..............................................................
ΔΕΝ ΑΦΗΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΣΩ...
ΔΕΝ ΑΦΗΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΣΩ...
ΔΕΝ ΑΦΗΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΣΩ
Σαν ήρθε από τα μέρη μας, δεν βρήκε ουτ’ έναν φίλο, γιατί ’χε τσέπη αδειανή και αδειανή φαρέτρα. Για Μυκονιάτης έφερνε, μα δήλωνε – «απ’ τη Δήλο», κι είχε ωραία ομορφιά, διάφανη σαν την πέτρα.
«Βοσκός είσαι;» ρωτήσαμε. Κι αυτός – «Όχι. Ποιμένας». Δεν καταλάβαμε καλά, μίλαγε σαν φαφούτης. Κι όταν ξαναρωτήσαμε αν είναι ο Κανένας, μας είπε ότι προτιμάει καλύτερα το Ούτις.
Είχε δυο μάτια από μπροστά και άλλα δυο στην πλάτη – ζυμάρι μαύρο της ζωής και άσπρο του θανάτου. Πού να τόνε προλάβουμε μ’ ένα μονάχα μάτι, υπνωτισμένο και αυτό από τα μπροστινά του;
Με τ’ άλλα δυο, τα πισινά, κοίταζε τα κορίτσια – μη δει αδερφή αφύλαχτη και παντρεμένη μόνη. Κι αυτές τον γλυκοκοίταζαν και του ’ταζαν οφίτσια, γιατί είχαν κύρη πειρατή και μπάρμπα στην Κορώνη.
……………
Συχνά πυκνά χανότανε –το ’θελε και χανόταν– μες στα τραγούδια των τυφλών και στους διπλούς καθρέφτες. Τον κυνηγάνε, λέγαμε. Λέγαμε πως κρυβόταν. Πως είχε πάρει τα βουνά, μ’ αρματολούς και κλέφτες.
Ξαναεμφανιζότανε μια Τρίτη στην πλατεία, κι είχε ψυχή σαν αχινό, με χίλια μάτια-αγκάθια. Τα βάσανά του έλεγε, κάνοντας επαιτεία – ζητούσε σώμα και κρασί, ψωμάκι και συμπάθεια.
…………….
Ο πρώτος τόνε μέθυσε και του ’βγαλε τα μάτια, ο δεύτερος, μ’ ένα σκοινί, ανάσκελα τον δένει, κι εγώ του έβαλα φωτιά, να πάει στα κομμάτια, κι ας κλαίγανε τα θηλυκά από το μπεζεστένι.
…………….
Καθόταν και καιγότανε σα δέντρο μαντρωμένο, που η μάντρα το εμπόδιζε να τρέξει να γλιτώσει. Νωθρό το μπρος το βλέμμα του, το πίσω θαμπωμένο. Κι η στάχτη του - ένα τίποτα. Μια χούφτα. Κι ούτε τόση.
***
(Κάτι δεντράκια στο γιαλό,
κάτι αρμυρίκια,
κοιτάζουν άναυδα τη θάλασσα.
και με τις ρίζες τους βαθιά σταυροκοπιούνται.)
/"Ο ΓΡΑΦΙΑΣ" (Homo scriptor),
εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2013./
Σαν ήρθε από τα μέρη μας, δεν βρήκε ουτ’ έναν φίλο, γιατί ’χε τσέπη αδειανή και αδειανή φαρέτρα. Για Μυκονιάτης έφερνε, μα δήλωνε – «απ’ τη Δήλο», κι είχε ωραία ομορφιά, διάφανη σαν την πέτρα.
«Βοσκός είσαι;» ρωτήσαμε. Κι αυτός – «Όχι. Ποιμένας». Δεν καταλάβαμε καλά, μίλαγε σαν φαφούτης. Κι όταν ξαναρωτήσαμε αν είναι ο Κανένας, μας είπε ότι προτιμάει καλύτερα το Ούτις.
Είχε δυο μάτια από μπροστά και άλλα δυο στην πλάτη – ζυμάρι μαύρο της ζωής και άσπρο του θανάτου. Πού να τόνε προλάβουμε μ’ ένα μονάχα μάτι, υπνωτισμένο και αυτό από τα μπροστινά του;
Με τ’ άλλα δυο, τα πισινά, κοίταζε τα κορίτσια – μη δει αδερφή αφύλαχτη και παντρεμένη μόνη. Κι αυτές τον γλυκοκοίταζαν και του ’ταζαν οφίτσια, γιατί είχαν κύρη πειρατή και μπάρμπα στην Κορώνη.
……………
Συχνά πυκνά χανότανε –το ’θελε και χανόταν– μες στα τραγούδια των τυφλών και στους διπλούς καθρέφτες. Τον κυνηγάνε, λέγαμε. Λέγαμε πως κρυβόταν. Πως είχε πάρει τα βουνά, μ’ αρματολούς και κλέφτες.
Ξαναεμφανιζότανε μια Τρίτη στην πλατεία, κι είχε ψυχή σαν αχινό, με χίλια μάτια-αγκάθια. Τα βάσανά του έλεγε, κάνοντας επαιτεία – ζητούσε σώμα και κρασί, ψωμάκι και συμπάθεια.
…………….
Ο πρώτος τόνε μέθυσε και του ’βγαλε τα μάτια, ο δεύτερος, μ’ ένα σκοινί, ανάσκελα τον δένει, κι εγώ του έβαλα φωτιά, να πάει στα κομμάτια, κι ας κλαίγανε τα θηλυκά από το μπεζεστένι.
…………….
Καθόταν και καιγότανε σα δέντρο μαντρωμένο, που η μάντρα το εμπόδιζε να τρέξει να γλιτώσει. Νωθρό το μπρος το βλέμμα του, το πίσω θαμπωμένο. Κι η στάχτη του - ένα τίποτα. Μια χούφτα. Κι ούτε τόση.
***
(Κάτι δεντράκια στο γιαλό,
κάτι αρμυρίκια,
κοιτάζουν άναυδα τη θάλασσα.
και με τις ρίζες τους βαθιά σταυροκοπιούνται.)
/"Ο ΓΡΑΦΙΑΣ" (Homo scriptor),
εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2013./
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου