Από το "Θαύμα της Καισαριανής" (1901) του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη κι ένα ρεμπέτικο που του ταιριάζει: "Ο Φθισικός" – ρεμπέτικο της φυματίωσης

...........................................................

Από το "Θαύμα της Καισαριανής" (1901) του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
 

Την διήγησιν ταύτην ήκουσα εκ στόματος της κυρα-Ρήνης Ελευθέραινας, του ποτέ Ροδίτη, σεβασμίας γερόντισσας Αθηναίας.

Είχαμε ένα χρόνο στεφανωμένοι με τον μπαρμπα-Λευθέρη, αυτόν που βλέπεις, και όλον τον χρόνον δεν έπαυσε να είναι άρρωστος. Σου έχω ειπεί πώς με είχεν ελκύσει με τα χάδια του, ενώ ήτον αυτός τριαντάρης, κι εγώ ήμουν δώδεκα χρονών τρελοκόριτσο, που να μην πήγαινα παραπάνω.

Σαν ήτον άρρωστος, ένα χρόνο και παραπάνω δεν του έλειπεν ο πυρετός, όλη η γειτονιά, και οι συγγένισσές μου, και οι κουμπάρες μου, έλεγαν πως εί­χε καταντήσει να γένει φτισικός. Είχε χτικιάσει, μου είπαν. Ω, συφορά μου. Γιατροί, γιάτρισσες, γιατρικά, μαντζούνια, τίποτε δεν ωφέλησαν. Η φτώ­χεια μάς έδερνε. Να δουλέψει ο ίδιος, δεν μπορούσε. Ο Θεός ξέρει πώς τα ’φερνα βόλτα, με ψέματα, με αλήθεια.

Μου είπε η κουμπάρα μας μια γνώμη, να τάξω στην Καισαριανή, μεγάλ’ η χάρη της, να σηκωθώ να τον πάω, ίσως λυπηθεί η Παναγία και τον κάμει καλά. Χάρες μεγάλες ακούονταν πως γίνονταν τον καιρό εκείνο. Εγώ σαν τ’ άκουσα, να τι είπα μέσα μου, σου ξομολογούμαι· «Καλά, αν ίσως δεν τον κάμει καλά η χάρη της, μπορεί, το ελάχιστο, να πεθάνει κει δα, να τον θάψω, στο βουνό, για να γλυτώσω από έξοδα που δεν έχω, κι από άλλα βάσανα και μπελάδες». Το χειρότερο, εφοβούμουν, αν πέθαινε στο σπίτι, μην κολλήσει τίποτε στα ρούχα, και κολλήσω κι εγώ. Όλοι μου λέγανε πώς το χτικιό κολλάει...

Ο Φθισικός – ρεμπέτικο της φυματίωσης

 

Δημοσιεύτηκε στις 26 Νοε 2014

 

Ρούκουνας Κώστας (1933)

 
Στίχοι – σύνθεση Γαβαλάς Σωτήρης Χορός - Ρυθμός: Ζεϊμπέκικος

Μάνα, Με (Ε)'λένε Φθισικό, Μου Λέν'(ε) Πως Δε Θα Ζήσω,
{Μεσ'(α) Στης Πεντέλης Τα Βουνά,
Θα Πα'(ω) Να Κατοικίσω,} ( Δις )
Θα Έβρω Σπήλαιο Βαθύ, Να (Εί)'ναι Πίσσα Σκοτάδι,
{Να Βρίσκο(υ)μαι Μανούλα Μου, Από Ζωής Στον Άδη,} ( Δις )
Κι Εκεί, Μανούλα Μου Γλυκιά, Θα Κατοικώ Μονάχος
{Κι Ο Σύντροφός Μου Θα (Εί)'ναι Αυτός,
Ο (Α)'ραχνιασμένος Βράχος,} ( Δις )
Εκεί, Μανούλα Μου Γλυκιά, Εις Το Υγρό Το Χώμα,
{Εκεί, Θα Αφήσω Κόκαλα, Ζωή, Ψυχή Και Σώμα._} ( Δις )