"Επετειακό του Δημοψηφίσματος του 2015" από τη φίλη στο fb Emilia Salvanou (facebook, 5.7.2021)

...............................................................

Επετειακό του Δημοψηφίσματος του 2015

                        από τη φίλη στο fb Emilia Salvanou (facebook, 5.7.2021)

Ό,τι και να έγινε μετά το 2015, η ελπίδα εκείνης της βραδιάς του ΟΧΙ, η πίστη ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και ότι στην αλλαγή αυτή θα έχουμε λόγο, είναι μια από τις στιγμές εκείνες που αξίζει να κρατήσουμε στην μνήμη μας ως σημείο αναφοράς, όσοι τουλάχιστον δεν προλάβαμε ή δεν ήμασταν αρκετά μεγάλοι να θυμόμαστε τα γεγονότα που οδήγησαν στην μεταπολίτευση. Δεν του αξίζει η κηδεία που εμπεριέχει η ερμηνεία ότι ήταν η βραδιά της ενηλικίωσης και της απομάγευσης της αριστεράς - όσο και αν θα ήταν βολικό για πολλούς που τις μέρες εκείνες τρόμαζαν μεταξύ των άλλων και στην ιδέα της προσωπικής απώλειας που θα σήμαινε ένα όχι. Ήταν μια σύγκρουση όπου τα ταξικά χαρακτηριστικά ήταν πια με "αυθάδεια" στο φως, ξεπερνώντας τον ηθικό κομφορμισμό των προηγούμενων ετών. Στην απειλή των υποστηρικτών του ΝΑΙ ότι θα χαθούν οι καταθέσεις, η μαζική απάντηση ήταν ότι δεν έχουμε πια καταθέ σεις να χάσουμε αλλά και ότι ακόμη κι αν είχαμε η μέθη της αίσθησης ότι είμαστε παρόντες στη μοίρα μας ξεπερνούσε κάθε είδους υπολογιστικό χειρόφρενο.

Πριν έξη χρόνια οι πολλοί ήρθαν στο προσκήνιο της ιστορίας. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε, αν θα μπορούσε, να είχε γίνει αλλιώς μετά, στις δεδομένες συνθήκες και με δεδομένη την πολιτική συγκυρία που έφταναν και σε ανοικτές απειλές εκτροπής.* Αυτό που είναι βέβαιο, ωστόσο, είναι ότι στη μεγάλη διάρκεια, τα έξη χρόνια είναι πολύ λίγα, είναι ακόμη στο βιωμένο παρόν, και η γιορτή και η ελπίδα εκείνων των ημερών είναι ποιότητες με τις οποίες αξίζει να προσπαθήσουμε να ξανασυνδεθούμε, αν θέλουμε να ξαναοραματιστούμε διαφορετικούς τρόπους να υπάρχουμε.

*ΣΗΜΕΙΩΣΗ/ΣΧΟΛΙΟ: Είναι και έγινε προφανές ότι πράγματι αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επέμενε στο "ΟΧΙ" θα συνέβαινε στη χώρα μας ένα χωρίς περιφράσεις και εισαγωγικά, πραγματικό πραξικόπημα ("this is a coup" αυτό που ακούστηκε σε μαζικές εκδηλώσεις στην Ευρώπη του 2015). Η αποδοχή από την κυβέρνηση της "πρώτη φορά Αριστεράς" των όρων της τρόικας και των μνημονίων αφόπλισε όχι μόνο την Ελληνική Αριστερά, αλλά συνέβαλε δραματικά στην καταβαράθρωση και της Αριστεράς σε όλη την Ευρώπη, για να μην πω και πέρα από τα γεωγραφικά ευρωπαϊκά σύνορα. Έτσι προέκυψε η "απομάγευση" της Αριστεράς και έξω από τα σύνορα της χώρας όπως αναφέρει το καίριο άρθρο της φίλης Emilia Salvanou. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει η τότε κυβέρνηση στην Ελλάδα; Να παραιτηθεί διεκδικώντας τον σεβασμό της λαϊκής θέλησης όπως εκφράστηκε στο δημοψήφισμα και ας ανελάμβανε την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών το πολιτικό προσωπικό που ήταν διαθέσιμο και πρόθυμο για μια τέτοια "υπηρεσία" στους "θεσμούς". Τι θα άλλαζε; Ποιο διαφορετικό αποτέλεσμα θα επετύγχανε; Πιθανόν πολιτικό αποτέλεσμα κανένα. Μόνο που θα διέσωζε τον βαθύτερο λόγο να υπάρχει ως Αριστερά στην Ελλάδα και συγχρόνως θα έδινε "ανάσες ζωής" και στην ευρωπαϊκή "συνοδοιπόρο" της που παρακολουθούσε εναγώνια την εξέλιξη της "μάχης" στην χώρα μας. Με την υποχώρηση της κυβέρνησης Τσίπρα η ελληνική Αριστερά κατέστη πολιτικά, και κυρίως ιδεολογικά, κλινικά νεκρή δίνοντας την χαριστική βολή στην βεβαρημένη με μεγάλες "αμαρτίες" και καταρρεύσασα από το 1989 ευρωπαϊκή και (γιατί όχι;) παγκόσμια "αδελφή" της...