"Υπόθεση Καρολάιν: Ένα αποτρόπαιο έγκλημα με έναν δράστη αλλά πολλούς ηθικούς αυτουργούς"

 ..............................................................

Υπόθεση Καρολάιν: Ένα αποτρόπαιο

έγκλημα με έναν δράστη αλλά πολλούς

ηθικούς αυτουργούς

Ούτε «αλλοδαπός», ούτε «σεσημασμένος», ούτε «κοινός κακοποιός», ούτε και «αξιακά διαφορετικός». 

Ο γυναικοκτόνος είναι ο ίδιος ο σύζυγος, είναι «πατριώτης», «ωραίος κι επιτυχημένος», «υπεράνω πάσης υποψίας» – είναι «ένας από μας».

γράφει ο Θοδωρής Αντωνόπουλος (https://www.lifo.gr, 19.6.2021)

«Σκληρός Αλβανός στη μεζονέτα της κτηνωδίας»,

«Ξεσκονίζουν Γεωργιανό για τη δολοφονία»,

«Σεσημασμένοι αλλοδαποί οι δολοφόνοι στα Γλυκά Νερά», 

«Ο ανεξέλεγκτος λαθροεποικισμός επιφέρει ασύλληπτη βαρβαρότητα και εισαγόμενη εγκληματικότητα».

 

Τέσσερα ενδεικτικά πρωτοσέλιδα που αυτούσια ή σε παραλλαγές έπαιξαν στα περισσότερα κανάλια και αναπαρήχθησαν στη νιοστή στα σόσιαλ μίντια δημιουργώντας κλίμα λίγο προτού ο 32χρονος πιλότος Μπάμπης Αναγνωστόπουλος, σύζυγος της μόλις 20χρονης Καρολάιν Κράουτς, ομολογήσει το αποτρόπαιο και λεπτομερώς σχεδιασμένο έγκλημα που διέπραξε, μπροστά μάλιστα στο μωρό τους που δεν έχει καν χρονίσει.

 

Ένα κλίμα που επωαζόταν κοντά σαράντα μέρες τώρα με ξενοφοβικά και ρατσιστικά παραληρήματα κι αιτήματα για περισσότερη αστυνόμευση, ακόμα σκληρότερη μεταναστευτική πολιτική, ακόμα περισσότερη εθνοκαπηλεία εφόσον «η έξαρση της εγκληματικότητας οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην εισροή στην ελληνική κοινωνία πληθυσμών οι οποίοι δεν ασπάζονται τις ίδιες αξίες με τον Έλληνα, δεν έχουν την ίδια εκπαίδευση», όπως έσπευσε να δηλώσει όχι ο ηγέτης κάποιου ακροδεξιού μορφώματος αλλά η ίδια η πρόεδρος της Ένωσης Εισαγγελέων και αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Άννα Ζαΐρη, υποπίπτοντας σε ένα απαράδεκτο για θεσμικό πρόσωπο ρατσιστικό ατόπημα.

 

Δεν ξέρω πόσοι πέσανε από τα σύννεφα όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια –πολλοί κιόλας αναρωτηθήκαμε γιατί η αστυνομία άφησε τον δολοφόνο να πάει στην κηδεία του θύματος υποδυόμενος τον χαροκαμένο χήρο μπροστά στους γονείς της κοπέλας εφόσον ήδη διέθετε αδιάσειστα στοιχεία–, καθώς το αφήγημα του πιλότου «έμπαζε» εξαρχής ακόμα και για αφελείς, αλλά έστω.

 

Ούτε βέβαια θέλω να φανταστώ τι θα γινόταν αν ο δράστης μιας ακόμα στυγερής γυναικοκτονίας ήταν πράγματι αλλοδαπός και με τέτοια διαφορά ηλικίας. Όχι γιατί δεν υπάρχουν αλλοδαποί κακοποιοί (και με το να υποβαθμίζει σκόπιμα κανείς τέτοιες περιπτώσεις εξυπηρετεί, εντέλει, την ακροδεξιά ατζέντα) αλλά επειδή μόνο τότε ο μέσος «Ελληνάρας» αγανακτεί επιστρατεύοντας την αρχή της συλλογικής ευθύνης, παρότι στη βαριά ιδίως εγκληματικότητα τα πρωτεία τα έχουν πατριώτες, σύμφωνα και με τα επίσημα στοιχεία.

Ένα κλίμα που επωαζόταν κοντά σαράντα μέρες τώρα με ξενοφοβικά και ρατσιστικά παραληρήματα κι αιτήματα για περισσότερη αστυνόμευση, ακόμα σκληρότερη μεταναστευτική πολιτική, ακόμα περισσότερη εθνοκαπηλεία εφόσον «η έξαρση της εγκληματικότητας οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην εισροή στην ελληνική κοινωνία πληθυσμών οι οποίοι δεν ασπάζονται τις ίδιες αξίες με τον Έλληνα, δεν έχουν την ίδια εκπαίδευση», όπως έσπευσε να δηλώσει όχι ο ηγέτης κάποιου ακροδεξιού μορφώματος αλλά η ίδια η πρόεδρος της Ένωσης Εισαγγελέων και αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Άννα Ζαΐρη, υποπίπτοντας σε ένα απαράδεκτο για θεσμικό πρόσωπο ρατσιστικό ατόπημα.

 

Ο ξένος Τύπος πάντως, ιδίως ο βρετανικός καθότι η άτυχη Καρολάιν ειχε βρετανική υπηκοότητα, πλήρωσε τους λογής «ελληνόψυχους» με το ίδιο νόμισμα, αναφερόμενος εμφατικά στον «Έλληνα σύζυγο».

 

Το γεγονός, ωστόσο, ότι οι περίφημες «αξίες του Έλληνα» και η «ανώτερη» εκπαίδευσή του γίνανε μπουχός δεν εμπόδισε πολλά μέσα και πολλούς χρήστες των σόσιαλ μίντια να συνεχίσουν να «χαϊδεύουν» τον δράστη προσπαθώντας να βρουν κάθε πιθανή και απίθανη δικαιολογία για το φονικό, μιλώντας για «έγκλημα πάθους», «ζήλια» και «θόλωμα», ενοχοποιώντας το θύμα, επιχειρώντας σπέκουλα ακόμα και με το ημερολόγιο της άτυχης κοπέλας που ουδείς γνωρίζει πώς διέρρευσε στα ΜΜΕ και γιατί δεν επενέβη ακόμα εισαγγελέας γι’ αυτό.

 

 

Όχι, ο «Μπάμπης είναι όμορφος, επιτυχημένος», «τύπος και υπογραμμός», δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο, σίγουρα αυτή η «μέγαιρα» ευθύνεται που «του είχε κάνει τη ζωή κόλαση», άσε που ήταν και μισή Φιλιππινέζα, «από άτιμη φυλή που δεν κάνει για τη δημιουργία οικογένειας».

 

Ο «Μπάμπης», που την είχε στο κατόπι από ανήλικη, που την παντρεύτηκε στα 18 της και την κρατούσε έκτοτε ουσιαστικά έγκλειστη σε ένα «χρυσό κλουβί», που ακόμα και στις συνεδρίες της Καρολάιν με κείνη την απατεώνισσα, καθώς φάνηκε, ψυχολόγο ήταν εκεί, μπάστακας, που όταν η νέα γυναίκα έκανε σαφή την πρόθεσή της να δει τη ζωή της αλλιώς, της την αφαίρεσε πιστός στο πατριαρχικό ιδιοκτησιακό πρόταγμα «αν δεν σε έχω εγώ, δεν θα σε έχει κανένας». Ένα πρόταγμα που κάνει τη φυγή από τον κακοποιητή/υποψήφιο δολοφόνο πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από όσο την παρουσιάζουν άνθρωποι που όχι μόνο δεν βρέθηκαν ποτέ σε μια τέτοια θέση αλλά δεν μπορούν καν –ούτε και θέλουν– να τη φανταστούν.

 

Το «νέο αυτό παιδί» που απλώς στάθηκε «βλάκας» κατά τον μόνιμο (άλλος, αλήθεια, δεν υπάρχει;) συνδικαλιστικό εκπρόσωπο της ΕΛ.ΑΣ. και γνωστό «τηλεμαϊντανό», που φρόντισε μάλιστα να δώσει και συμβουλές στον επόμενο υποψήφιο γυναικοκτόνο λέγοντας πως «εάν (ο δράστης) έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία, δεν θα πήγαινε ούτε τέσσερα χρόνια φυλακή γιατί θα πήγαινε εν βρασμώ ψυχής, σε ενδοοικογενειακό καυγά και με πρότερο έντιμο βίο».

 

Ναι, ωραία, διατάχθηκε ΕΔΕ γι΄αυτό το «μαργαριτάρι», δεν είναι όμως η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό και το πιθανότερο είναι ότι αφενός και αυτή η ΕΔΕ θα πάει άπατη, αφετέρου σύντομα θα επανακάμψει για να πει κι άλλες τέτοιες εξυπνάδες εφόσον κιόλας τα τηλεοπτικά κανάλια κρατούν ανοικτές τις πόρτες τους σε τέτοιους τύπους αντί να τους τις κλείνουν κατάμουτρα.  

 

 

 

Με τέτοια αντιμετώπιση και σε τέτοιο πλαίσιο, πώς να μην έχει μετά το «παιδί-αστέρι», ο στυγνός δολοφόνος δηλαδή, το απύθμενο θράσος να θέλει και να αναλάβει τη φροντίδα του παιδιού όταν εκτίσει την ποινή του, όπως αξίωσε; Ο ίδιος άλλωστε ο υπουργός Δικαιοσύνης δήλωνε με αφορμή τον νέο νόμο για τη συνεπιμέλεια, που αβαντάρει όποιον κακοποιητή δεν έχει καταδικαστεί τελεσίδικα, ότι «ένας κακός σύζυγος μπορεί να είναι καλός γονιός». Τι, όχι;

 

Άγνωστο παραμένει ακόμα τι θα αποφασίσει ο εισαγγελέας σχετικά με την επιμέλεια του παιδιού, του δεύτερου «θύματος» αυτού του αποτρόπαιου εγκλήματος – γιατί υπήρξε και τρίτο, το σκυλί της κοπέλας που επίσης εξόντωσε εκδικητικά ο «αγγελικός» εγκληματίας. Άγνωστο και το τι ποινή θα εισπράξει στο δικαστήριο, αν θα είναι ισόβια κάθειρξη κανονικά, όπως θα του άξιζε, ή αν θα του αναγνωριστούν κάποια «ελαφρυντικά».

 

Όμως για να μπει ένα φρένο στις γυναικοκτονίες δεν αρκούν οι αυστηρές ποινές, ούτε πρόκειται αυτές να φέρουν πίσω όσες λείπουν επειδή κάποιοι αποφάσισαν ότι είναι «τιμωροί θεοί».

 

Χρειάζεται επίσης να εκπαιδεύσεις τα νέα παιδιά στην οικογένεια, στο σχολείο, παντού, ότι οι γυναίκες δεν είναι υποψήφια «κτήματα», ότι ο έρωτας δεν είναι πεδίο μάχης και δεν εκβιάζεται, ότι εγωιστικές, εξουσιαστικές, μισογύνικες συμπεριφορές δεν μπορούν να γίνουν ποτέ και πουθενά αποδεκτές, και αυτό να γίνει συνείδηση και κοινωνικό κεκτημένο δίχως να χρειαστεί να φτάσουμε πρώτα στο σημείο χωρίς επιστροφή, στη γυναικοκτονία δηλαδή, που έχει λόγο που ονομάζεται έτσι και που αποτελεί τη συντριπτική πλειοψηφία τέτοιου είδους εγκλημάτων.

 

Να εκπαιδεύσεις ταυτόχρονα θεσμούς, κόμματα, οργανώσεις, συλλογικότητες, να γίνει συνείδηση ότι οι εποχές και τα ήθη έχουν αλλάξει γιατί έτσι πρέπει, να πάψεις επίσης να ψάχνεις με κάθε ευκαιρία αλλοδαπούς «αποδιοπομπαίους τράγους» (δικαίως η Κοινότητα Αλβανών Μεταναστών στην Ελλάδα εξέφρασε μεν τον αποτροπιασμό της για το έγκλημα αλλά αξίωσε, παράλληλα, δημόσια συγνώμη από τα ΜΜΕ για τον επαναλαμβανόμενο διασυρμό και την ξενοφοβική ρητορική μίσους χωρίς κανένα στοιχείο) και να κοιτάζεσαι περισσότερο στον καθρέφτη γιατί, όπως λέει και το γνωστό σύνθημα, «στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός» – για την ακρίβεια, ανέκαθεν ήταν, και σε αυτήν τη χώρα και όπου αλλού η μισή και πλέον ανθρωπότητα λογίζεται β’ διαλογής. Εκεί είναι το ζήτημα και όχι στο να εστιάζουμε στην εθνικότητα του εκάστοτε δράστη προκειμένου να νιώσουμε δικαιωμένοι ή να εξοργιστούμε ανάλογα τα πιστεύω μας.