.......................................................
Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ (γ.1939)
‘’...Για να
γεννηθεί ένα ποίημα – ίσως και κάθε έργο τέχνης, αλλά εγώ μόνο αυτό γνωρίζω –
θέλει να το γεννήσει μια πληγή. Το ποίημα είναι η ουλή. Πάνω στην ουλή πατάει
το ποίημα, με το ποίημα γιατρεύεται η ψυχή. Ο πόνος βέβαια πάντα βιώνεται, αλλά
απλώνεται σαν σύννεφο και παύει να είναι αποκλειστικά προσωπικός. Και επειδή η
ουλή είναι αναγκαστικά αντιαισθητική, σε ωθεί να δημιουργήσεις κάτι που να
τρέφεται από την ομορφιά, έστω κι αν αυτό συχνά αποτυχαίνει. Η ουλή δεν είναι
μόνο ένα χνάρι που άφησε πίσω του ο πόνος. Είναι η δοξολογία της ύπαρξης που
μπορεί να ξεπερνάει τον πόνο...
...Κοιτάζω τη
φωτογραφία. Το κοριτσάκι με το βαθύ καστανό βλέμμα και μια ελάχιστη κίνηση των
χειλιών προς το χαμόγελο. Τι δεν θα ‘δινα για να θυμηθώ πώς αισθανόταν αυτό το
πλάσμα, τι σκεφτόταν... Γιατί ακόμη κι όταν έχουμε αναμνήσεις, τις βλέπουμε σαν
σκηνές σε προβολή ταινίας· ποτέ δεν
εμφανίζεται το μέσα κι αυτό που μένει είναι λίγο σαν το λογικό συμπέρασμα για
το πώς θα έπρεπε να αισθανόμαστε τότε, αφού όπως ξέρουμε τώρα, ακολούθησε
εκείνη ή την άλλη πράξη.
Ναι, στο βλέμμα αυτό, νομίζω, κατοικεί η
μοναξιά σαν γνώση και όχι σαν θλίψη. Είναι, στ’ αλήθεια, πολύ ευαίσθητη η
γραμμή που χωρίζει τη μοναξιά από την απομόνωση, που σημαίνει, βέβαια, ότι την
πρώτη στην επιβάλλουν και τη δεύτερη την επιλέγεις. Αλλά δεν είναι τόσο εύκολος
ο διαχωρισμός όπως και κάθε διαχωρισμός στη ζωή. Πότε διαλέγεις και πότε
δέχεσαι αυτό που σου επιβάλλεται ή σου υπαγορεύεται; Δεν θα το μάθουμε ποτέ
«εμείς τα βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής», όπως λέει ο Καβάφης.
Σ’ ένα διάλογο που ‘γραψα όταν ήμουν
δεκαέξι χρόνων (οκτώ χρόνια μετά τη φωτογραφία) λέω: «- Τι θα ‘θελες να γίνεις
μετά το θάνατο; -Ένα μικρό αστεράκι πολύ άσημο, με λίγο φως στα στενά όρια
ουρανού και γης. –Μα δεν θα ‘σαι στη γη για να το χαίρεσαι από κάτω. – Θα είμαι
επάνω και θα χαίρομαι τη
γη».
Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ
(από τη
«ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ» της «Ε», 3/7/2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου