"Ο μοναχικός" έγραψε ο Θωμάς Τσαλαπάτης ("Εφημερίδα των Συντακτών" /ΝΗΣΙΔΕΣ-ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ, 15.02.25)

...............................................................

"Ο μοναχικός"

έγραψε ο Θωμάς Τσαλαπάτης ("Εφημερίδα των Συντακτών" /ΝΗΣΙΔΕΣ-ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ,  15.02.25) 

Ο Μοναχικός δεν ξεχωρίζει από το πλήθος. Ο Μοναχικός είναι πλήθος.

Κάποιες φορές μέσα στη ροή του πλήθους, στα σημεία αυτά που τα σώματα προχωρούν σαν να υπακούνε σε μια κωδικοποιημένη διαδοχή, σαν να παρελαύνουν με έναν ρυθμό όχι σταθερό αλλά λειτουργικά κωδικοποιημένο, ενώ οι αποστάσεις άλλοτε πυκνώνουν και άλλοτε αραιώνουν και το πλήθος διέρχεται σαν ένα ενιαίο όλο, σαν ένα ψηφιδωτό βαδισμάτων, εκεί όπου το κάθε σημείο είναι μια αφετηρία για το επόμενο και όλα όσα θα το διαδεχτούν, στην κορύφωση της κοινωνικής κατάφασης, αυτής που δημιουργείται από τον βαθμό μηδέν της δημόσιας επιτέλεσης –της μετακίνησης– κάποιες φορές εκεί, μπορείς να εντοπίσεις, μπορείς να ξεχωρίσεις ένα ον παράταιρο.

Ω, το ον αυτό δεν έχει τίποτα το κραυγαλέο. Τίποτα που θα μπορούσε να το κάνει να ξεχωρίσει σε μια φωτογραφία της στιγμής, σε μια σταθερή καταγραφή που δεν περιέχει την κίνηση. Η όψη του είναι κανονική, όσο κανονική τουλάχιστον θα μπορούσε να είναι μια όψη. Αλλά και το βάδισμά του. Δεν είναι πως περπατά περίεργα, δεν κουτσαίνει ας πούμε, τα πόδια του είναι τελείως φυσιολογικά, δεν διστάζει, δεν παραπατά, η ταχύτητά του με κάποιον τρόπο είναι και αυτή εναρμονισμένη. Δεν είναι αυτό. Η απόσταση. Ισως αυτό. Σίγουρα αυτό, αυτό είναι. Ο τρόπος με τον οποίο υπάρχει γύρω του η απόσταση από τους άλλους. Είναι μια απόσταση που σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους εδώ ξεχωρίζει. Μια απόσταση που αν την προσέξεις δεν είναι ούτε μεγαλύτερη ούτε μικρότερη από τις αποστάσεις που κρατούνε οι άλλοι άνθρωποι. Δεν είναι η έκταση της απόστασης. Είναι η ποιότητά της. Γιατί η απόσταση που τον χωρίζει από τους γύρω είναι μια απόσταση συμπαγής, αδιαπέραστη. Η απόσταση αυτή είναι το σημείο, όχι που τον χωρίζει από τους άλλους, ούτε το σημείο που αν το υπερέβαινε θα τον ένωνε με τους άλλους. Είναι το σημείο όπου αρχίζει και τελειώνει ο κόσμος. Ο κόσμος αυτού του παράταιρου ανθρώπου. Ο κόσμος του Μοναχικού.

Ο Μοναχικός δεν ξεχωρίζει από το πλήθος. Ο Μοναχικός είναι πλήθος. Ενας κόσμος αυτάρκης. Ενα οχυρό εφοδιασμένο έτσι ώστε να μπορεί να αντεπεξέλθει στην οποιαδήποτε μακρόχρονη πολιορκία χωρίς απώλειες. Μην μπερδεύεστε, δεν είναι αδιαφορία, δεν είναι μισανθρωπία. Είναι ο τρόπος του να υπάρχει. Μια έμφυτη ή μια επίκτητη ιδιότητα. Ενα σημάδι που δεν φορά ούτε με περηφάνια αλλά ούτε με ντροπή. Μα με έναν τρόπο φυσικό. Οπως κάποιος που κρατά μια ομπρέλα όταν βρέχει. Ενα σημάδι ναι, αλλά ένα σημάδι που δεν τον σημαδεύει. Δεν είναι ορατό. Δεν το διακρίνεις, δεν τον κάνει να διαφέρει. Στην πραγματικότητα είναι αδύνατον να ξεχωρίσεις τον Μοναχικό μέσα στο πλήθος. Ο μόνος τρόπος είναι να έχεις υπάρξει και εσύ μοναχικός. Τώρα ή κάποτε. Για μια ζωή. Ή ίσως για μια στιγμή την πυκνότητα της οποίας όμως δεν μπορείς να ξεχάσεις, δεν μπορείς να αποβάλεις. Σαν όλη σου η ύπαρξη να συμπυκνώθηκε μέσα σε εκείνη τη στιγμή διασχίζοντας έναν δρόμο, περνώντας ανάμεσα από ένα πλήθος, φτάνοντας στον τερματισμό. Οχι της διαδρομής. Αλλά της μοναχικότητας. Είναι το πέρασμα ενός κατωφλιού. Μια στιγμή που κανείς δεν μπορεί να μαντέψει τι τελικά σου προσκόμισε. Τίποτα πέρα από την ικανότητα αυτή. Να ξεχωρίζεις τους Μοναχικούς από τους υπόλοιπους ανθρώπους του πλήθους.

Κοίτα τον λοιπόν που περνά, κοίτα το σώμα του να διέρχεται κρατώντας ολόκληρο τον εαυτό του με τα δυο του χέρια, αυτός μόνος του μέσα στους άλλους, αυτόν που κάποτε –έστω για μια στιγμή– ήσουνα εσύ και είσαι και πάλι εσύ, αυτός, μοναδικός μέσα στη μόνη του εκδοχή, αρπαγμένος από μια στιγμή που ταυτίζεται με τον εαυτό της, κοίτα τον να περπατά, να προπορεύεται και να έπεται, να βαδίζει ανάμεσα στους άλλους και να χάνεται, διαρκώς να χάνεται μέσα σε έναν δρόμο που δεν είναι ορατός, όλο και λιγότερο ορατός, έναν δρόμο που δεν οδηγεί πουθενά και φτάνει ακριβώς μέσα στην καρδιά της νύχτας.