"Βραδιά παραμονή Πρωτοχρονιάς" - από τον συγγραφέα και φίλο στο fb Μανόλη Ξεξάκη (facebook, 31.12.2024)

 ...............................................................

     Βραδιά παραμονή Πρωτοχρονιάς

από τον συγγραφέα και φίλο στο fb  Μανόλη Ξεξάκη (facebook, 31.12.2024)

Στις πολυθρόνες μάς βρήκε η νύχτα. Εκεί κύλησε κι η αυλαία του σκοταδιού.

Εγώ, ο Γιώργης του Μανέλη από την Ελεύθερνα Μυλοποτάμου κι η γυναίκα μου Αναστασία από το Παγκαλοχώρι Ρεθύμνης, ακούγαμε τη μουσική της ηλικίας μας, αλλά είχαμε κι ωραίες σκέψεις από τη νεότητά μας.

Πέπλο σιγής παντού. Οι νοικοκυραίοι, στα σπίτια τους. Σιγά σιγά έκλεισαν τα βλέφαρά μας.

Το ξημέρωμα χτύπησαν οι καμπάνες των εκκλησιών. Μετά από τα χρειώδη του πρωινού και την περιποίηση της ανήμπορης συντρόφου μου, και παρά την αδεξιότητά μου στη μαγειρική τέχνη, μπήκα στην κουζίνα. Έβρασα κρέας, κι αυγόκοψα μια σούπα.

Το μεσημέρι την έφερα στο τραπέζι. Δεν μιλάει καν, πια. Αβάσταχτη η παρουσία της άνοιας στις ζωές των ανθρώπων…

Φάγαμε παρέα με ένα κόκκινο μπουμπούκι που έκοψα από τον κήπο. Έβαλα λίγο κρασί, σήκωσα και τα δύο ποτήρια. Ευχήθηκα να είναι καλά τα παιδιά μας. Τάισα τη γυναίκα μου κι έφαγα κι εγώ.

Φτάσαμε κάποτε απομεσήμερο και απόγευμα και βραδάκι, αμάξια γέρικα στην ανηφοριά των χρόνων που πέρασαν.

Δεν είχαμε την τύχη να μας χτυπήσει κάποιος γνωστός ή γνωστή την πόρτα για μια φιλική επίσκεψη.

Νύχτωνε η μέρα της Πρωτοχρονιάς και μετρούσα πάλι μοναξιά, όταν άκουσα χτύπημα στην πόρτα. «Κάποιος» είπα «έρχεται να μας συντροφεύσει». Συχνά φωνάζουμε δυνατά τις επιθυμίες μας, μήπως τις ακούσουν οι δυνάμεις του στερεώματος.

Η γυναίκα μου, ούτε νεύμα.

Σηκώθηκα κι άνοιξα. Είδα έναν άγνωστο. Κακόβαλα. Έριξα μια ματιά στον τσιφτέ. Τον έχω πάντα έτοιμο και με σηκωμένο τον κόκορα δίπλα στην πόρτα. Ηρέμησα γρήγορα. Αν και νύχτα, είδα στο πρόσωπό του το πρώτο χαμόγελο αυτής της ημέρας.

«Καλησπέρα, κύριε, αγόρασε ένα χρόνο» είπε και πρότεινε τα ημερολόγια τοίχου που υπήρχαν στα χέρια του.

Χαμογέλασα κι εγώ.

«Κανείς δεν μπορεί να αγοράσει χρόνο» απάντησα «πέρασε όμως μέσα να σε κεράσω μια ρακή κι ένα μελομακάρονο».

Μπήκε, πράγματι. Ήπιε. Έφαγε. Αγόρασα το ημερολόγιο. Καληνύχτισε ευγενικά κι έφυγε.

Κρέμασα στον τοίχο την απόδειξη του καινούργιου χρόνου, που κατά κάποιο τρόπο αγόρασα. Ήπια κι εγώ ένα σταλιδάκι ρακή στην υγειά του παράξενου επισκέπτη. Είχα ξεχάσει πολλά από τα παλιά που πληγώνουν. Ο άνθρωπος είναι το φάρμακο του ανθρώπου.

Μανόλης Ξεξάκης, 31.12.2024