Μάγια Λυμπεροπούλου (1940-2021)
έγραψε η συνάδελφος και φίλη στο fb Maritina Passari* (facebook, 22.7.2021)
Σαν έτοιμη από καιρό
Έζησε και πέθανε όπως ήθελε.
Δασκάλα μας
Δεν θέλω να μιλήσω για μένα ούτε για τη σχέση μας (που πέρασε από μεγάλες φουρτούνες και στάδια) αλλά για την ίδια την Μάγια. Και όχι τόσο για την προσφορά της στο θέατρο που λίγο πολύ σε αυτό όλοι θα αναφερθούν, αλλά για κάποιες λεπτομέρειες και χαρακτηριστικά που την ξεχώριζαν και ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα με τη ζωή της στην τέχνη. Γιατί η Μάγια δεν είχε «άλλη» ζωή. Το θέατρο, λίγο ο κινηματογράφος, ελάχιστα η τηλεόραση, το Θέατρο Τέχνης, το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο, το θέατρο στην Πάτρα, το Αμόρε, το Φεστιβάλ, η Σκηνή, το Εθνικό (για να αναφέρω μόνο μερικά) απορροφούσαν όλη τη ζωτική της ενέργεια. Εκεί κάθε φορά μέσα στην αναταραχή των προβών και μετά στην καθημερινότητα των παραστάσεων, έζησε πολλές ζωές με έρωτα και αγάπες, έκανε οικογένειες και παιδιά, δημιούργησε φιλίες κι έχθρες, αντιζηλίες και θυμούς και κλάματα και απογοητεύσεις και θριάμβους. Δεν ήταν εύκολος άνθρωπος η Μάγια. Ήταν απόλυτη και ξεροκέφαλη. Φλογερή και προνοητική μέχρι υστερίας. Έκανε πάντα του κεφαλιού της. Μια ανεξάρτητη γυναίκα, φεμινίστρια πριν ο όρος εφευρεθεί και παρακμάσει (για να ξανάρθει με άλλες σημασίες). Θαύμαζε την Μνουσκίν και όταν επέστρεψε στην Ελλάδα στη Μεταπολίτευση ήθελε να της μοιάσει. Ήταν γεμάτη όνειρα: να κάνει ομάδα, έρευνα, να σκηνοθετήσει, να διδάξει, να πειραματιστεί, να παίξει - γιατί ποτέ δεν έπαψε να είναι κυρίως ηθοποιός. Ίσως ήθελε να σκηνοθετήσει και στον κινηματογράφο αλλά δεν της δόθηκε η ευκαιρία. Τόλμησε όμως πολλά και μερικές φορές παράτολμα (ας θυμηθούμε την περιπέτεια του Αεικίνητου). Ακόμα και λιγότερο φιλόδοξα σχέδιά της ήταν πιο μπροστά από την εποχή τους. Πολλά δεν ευδοκίμησαν. Είχε όμως και τεράστιες καλλιτεχνικές επιτυχίες. Και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης. Και ως μεταφράστρια. Και φυσικά ως δασκάλα. Νομίζω ότι το ρόλο της δασκάλας τον απολάμβανε. Και διεκδικούσε με τον τρόπο της από τους μαθητές της αγάπη και αφοσίωση. Όχι ως μητέρα. Ως γυναίκα και ηθοποιός, πιο έμπειρη. Ως αρχηγός μιας φυλής που ενωμένη βαδίζει στα τυφλά στα παρασκήνια, ψάχνοντας τη σκηνή. Και σταματάει πού και πού την έρευνα για να μιλήσει -η Μάγια, κυρίως αυτή, γιατί κανείς άλλος δεν μπορεί να τα πει καλύτερα. Και να καπνίσει. Το τσιγάρο, όπως το θέατρο και την επίμονη τέχνη του δεν το απαρνήθηκε ποτέ. Κι εγώ που δεν καπνίζω εδώ και χρόνια, θα ανάψω ένα απόψε. Στη μνήμη της Στη Μάγια, στη ζωή, στα επιτεύγματά της, στην πορεία της που είναι η άτυπη αλλά πραγματική και τραγική ιστορία του μεταπολεμικού θεάτρου μας, από τον Κουν μέχρι σήμερα. Που πολύ λίγοι τη γνωρίζουν πραγματικά και αφήνει αδιάφορο το σύγχρονο κοινό. Δεν ξέρω αν η Μάγια πέθανε μόνη της ή αν ήταν κάποιος μαζί της, ξέρω ότι όταν πήρε την απόφαση να μην ξαναδουλέψει, δεν ήθελε πολλούς ανθρώπους γύρω της. Μιλάγαμε καμιά φορά στο τηλέφωνο, αλλά όσο και να επέμενα δεν ήθελε να αλλάξει γνώμη. Αγύριστο κεφάλι. Πάντα. Μέχρι το τέλος. Μάγια σε θυμάμαι. Νέα. Πανέμορφη. Με ψηλές μπότες και τακούνια, στενό κοτλέ παντελόνι, καθισμένη κάτω μαζί μας, στο πρώτο μας μάθημα.
*Σημείωση: Τον αποχαιρετισμό της συναδέλφου και φίλης Μαριτίνας Πάσσαρη συμμερίζομαι απόλυτα. Έζησα την κ. Μάγια Λυμπεροπούλου ως μαθητής της, συνάδελφος και συνεργάτης επί αρκετά χρόνια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου