"Λαθρομετανάστης" ποίημα της Ειρήνης Παραδεισανού

....................................................

Ειρήνη Παραδεισανού
(γ. 1972)



 









Λαθρομετανάστης

Σ’ αυτήν την άκομψη κραυγή σας
Απάντηση δεν έχω.
Είναι που στα μάτια σας βλέπω τους λεπτοδείκτες
Γυρνούν τώρα ανάστροφα
Καρφώνονται στη ράχη μου
Και με δικάζουν.
Κι εγώ
Πέτρα που ρίζωσε στη θάλασσα
Απόκρημνα βρέχω στην άμμο βήματα
Και καρφώνω στην παλάμη σας
Ένα ένα τα ρωτήματα
Που με βυζάξαν και με βγάλαν ναυαγό στην ακτή σας.
Να κρατώ στη ματιά ένα δίχτυ απάνεμο
Να κραδαίνω την άγνοια στα σκιαγμένα σας μάτια.
Κι όμως το ξέρω.
Αν η Παλλάδα μου’ λεγε: « φύγε. Γραφτό σου δεν είναι να δεις σωτηρία στους Φαίακες».
Αν μου προφήτευε το τέλος μου σ’ αυτήν τη μαύρη γη
Αν με απειλούσε πως η Ιθάκη πάει
Δεν θα την ξαναδώ ποτέ
Αν στέριωνε τα αστραποβόλα μάτια της επάνω μου
Αν κάρφωνε το στήθος μου με το δάχτυλο και αναφωνούσε:
« Τέλος πια Οδυσσέα
Σε νικήσαν οι Θεοί
Ακόμη κι εγώ σ’ εγκαταλείπω.
Σχώρα με.»
Όχι, δε θα τα’ βαζα μαζί της
Μάρτυς μου ο Δίας.
Δεν πρόσμενα απ’ τη θεά κανένα θαύμα εξάλλου.
Δε θα ξέσπαγα σε θρήνο κι οργή.
Μονάχα θα την άφηνα να φύγει.
Κι ύστερα
Μόνος ως το’ ξερα εξαρχής
Θα στεκόμουν μπροστά σας
Κι άνθρωπος προς άνθρωπο θα ζήταγα
Όχι τη συνδρομή μήτε τη συμπόνια σας
Μονάχα να καρφώσετε το βλέμμα σας στο δικό μου
Έτσι ως είμαι γυμνός και φαγωμένος απ’ την αρμύρα
Λιοντάρι πεινασμένο που κατέβηκε απ’ τα όρη
Όχι, μη δείτε πιο κάτω απ΄ τα μάτια μου
Ανάγκη δεν έχω από καμιά θεά να σταλάξει το θάρρος στο βλέμμα σας
Μιλώ σας ανθρώπινα
Και σας κοιτώ κατάματα
Ίσια κατάβαθα στο παιδί
Που κάποτε άπλωνε το βλέμμα του στη θάλασσα
Κι όλα της γης τα χελιδόνια τ’ αγκαλιάζαν.
( ρητορική ένδεια. Βακχικόν 2013 )