............................................................
Κακός καιρός ο φυσικός;
γράφει ο
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Δεν πρόλαβε να ’ρθει ο καιρός στα ίσα
του, να γίνει χειμώνας ο χειμώνας, κι αρχίσαμε να κακοκαιρολογούμε.
«Σφοδρή κακοκαιρία», «βαρύς χιονιάς», «ιλιγγιώδης πτώση της
θερμοκρασίας», κτλ. Μα είναι στ’ αλήθεια κακοκαιρία οι πέντε βαθμοί στο
σμίξιμο του Δεκέμβη με τον Γενάρη, του 2015 με το 2016; Είναι κακοκαιρία
μια βροχή ή λίγο χιόνι στα ορεινά τέτοια εποχή; Είναι κακό τελικά το
φυσικό, το ημερολογιακώς αναμενόμενο, το εύλογο;
Αφού μάθαμε, σαν Νότιοι, ότι καλοκαιρία είναι από 25 βαθμούς και πάνω, το να έρχεται επιτέλους ο καιρός στον εαυτό του, έστω για λίγο (για πολύ λιγότερο σε σχέση με τα προ εικοσαετίας δεδομένα), μας φαίνεται κακό, ψυχρό κι ανάποδο. Κοινωνικά, ναι, είναι βαρύ. Γιατί θα αναγκαστούμε να κάψουμε τα μετρημένα ευρώ μας σε πετρέλαιο ή ξύλα για το τζάκι. Κι αν δεν έχουμε ευρώ, όπως δεν έχουν όλο και περισσότεροι στα χρόνια της κρίσης, θα κάψουμε χαρτομάνι μαζεμένο από τα σκουπίδια ή παλιές καρέκλες, με τα λείψανα της μπογιάς τους μαζί. Και θα ντουμανιάσουμε την πόλη. Και ύστερα είναι και οι άστεγοι, οι έκθετοι στο αγιάζι. Δικοί μας και ξένοι. Αυτοί ναι. Θα δοκιμαστούν ξανά. Και θα δοκιμάσουν την αλληλεγγύη μας και την ετοιμότητα της πολιτείας. Που πρέπει να κάνει το καθήκον της πρωτίστως όταν αποχωρούν οι κάμερες, που σπεύδουν να καταγράψουν στιγμιότυπα επιδεικτικής φιλανθρωπίας για να καλύψουν τα αγχωμένα και αγχωτικά εορταστικά προγράμματά τους.
Αν οι λέξεις εξακολουθούν να ανταποκρίνονται στη φυσική πραγματικότητα, κακός καιρός (το ξαναλέω, για όσους δεν είναι αναγκασμένοι να πολεμήσουν το κρύο δίχως σκέπη από πάνω τους) δεν είναι οι πέντε βαθμοί στην καρδιά του χειμώνα, αλλά οι είκοσι. Κακός καιρός, όχι καλός, όχι ταιριαστός, όχι αντίστοιχος του ημερολογίου, είναι να τρελαίνονται κερασιές κι αμυγδαλιές και ν’ ανθίζουν όλο και νωρίτερα. Να βγαίνουν χριστουγεννιάτικα τα πασχαλιάτικα λουλούδια, όπως στη Ρωσία. Να πέφτουν σε σύγχυση τα αποδημητικά και να μην πέφτουν σε χειμερία νάρκη όσα ζωντανά το συνήθιζαν αυτό επί χιλιετίες. Κακός καιρός είναι να ’χει δεκεμβριάτικα ο Βόρειος Πόλος υψηλότερη θερμοκρασία από την Καλιφόρνια.
Δεν είναι παραξενιές της φύσης όλα τούτα. Ούτε έβαλε μπροστά η Γαία κάποιο αυτοθεραπευτικό σχέδιο, όπως πρεσβεύουν οι μυστικιστές μιας κάποιας οικολογίας. Είναι η ζημιά που προκάλεσαν στο κλίμα, στον καιρό, στον πλανήτη οι καλικάντζαροι με την ασωτία και την απληστία τους. Οι πραγματικοί καλικάντζαροι. Οι επί γης και όχι οι εντός της. Που πριονίζουν το κλαδί του μέλλοντος θαρρείς κι ο κόσμος τελειώνει μαζί τους. Και πού και πού νανουρίζουν την ενοχή τους, διαβάζοντάς της τα κείμενα των κλιματικών συμφωνιών που υπογράφουν για να μεταθέσουν τη λύση στο ήδη πριονισμένο μέλλον. Οπως περίπου συνέβη με τη συμφωνία του Παρισιού. Που υπόσχεται πολύ περισσότερα απ’ όσα θα επιβάλει πράγματι. Και πολύ λιγότερα απ’ όσα θα όφειλε να επιβάλει.
Αφού μάθαμε, σαν Νότιοι, ότι καλοκαιρία είναι από 25 βαθμούς και πάνω, το να έρχεται επιτέλους ο καιρός στον εαυτό του, έστω για λίγο (για πολύ λιγότερο σε σχέση με τα προ εικοσαετίας δεδομένα), μας φαίνεται κακό, ψυχρό κι ανάποδο. Κοινωνικά, ναι, είναι βαρύ. Γιατί θα αναγκαστούμε να κάψουμε τα μετρημένα ευρώ μας σε πετρέλαιο ή ξύλα για το τζάκι. Κι αν δεν έχουμε ευρώ, όπως δεν έχουν όλο και περισσότεροι στα χρόνια της κρίσης, θα κάψουμε χαρτομάνι μαζεμένο από τα σκουπίδια ή παλιές καρέκλες, με τα λείψανα της μπογιάς τους μαζί. Και θα ντουμανιάσουμε την πόλη. Και ύστερα είναι και οι άστεγοι, οι έκθετοι στο αγιάζι. Δικοί μας και ξένοι. Αυτοί ναι. Θα δοκιμαστούν ξανά. Και θα δοκιμάσουν την αλληλεγγύη μας και την ετοιμότητα της πολιτείας. Που πρέπει να κάνει το καθήκον της πρωτίστως όταν αποχωρούν οι κάμερες, που σπεύδουν να καταγράψουν στιγμιότυπα επιδεικτικής φιλανθρωπίας για να καλύψουν τα αγχωμένα και αγχωτικά εορταστικά προγράμματά τους.
Αν οι λέξεις εξακολουθούν να ανταποκρίνονται στη φυσική πραγματικότητα, κακός καιρός (το ξαναλέω, για όσους δεν είναι αναγκασμένοι να πολεμήσουν το κρύο δίχως σκέπη από πάνω τους) δεν είναι οι πέντε βαθμοί στην καρδιά του χειμώνα, αλλά οι είκοσι. Κακός καιρός, όχι καλός, όχι ταιριαστός, όχι αντίστοιχος του ημερολογίου, είναι να τρελαίνονται κερασιές κι αμυγδαλιές και ν’ ανθίζουν όλο και νωρίτερα. Να βγαίνουν χριστουγεννιάτικα τα πασχαλιάτικα λουλούδια, όπως στη Ρωσία. Να πέφτουν σε σύγχυση τα αποδημητικά και να μην πέφτουν σε χειμερία νάρκη όσα ζωντανά το συνήθιζαν αυτό επί χιλιετίες. Κακός καιρός είναι να ’χει δεκεμβριάτικα ο Βόρειος Πόλος υψηλότερη θερμοκρασία από την Καλιφόρνια.
Δεν είναι παραξενιές της φύσης όλα τούτα. Ούτε έβαλε μπροστά η Γαία κάποιο αυτοθεραπευτικό σχέδιο, όπως πρεσβεύουν οι μυστικιστές μιας κάποιας οικολογίας. Είναι η ζημιά που προκάλεσαν στο κλίμα, στον καιρό, στον πλανήτη οι καλικάντζαροι με την ασωτία και την απληστία τους. Οι πραγματικοί καλικάντζαροι. Οι επί γης και όχι οι εντός της. Που πριονίζουν το κλαδί του μέλλοντος θαρρείς κι ο κόσμος τελειώνει μαζί τους. Και πού και πού νανουρίζουν την ενοχή τους, διαβάζοντάς της τα κείμενα των κλιματικών συμφωνιών που υπογράφουν για να μεταθέσουν τη λύση στο ήδη πριονισμένο μέλλον. Οπως περίπου συνέβη με τη συμφωνία του Παρισιού. Που υπόσχεται πολύ περισσότερα απ’ όσα θα επιβάλει πράγματι. Και πολύ λιγότερα απ’ όσα θα όφειλε να επιβάλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου