....................................................
ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ
του ποιητή και φίλου στο fb Γιώργου Μπλάνα
ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ
του ποιητή και φίλου στο fb Γιώργου Μπλάνα
[Οι ερευνητές που αναζητούν ίχνη του Μπεν Νίνταμ, ο
οποίος εξαφανίστηκε μυστηριωδώς το 1991, σε ηλικία 3 ετών, σταμάτησαν
τις εργασίες, καθώς οι ανασκαφές που είχαν ξεκινήσει στο σημείο
-όπου υποτίθεται πως είχε θαφτεί το παιδί- έφεραν στην επιφάνεια ένα
αρχαίο νεκροταφείο, ηλικίας 1500 ετών]
Τους ακούτε; Με ψάχνουν. Μέχρι εδώ
ήταν τα ψέματα: κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει
απ’ το παράλογο πάθος των ζωντανών να ξέρουν
αν οι νεκροί είναι όντως νεκροί. Τι κερδίζουν
απ’ αυτή την μακάβρια βεβαιότητα; Νομίζουν
πως απαλλάσσονται έτσι απ’ την ευθύνη
να έχουν μαζί τους πάντα τον νεκρό, αγωνιώντας
πότε θ’ αγανακτήσει
και θ’ απαιτήσει τα δικαιώματά του -
τίποτα σπουδαίο, δηλαδή: λίγη ησυχία;
Λίγη ησυχία! Όσο περνά ο καιρός γίνεται όλο
και πιο δύσκολος ο θάνατος – για τους νεκρούς.
Κάποτε... έστω πριν τρία χρόνια -τόσα
δεν είμαι εδώ μαζί σας;- κάθε
στιγμή ήταν αιώνες ωριμότητας: αρκούσε
να σκεφτείς τι θα ’ξερες, για την ζωή, τον θάνατο,
οτιδήποτε – αν έμενες εκεί πάνω αρκετά
και είχες ήδη ένας είδος σοφίας στην διάθεσή σου.
Αδιάφορο αν το έβλεπε κανείς μες στα σκοτάδια – τρία
ή χίλια πεντακόσια χρόνια, όπως εσείς.
Μα μήπως εκεί πάνω χρησίμευσε η σοφία
ποτέ σε κάτι φωτεινό; Κάποτε· πέρσι, πρόπερσι, πριν εκατό
ή χίλια, χίλια πεντακόσια χρόνια. Τώρα...
υπάρχει μια μικρή, αθέατη ρωγμή ερέβους
κάπου εδώ κάτω. Ακούγεται σαν λέξεις
που προσπαθούν να κρατηθούν πίσω απ’ τα δόντια
ανθρώπου θυμωμένου –ζωντανού, αλλά θυμωμένου
μέχρι θανάτου· και τρίζουν τα δόντια και μοιάζει
να τρίβεται η ζωή στην ζωή, να γίνεται μια σκόνη
τόσοι λεπτή -τόσο λεπτή!- και να φεύγει
απ’ την ρωγμή στο έρεβος. Στο τέλος
μόνο το έρεβος θα μείνει ζωντανό
ανάμεσα στους ζωντανούς. Λυπάμαι.
Πόσο λυπάμαι, φίλοι μου, γι’ αυτήν την ταραχή.
Κι ακόμα περισσότερο, τρέμω πως θα μας βρουν.
Όχι για μένα· εγώ σύντομα θ’ αποκτήσω
μιαν άλλη ήσυχη γωνιά – τουλάχιστον όσο υπάρχει
τόπος για τους νεκρούς ανάμεσα στους νεκρούς:
οι απαραίτητες ψυχικές διατυπώσεις
και πάλι πίσω, στον προθάλαμο του ερέβους.
Εσείς, θα περιφέρεστε σαν τρόπαιο του πάθους
των ζωντανών να ξέρουν αν νεκροί ήταν νεκροί
πάντα. Υποπτεύομαι
κάτι ανάστροφο σ’ αυτήν την νοσηρή ενασχόληση
με την μνήμη - ανάστροφο σαν τρόμο. Αναζητούν
πιστεύω κάποιον τρόπο να ξεχάσουν
κάτι που αιμορραγεί έρεβος ανάμεσά τους.
Ακούστε! Σταμάτησαν. Ελπίζω
να μην βρήκαν την ρωγμή. Είναι ικανοί να κλείσουν
την μόνη ελπίδα τους να μάθουν κάτι πραγματικό
-έστω, πραγματικά ζωντανό ανάμεσά τους.
ήταν τα ψέματα: κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει
απ’ το παράλογο πάθος των ζωντανών να ξέρουν
αν οι νεκροί είναι όντως νεκροί. Τι κερδίζουν
απ’ αυτή την μακάβρια βεβαιότητα; Νομίζουν
πως απαλλάσσονται έτσι απ’ την ευθύνη
να έχουν μαζί τους πάντα τον νεκρό, αγωνιώντας
πότε θ’ αγανακτήσει
και θ’ απαιτήσει τα δικαιώματά του -
τίποτα σπουδαίο, δηλαδή: λίγη ησυχία;
Λίγη ησυχία! Όσο περνά ο καιρός γίνεται όλο
και πιο δύσκολος ο θάνατος – για τους νεκρούς.
Κάποτε... έστω πριν τρία χρόνια -τόσα
δεν είμαι εδώ μαζί σας;- κάθε
στιγμή ήταν αιώνες ωριμότητας: αρκούσε
να σκεφτείς τι θα ’ξερες, για την ζωή, τον θάνατο,
οτιδήποτε – αν έμενες εκεί πάνω αρκετά
και είχες ήδη ένας είδος σοφίας στην διάθεσή σου.
Αδιάφορο αν το έβλεπε κανείς μες στα σκοτάδια – τρία
ή χίλια πεντακόσια χρόνια, όπως εσείς.
Μα μήπως εκεί πάνω χρησίμευσε η σοφία
ποτέ σε κάτι φωτεινό; Κάποτε· πέρσι, πρόπερσι, πριν εκατό
ή χίλια, χίλια πεντακόσια χρόνια. Τώρα...
υπάρχει μια μικρή, αθέατη ρωγμή ερέβους
κάπου εδώ κάτω. Ακούγεται σαν λέξεις
που προσπαθούν να κρατηθούν πίσω απ’ τα δόντια
ανθρώπου θυμωμένου –ζωντανού, αλλά θυμωμένου
μέχρι θανάτου· και τρίζουν τα δόντια και μοιάζει
να τρίβεται η ζωή στην ζωή, να γίνεται μια σκόνη
τόσοι λεπτή -τόσο λεπτή!- και να φεύγει
απ’ την ρωγμή στο έρεβος. Στο τέλος
μόνο το έρεβος θα μείνει ζωντανό
ανάμεσα στους ζωντανούς. Λυπάμαι.
Πόσο λυπάμαι, φίλοι μου, γι’ αυτήν την ταραχή.
Κι ακόμα περισσότερο, τρέμω πως θα μας βρουν.
Όχι για μένα· εγώ σύντομα θ’ αποκτήσω
μιαν άλλη ήσυχη γωνιά – τουλάχιστον όσο υπάρχει
τόπος για τους νεκρούς ανάμεσα στους νεκρούς:
οι απαραίτητες ψυχικές διατυπώσεις
και πάλι πίσω, στον προθάλαμο του ερέβους.
Εσείς, θα περιφέρεστε σαν τρόπαιο του πάθους
των ζωντανών να ξέρουν αν νεκροί ήταν νεκροί
πάντα. Υποπτεύομαι
κάτι ανάστροφο σ’ αυτήν την νοσηρή ενασχόληση
με την μνήμη - ανάστροφο σαν τρόμο. Αναζητούν
πιστεύω κάποιον τρόπο να ξεχάσουν
κάτι που αιμορραγεί έρεβος ανάμεσά τους.
Ακούστε! Σταμάτησαν. Ελπίζω
να μην βρήκαν την ρωγμή. Είναι ικανοί να κλείσουν
την μόνη ελπίδα τους να μάθουν κάτι πραγματικό
-έστω, πραγματικά ζωντανό ανάμεσά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου