Πάνος Σταθόγιαννης (γ.1959)
Από τον ποιητή, συγγραφέα και φίλο στο fb Πάνο Σταθόγιαννη (facebook, 24.7.2021)
ΔΟΣ ΗΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ
Τώρα που έρχεται πρωί και θα ξυπνήσουμε, δος ημίν νερό ευλύγιστο σαν κλέφτης, για να γλιστρήσεi μουλωχτά στις ρωγμές του ύπνου, να μας λύσει τους κόμπους στο πρόσωπο, να μας δείξει ως σάρκα στον άνεμο, σαν πηλό να μας ψήσει στον ήλιο.
Μετά, σαν βγούμε έξω από τα σπίτια μας, δος ημίν λιβάδι και δυο μέλισσες, πιο κει γρανίτες με αετοφωλιές, πιο δω μια χούφτα ανάστροφη, βαθιά και μπλε, να τη διασχίζουν ποντοπόρα, φουρνιές να φεύγουνε οι αδερφές μας για Αμέρικα.
Καθώς θα πιάνουμε δουλειά στο μπεζεστένι, δος ημίν σακιά πολλά με ζάχαρη κι αλεύρι, σουραύλια κρεμασμένα οι κανέλες, στην πίσω αυλή τσιράκια να καπνίζουν τους οξύρρυγχους, έξι φορές να κοντοστέκεται η Μαρία να μυρίσει, την έβδομη να τη γκαστρώσουμε, να γίνουμε κολόνα του σπιτιού της.
Την ώρα του δεκατιανού, δος ημίν μπόλικα νήπια τριγύρω, κι από πάνω μηλιές να σταλάζουν τα άνθη τους, να πηδήσει απ’ το βαγόνι ο χαμένος αδερφός μας και να μην τον αναγνωρίσουμε, ν’ ανοίξει τη βαλίτσα του και σ’ όλους να μοιράσει συσκευές, να ξεχάσουμε πως έχουμε δουλειά, να μεθύσουμε, νομάδες να μας καταπιεί μια στέπα, ως το Αμύνταιο να φτάσουμε κι ακόμα πιο πέρα.
Το ντάλα-ντάλα μεσημέρι, δος ημίν σοφία κατακόρυφη σαν ηλιαχτίδα, να σιχαθούμε κι άλλο τον πολιτισμό μας, να απαιτήσουμε άγγελοι να κατέβουν να μας θρέψουν, να ανάψει μέσα μας ο καημός της απαρτίωσης, σαν τον Διονύσιο Σολωμό να γίνουμε, που μόνο τα νεκρά κορίτσια αγαπούσε.
Ώσπου να πέσουνε λοξά οι ίσκιοι του απογεύματος, δος ημίν κάμποσους εμφύλιους να βάλουμε κατά το δειλινό μυαλό, στη μέση της σκηνής να σύρουμε τη μάνα μας, απ’ όλους τους πολεμιστές έναν πατέρα να διαλέξει και για μας, να βρούμε επώνυμο και όνομα πατρός, μη μας μπερδεύουν μ’ άλλους στις ανακρίσεις.
Πιο πριν, σε μια στιγμή απροσδιόριστη μες στην ημέρα, δος ημίν δεύτερη γυναίκα, πιο όμορφη, να ξέρει να αναδύεται παφλάζοντας, αφού κανένας δεν καβλώνει στα πηγάδια, στα βάθη δεν ανθίζουνε λωτοί, μονάχα κάτι δόντια φωσφορίζουνε, κάτι πετρέλαια που περιμένουνε το σπίρτο.
Όταν πιάσουν να ιωδίζουν οι νεφέλες, δος ημίν έναν ναό όσο το μπόι μας, να μπούμε με τα γόνατα αλλά υπερήφανοι, να μετρηθούμε πόσοι μείναμε, πόσοι γεράσανε πολύ τον ρόλο του ιερέα να αναλάβουν, πόσοι θ’ αναστηθούν ολόσωμοι, πόσοι θ’ αφήσουν κρέατα απάνω στους βωμούς, πόσοι επιτέλους δικαιούνται να λησμονηθούν.
Κάτω από την πανσέληνο, δος ημίν στήθος ανοιχτό, τα χέρια να σταυρώσουμε, όπως σταυρώνει το μαχαίρι το ψωμί, να κοιμηθούμε, ες αύριον να μας πούνε τα σπουδαία..
Και άφες. Άφες ημίν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου