.........................................................
Pokemon Go και τύμπανα πολέμου
Ισως θυμόμαστε την πρώτη φορά
που παρατηρήσαμε κάποιον να μιλά μόνος του βαδίζοντας στον δρόμο κι
εμείς τον περάσαμε για τρελό. «Και δεν του φαίνεται», είπαμε από μέσα
μας. Υστερα είδαμε έναν άλλον, κάπου αλλού, να κάνει το ίδιο και ίσως
σκεφτήκαμε «να ’τανε μόνο ένας...». Mε τον καιρό μάθαμε για τα ακουστικά
handsfree και η πλάνη μας διαλύθηκε.
Παρόμοια ξαφνιάζονται σήμερα πολλοί όταν σε κάποιο δημόσιο χώρο ανταμώνουν τους πρώτους Ελληνες κυνηγούς φανταστικών ζώων, δηλαδή τους παίκτες του Pokemon Go, να βαδίζουν με το βλέμμα καθηλωμένο στην οθόνη του κινητού τους που τους καθοδηγεί σαν πυξίδα. Με τον καιρό θα συνηθίσουμε την ύπαρξή τους, ίσως γίνουμε παίκτες κι εμείς.
Εκτός όμως από αυτούς που βαδίζουν και μοιάζει να μονολογούν ή να παραμιλούν, ενώ στην πραγματικότητα συνομιλούν, υπάρχουν κι εκείνοι που μοιάζει να συνομιλούν αλλά στην πραγματικότητα μονολογούν καθώς το κινητό που κρατούν δεν έχει μονάδες, μπορεί να μην έχει ούτε κάρτα SIM.
Eίναι οι τρελοί ή οι τρελαμένοι από τη φτώχεια και τη μοναξιά που δεν θέλουν να ξεχωρίζουν από τους γνωστικούς ή που θέλουν να δείχνουν στον περίγυρό τους ότι υπάρχουν νήματα που τους δένουν με τον πραγματικό (και όχι κατ’ ανάγκη φυσιολογικό) κόσμο.
Δεν είναι καν απαραίτητο να αναζητήσουμε τα 151 επώνυμα ζωάκια της εταιρείας. Είναι πολλές οι ανεκπλήρωτες στοιχειώδεις ανάγκες μας, που πολλές φορές δεν είναι διαφορετικές από εκείνες των ανθρώπων της προϊστορίας.
Ισως σύντομα να εμφανιστούν οι παίκτες που κυνηγούν τα ζωάκια του Pokemon Go χωρίς να έχουν εγκαταστήσει τη σχετική εφαρμογή στο κινητό τους, χωρίς να έχουν σύνδεση με το ίντερνετ, χωρίς διαθέσιμα ΜΒ, ακόμα και χωρίς έξυπνο κινητό.
Ισως αυτός να είναι και ο πιο προωθημένος τρόπος να παίζει κανείς αυτό το παιχνίδι:να κυνηγάς και να αιχμαλωτίζεις ανύπαρκτα πλάσματα, να συγκεντρώνεις αόρατα τρόπαια αλλά να το ξέρεις μονάχα εσύ και να κυκλοφορείς απαρατήρητος στον κόσμο των κανονικών παικτών.
Παιχνίδι της ειρήνης: ποιος παίζει Pokemon Go στο Χαλέπι ή τη Φαλούτζα; Παιχνίδι περιπατητικό, αφού, όπως λένε, σε βγάζει έξω στον αληθινό κόσμο, μια περίτεχνη και εθιστική πηγή (ή υποκατάστατο) ζωής, συγκίνησης, εμπειριών. Εκπληξη, αποτυχία, έξαρση, αγωνία, νέα προσπάθεια, επιβράβευση αλλά και συλλογικότητα, αλληλοβοήθεια. Ευρύ φάσμα συναισθημάτων σε μια τόσο δα μικρή οθόνη.
Κάποιος είχε πει ότι η διαφορά ανάμεσα στο νευρωτικό και το ψυχωτικό άτομο είναι ότι ο πρώτος χτίζει φανταστικούς κόσμους ενώ ο δεύτερος όχι μόνο τους χτίζει αλλά και τους κατοικεί. Σήμερα δείχνουμε ολοένα και μεγαλύτερη προθυμία να κατοικήσουμε σε κόσμους που άλλοι κατασκεύασαν πριν από εμάς για εμάς.
Οι σαλταδόροι της Κατοχής έκλεβαν πραγματικές ρεζέρβες από πραγματικά καμιόνια παίρνοντας πραγματικό ρίσκο. Τώρα, παραμένοντας στον πραγματικό κόσμο, σαλτάρουμε (για την ακρίβεια, σημαδεύουμε) με στόχο να αποκτήσουμε όχι μία αλλά 151 διαφορετικές πολύχρωμες ρεζέρβες.
Και όχι για να τις ανταλλάξουμε και να χορτάσουμε την πείνα μας, παρότι η πείνα, ακόμα και αν δεν έχει χτυπήσει τη δική μας πόρτα, είναι πολύ κοντά μας, όπως πολύ κοντά μας είναι και ο πόλεμος ή, έστω, ο ήχος από τα τύμπανά του.
Παρόμοια ξαφνιάζονται σήμερα πολλοί όταν σε κάποιο δημόσιο χώρο ανταμώνουν τους πρώτους Ελληνες κυνηγούς φανταστικών ζώων, δηλαδή τους παίκτες του Pokemon Go, να βαδίζουν με το βλέμμα καθηλωμένο στην οθόνη του κινητού τους που τους καθοδηγεί σαν πυξίδα. Με τον καιρό θα συνηθίσουμε την ύπαρξή τους, ίσως γίνουμε παίκτες κι εμείς.
Εκτός όμως από αυτούς που βαδίζουν και μοιάζει να μονολογούν ή να παραμιλούν, ενώ στην πραγματικότητα συνομιλούν, υπάρχουν κι εκείνοι που μοιάζει να συνομιλούν αλλά στην πραγματικότητα μονολογούν καθώς το κινητό που κρατούν δεν έχει μονάδες, μπορεί να μην έχει ούτε κάρτα SIM.
Eίναι οι τρελοί ή οι τρελαμένοι από τη φτώχεια και τη μοναξιά που δεν θέλουν να ξεχωρίζουν από τους γνωστικούς ή που θέλουν να δείχνουν στον περίγυρό τους ότι υπάρχουν νήματα που τους δένουν με τον πραγματικό (και όχι κατ’ ανάγκη φυσιολογικό) κόσμο.
Δεν είναι καν απαραίτητο να αναζητήσουμε τα 151 επώνυμα ζωάκια της εταιρείας. Είναι πολλές οι ανεκπλήρωτες στοιχειώδεις ανάγκες μας, που πολλές φορές δεν είναι διαφορετικές από εκείνες των ανθρώπων της προϊστορίας.
Ισως σύντομα να εμφανιστούν οι παίκτες που κυνηγούν τα ζωάκια του Pokemon Go χωρίς να έχουν εγκαταστήσει τη σχετική εφαρμογή στο κινητό τους, χωρίς να έχουν σύνδεση με το ίντερνετ, χωρίς διαθέσιμα ΜΒ, ακόμα και χωρίς έξυπνο κινητό.
Ισως αυτός να είναι και ο πιο προωθημένος τρόπος να παίζει κανείς αυτό το παιχνίδι:να κυνηγάς και να αιχμαλωτίζεις ανύπαρκτα πλάσματα, να συγκεντρώνεις αόρατα τρόπαια αλλά να το ξέρεις μονάχα εσύ και να κυκλοφορείς απαρατήρητος στον κόσμο των κανονικών παικτών.
Παιχνίδι της ειρήνης: ποιος παίζει Pokemon Go στο Χαλέπι ή τη Φαλούτζα; Παιχνίδι περιπατητικό, αφού, όπως λένε, σε βγάζει έξω στον αληθινό κόσμο, μια περίτεχνη και εθιστική πηγή (ή υποκατάστατο) ζωής, συγκίνησης, εμπειριών. Εκπληξη, αποτυχία, έξαρση, αγωνία, νέα προσπάθεια, επιβράβευση αλλά και συλλογικότητα, αλληλοβοήθεια. Ευρύ φάσμα συναισθημάτων σε μια τόσο δα μικρή οθόνη.
Κάποιος είχε πει ότι η διαφορά ανάμεσα στο νευρωτικό και το ψυχωτικό άτομο είναι ότι ο πρώτος χτίζει φανταστικούς κόσμους ενώ ο δεύτερος όχι μόνο τους χτίζει αλλά και τους κατοικεί. Σήμερα δείχνουμε ολοένα και μεγαλύτερη προθυμία να κατοικήσουμε σε κόσμους που άλλοι κατασκεύασαν πριν από εμάς για εμάς.
Οι σαλταδόροι της Κατοχής έκλεβαν πραγματικές ρεζέρβες από πραγματικά καμιόνια παίρνοντας πραγματικό ρίσκο. Τώρα, παραμένοντας στον πραγματικό κόσμο, σαλτάρουμε (για την ακρίβεια, σημαδεύουμε) με στόχο να αποκτήσουμε όχι μία αλλά 151 διαφορετικές πολύχρωμες ρεζέρβες.
Και όχι για να τις ανταλλάξουμε και να χορτάσουμε την πείνα μας, παρότι η πείνα, ακόμα και αν δεν έχει χτυπήσει τη δική μας πόρτα, είναι πολύ κοντά μας, όπως πολύ κοντά μας είναι και ο πόλεμος ή, έστω, ο ήχος από τα τύμπανά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου