.............................................................
Λέων Κουκούλας (1894 - 1967)
Βρέχει…
Απόψε βρέχει δίχως τελειωμό
Κ’ έχω ανοιχτά της κάμαρας τα τζάμια·
Κοιτώ της πολιτείας τον παιδεμό
κι όλα τα ρείθρα που έγιναν ποτάμια.
Και το βρεμένο χώμα μιαν οσμή
Παράξενη μού φέρνει, που με πνίγει·
Και πλημμυράνε μύρα και λυγμοί
Το σπίτι, σαν ανθρώπων που έχουν φύγει.
Μιαν ανεξήγητη έχω ταραχή,
Σα βλέπω τη βουβή δεντροστοιχία·
Γνώριμων ίσκιων, μέσα στη βροχή,
Σάμπως ν’ αργοπερνάει μια συνοδεία.
Και βρέχει, βρέχει δίχως τελειωμό
Κι ανατριχιάζω με της γης τα ρίγη·
Νιώθω της πολιτείας τον παιδεμό
Σαν αγωνία δική μου, που με πνίγει.
Κι όπως ακούει να πέφτει το νερό,
Τα βέλη του το χώμα να τρυπούνε,
Τα μάτια, που βασίλεψαν, θαρρώ
Απόψε τη ζωή πως νοσταλγούνε.
ΛΕΩΝ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ (1894 - 1967)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου