, αγάπα με κι εμένα,
κούνει, καλέ μάνα, το παιδί για μένα...
Δεν είσαι μάνας γέννημα, μαργαριταρένιο μου,
ούτε Θεό φοβάσαι, ούτε Θεό φοβάσαι.
Άιντε, καλέ μάνα, αγάπα με κι εμένα,
κούνει, καλέ μάνα, το παιδί για μένα...
Άιντε, καλέ μάνα, αγάπα με κι εμένα,
κούνει, καλέ μάνα, το παιδί για μένα...
κούνει, καλέ μάνα, το παιδί για μένα...
Αναστενάζω, δε μ’ ακούς, μαργαριταρένιο μου,
κλαίω, δε με λυπάσαι, κλαίω δε με λυπάσαι.
Άιντε, καλέ μάνα, αγάπα με κι εμένα,
κούνει, καλέ μάνα, το παιδί για μένα...
Δεν είσαι μάνας γέννημα, μαργαριταρένιο μου,
ούτε Θεό φοβάσαι, ούτε Θεό φοβάσαι.
Άιντε, καλέ μάνα, αγάπα με κι εμένα,
κούνει, καλέ μάνα, το παιδί για μένα...
Άιντε, καλέ μάνα, αγάπα με κι εμένα,
κούνει, καλέ μάνα, το παιδί για μένα...
(Σμυρνέικο νανούρισμα)
Με λένε Αριόν - αυτό να πεις...
Το όνομα μου το έδωσε ο πατέρας μου - αυτό να πεις... από έναν ελληνικό μύθο.
Ο πατέρας μου ήταν Αρχαιολόγος - αυτό να πεις... τον σκότωσαν στρατιώτες του Ασάντ
Το μέρος που έκανε τις ανασκαφές του το ισοπέδωσαν οι ισλαμιστές
H χώρα μου είναι παρελθόν για μένα. Ή σωστότερα η χώρα μου είναι παρελθόν, σκέτο.
Το παρελθόν είναι το μόνο που έχω. Για να έχω μέλλον θα πρέπει να βγω από το παρόν μου. Το παρόν μου είναι μια φουσκωτή βάρκα με καμιά τριανταριά άντρες, γυναίκες, παιδιά Σύριους σαν και μένα που φύγαμε απ' τ’ Αϊβαλή καμιά ώρα πριν για να περάσουμε στη Μυτιλήνη, στην Ευρώπη, στο μέλλον. Ή να πνιγούμε ανάμεσα σε δυο ηπείρους. Στο ρήγμα της πανανθρώπινης αδιαφορίας. Πράγμα που αυτή την ώρα που τα φώτα της Μυτιλήνης χάνονται μέσα στο χάραμα και η Μυτιλήνη χάνεται μέσα στα κύματα μου φαίνεται το πιθανότερο.
Λένε πως ο άνθρωπος δε μπορεί να πετάξει. Όμως εγώ (εμείς) πετάω (πετάμε). Ξαφνιασμένος (ξαφνιασμένοι) μέσα στον παγωμένο χρόνο. Με τα χέρια και τα πόδια ανοιχτά. Κλάσματα του δευτερολέπτου, πιο αργά από μια ολόκληρη ζωή.
Χωρίς φόβο. Μόνο ξάφνιασμα.
Και μετά η ενστικτώδης αγωνία. Να μην πνιγείς. Να πάρεις ανάσα πριν το επόμενο κύμα σε σκεπάσει. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως χωρίς το σωσίβιο θα είχα ήδη πνιγεί. Η αγωνία μου θα είχε τελειώσει. Αντί για το σωσίβιο όμως βγάζω τα παπούτσια μου. Για να ζήσω λίγο ακόμα. Για πόσο όμως; Το σώμα μου παγώνει. Οι ανάσες κερδίζονται με μεγάλη δυσκολία πια.
Και τότε κάνω την πιο περίεργη σκέψη. Αλλά ποιός ορίζει τί είναι περίεργο όταν πρόκειται να πεθάνεις σε λίγα λεπτά, από πνιγμό ή ανακοπή;
Όσα άστρα είναι στον ουρανό, μαργαριταρένιο μου,
και λάμπουν ένα ένα, και λάμπουν ένα ένα...
και λάμπουν ένα ένα, και λάμπουν ένα ένα...
θυμάμαι την ιστορία που μου έλεγε ο πατέρας μου - αυτό να πεις... για τον συνονόματό μου αρχαίο τραγουδιστή. Που τον έσωσε ένα δελφίνι όταν τον πετάξανε στη θάλασσα από ένα πλοίο. Το όνομά μου δε στάθηκε τυχερό για μένα.
Τώρα βλέπω μια βιβλική μορφή. Θηριώδης με αγριεμένα μαλλιά, μάτια, γένια. Είναι κάποιος προφήτης ή o Ποσειδώνας που απλώνει το χέρι του; Παραδίνομαι και κλείνω τα μάτια μου.
Δεν κρυώνω πια. Δεν ακούω Πια τη θάλασσα. O Ποσειδώνας σκύβει πάνω μου. Μου λέει με τραγουδιστά αγγλικά ότι είμαι αγωνιστής - αυτό να πεις... ότι όλα θα πάνε καλά. Δεν ήπια καθόλου νερό.
Με λένε Ντελφίν μου λέει και μου δίνει το χέρι του. Αυτό που με τράβηξε απ' το νερό. Και στο εσωτερικό του καρπού του έχει στιγματισμένο ένα δελφίνι - αυτό να πεις...
.................................................
 |
| Η κ.Γκέλυ Παπαγεωργίου -Χρυσοσπάθη. Στιγμιότυπο από τις πρόβες |
Ο μονόλογος "Ο Αριόν και το δελφίνι" ή "Αυτό να πεις..." παρουσιάστηκε από την ομάδα αλληλεγγύης "Αλληλέγγυες Νότες" και την κ. Γκέλυ Παπαγεωργίου-Χρυσοσπάθη στον Χώρο Τέχνης "Ιδιόμελο", στις 22 και στις 23/10/2016 στην μουσικοθεατρική εκδήλωση "Πού θα πάει η βαλίτσα;..."
*Σημείωση: Η είδηση, οι στίχοι του σμυρνέικου νανουρίσματος και το μότο "αυτό να πεις...", ανήκουν στην θεατρική διασκευή που επιμελήθηκαν μαζί ο Μανώλης Γιούργος και η κ. Γκέλυ Παπαγεωργίου-Χρυσοσπάθη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου