...............................................................
Πάνος Σταθόγιαννης (γ.1959)
ΛΕΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ
Λέει ο έρωτας:
Θα σε γειώσω με τον τρόπο του ενστίκτου. Το βλέμμα σου θα είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο να επωφεληθεί από ένα σκύψιμο μπροστά, ένα τυχαίο σταυροπόδι. Ή, ανάποδα, με μάτια σκύλας σε οίστρο, διαρκώς καρφωμένο εκεί που φουσκώνει το αρσενικό φερμουάρ του. Να ξέρεις από την αρχή ότι εκεί είναι όλο το ζήτημα. Όπως στα έντομα, όπως στα άνθη, όπως στα έμφυλα γράμματα της αλφαβήτας. Τ’ άλλα, τα λέμε να παρηγορήσουμε το θάνατο.
Τότε είναι που θα χωριστείς σε δυο χωράφια, θα χάσεις τη διάκριση. Κι ενώ μέσα σε πηχτές σταγόνες, σάλια και υγρά απ’ την κοιλιά τα κατωσέντονά σου, εσύ δεν θα τα παραδέχεσαι. Θα τα μεταλαμβάνεις, να πιπερίζεται ο ουρανίσκος σου από ενδείξεις ψυχής. Που μονάχα με σώμα. Που μονάχα το σώμα την πλάθει πηλό. Και οι θεοί σου – τι θηρία ανήμερα. Με το σώμα κι αυτοί. Μες στο σώμα.
***
Λέει ο έρωτας:
Θα ’ρθω να βεβηλώσω τον ναό που θα μου χτίσεις. Εκεί, που, όταν ιερουργείς, πάντα αμφιβάλλεις. Κι ούτε καν ο σπαραγμός της προσευχής. Και κανείς άλλος εκεί. Και ποτέ. Ουδέ καν ο θεός σου, εγώ. Η ανάγκη σου μόνο. Μόνο πάχνη απέραντη, πέντε η ώρα χαράματα, σε ποτάμι αργόσυρτο δίπλα. Να ξεμυτάνε κάθε τόσο απ’ τα νερά, τυμπανιαία κι ολοζώντανα, ό,τι έχεις σφάξει στον βωμό μου – οι ιερές σου ενυδρίδες.
Δεν θα ’ρθω εκεί σαν κυνηγός μήτε σαν δαίμονας. Ικέτης θα εμφανιστώ κυνηγημένος. Ζητώντας άσυλο στα μάρμαρα. Με στάχτη στα μαλλιά και έλκη όζοντα. Πιο τιποτένιος από σένα. Τόσο ίδιος σου. Έτσι θα ενθρονιστώ. Αυτοκαταργούμενος. Άλλοτε ως άγος κι άλλοτε ως μίασμα. Θα πάψεις πλέον να αμφιβάλλεις. Θα πάψεις να λαλείς, παγά λαλέουσα. Εγώ μονάχα θα χρησμοδοτώ με το δικό σου στόμα.
***
Λέει ο έρωτας:
Θα φύγω, αλλά θα ’μαι ωσεί παρών – γροθιά πάνω σε ξύλινο τραπέζι. Κι ο Λόγος ο ορθός χίλια κομμάτια θα γίνεται στο πάτωμα – γυαλιά παντού, χοντρό αλάτι. Θα λες διαρκώς «ψυχή, ψυχή μου εσύ», και θα το λες με το σώμα. Κι όσο βαθύτερα στο ζώο θα σφηνώνεσαι, τόσο θ’ αυξαίνει η δίψα για ψυχή, ψυχή μου εσύ. Τι κλάμα απαρηγόρητο.
Τρέχοντας ύστερα, με τα πόδια γυμνά, να κλειδωθείς στο μπάνιο. Στον καθρέφτη απέναντι ένα πρόσωπο όπως το θέλω εγώ κι όχι όπως εκείνο θέλει να ’ναι. Και κομμάτια οι πατούσες, καθώς σπασμένος στο πάτωμα ο Λόγος ο ορθός. Γυαλιά παντού, χοντρό αλάτι, τώρα κόκκινο.
_______________
"ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΞΑ", εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου