Χρίστος Λάσκαρης (1931-2008)
Σαν σήμερα πριν 13 χρόνια (11.6.2008) έφυγε από τη ζωή ο ποιητής Χρίστος Λάσκαρης. Η κατοικία του από τότε ήταν στο Α΄ Νεκροταφείο Πατρών. Οι λέξεις του, οι στίχοι του που αποτύπωσαν την ποίησή του κυκλοφορούν ελεύθερες και σαν άνεμος λυτρωτικός μπολιάζουν βαθιά έως τα κόκαλα τους ανθρώπους. Τις ακούς αν τις διαβάσεις με τη φωνή σου σαν ψίθυρους που κάνουν πάταγο, τις ακούς αν τις διαβάσεις σιωπηλά, τις ακούς και τις βρίσκεις σκόρπιες γύρω σου σε κάθε βήμα της ζωής σου. Τα ποιήματα του Χρίστου Λάσκαρη είναι μικρά, λιτά, γυμνά, αφτιασίδωτα και μπορείς να τα αποστηθίσεις. Παρότι μαθαίνονται εύκολα απέξω δεν μπορείς όμως να τα αντιγράψεις. Είναι κλειδωμένα και μπορείς μόνο να συνομιλήσεις μαζί τους, είναι μουσική που βάζει τις λέξεις σε … σειρά, σε ανησυχητική τάξη. Η ποίηση του Χρίστου Λάσκαρη έχει μια σπάνια αθανασία, ακόμα κι αν τη λέξη θάνατος τη διαβάζεις ή την εφευρίσκεις εσύ διαβάζοντας ή ακούγοντας τις σελίδες του. Έχει κι άλλες πολλές λέξεις στα ποιήματά του, πολύ γνωστές σου και δεν ανοίγεις ποτέ το λεξικό για να τις βρεις. Τις ξέρεις πολύ καλά.
Μαντένια
Ένα κρεβάτι και να είναι Αύγουστος,
Και ξέρω εγώ
να ξαναζήσω.
Απλώς, μια επιφάνεια
Ούτε ευτυχισμένος,
ούτε δυστυχισμένος.
απλώς,
μια επιφάνεια,
που πάνω της
κάνει τσουλήθρα ο χρόνος.
Μιλούνε ακατάπαυστα
Χειρονομούν,
Μιλούνε ακατάπαυστα:
Τι εύκολα που υπάρχουν!
Ενώ αυτός
-δυὸ τραπεζάκια διαφορά-
παλεύει
με τα σκοτεινά του δευτερόλεπτα.
Για να φτάσω ως εσένα
Για να φτάσω ως εσένα,
Χαμόγελο παιδικό,
Πρέπει πολύ να ονειρευτώ
Πολύ,
Μέσα στο όνειρο να ευτυχήσω.
Αθωότητα
Δεν ξέρει τίποτα η αυγή
όταν χαράζει ευτυχισμένη
και δυναμώνει
και σε μέρα ξετυλίγεται.
τίποτα
απ' το σκοτάδι που ζυγώνει.
Χωρίς τίτλο
Μέρες πάνω στις μέρες,
κι από κάτω να στενάζει πλακωμένη
μια ζωή.
Άνθρωποι της πόλης
Θα τους δείτε το πρωί της Κυριακής
-πηγαίνοντας για την εκκλησία-
να πλένουν οικογενειακώς το αυτοκίνητο.
Είναι οι άνθρωποι της πόλης που ετοιμάζονται.
Θα βγούνε στην εξοχή.
Θα πάνε να φέρουνε
στο διαμέρισμα λουλούδια.
Μοναχικοί ταξιδιώτες
Άνθρωποι που ταξιδεύουν μόνοι:
κατά κανόνα σιωπηλοί,
πιάνοντας θέση σε παράθυρο.
Δεν έχουνε αποσκευές,
δεν έχουνε κανέναν να τους περιμένει.
Συνέχεια κοιτάζουν έξω.
Αν κάποιος τους ρωτήσει που πηγαίνουνε,
μοιάζουν σα να 'ρχονται από μακριά.
σα να μην έχουν καταλάβει την ερώτηση.
Το Ποτάμι
Στέκει το φεγγάρι και κοιτάει
το ποτάμι, που πηγαίνει μοναχό,
κάποιος στο χορτάρι τραγουδάει
κρεμασμένος απ' τον ουρανό.
Και η νύχτα κάθε τόσο σταματάει
από άξαφνο του ποταμού λυγμό,
χαμηλώνει το φεγγάρι και ρωτάει
τι έχει και στενάζει το νερό.
Και πηγαίνει, όλο πάει το ποτάμι,
στ' ανοιχτού πελάγου το χαμό,
κάποιος μες στη νύχτα τραγουδάει,
για αγάπη και για χωρισμό.
Έρωτας
Στην πρώτη επαφή που είχαμε,
μιλήσαμε όπως δυο ξένοι
για πράγματα διάφορα σχεδόν.
Στη δεύτερη μπορώ να πω το ίδιο,
με κάποια στη φωνή μας διαφορά,
ένα χρωμάτισμα.
Ώσπου στην Τρίτη,
τα λόγια μας ακολουθούσαν παύσεις -
εκείνες οι γλυκές σιωπές
του έρωτα.
Ποιος μίλησε γι' αγάπη
Ποιος μίλησε γι' αγάπη.
Απλώς,
να με ανέχεσαι.
καμιά φορά
να με φωνάζεις στο κρεβάτι.
Οι εραστές της νύχτας
Τη νύχτα όχι
Δε θα μας την πάρουν,
Δε θα μας την πάρουνε,
αγαπημένη.
Με τα κορμιά τους,
όλο και πιο πολλοί
θα την υπερασπίζουν εραστές.
Εκείνη
Τα χείλη της
σε λόγια ερωτικά με παρασύρουν πάντοτε
καθώς και τα μαλλιά της
τα πολλά κι αμάζευτα.
Μόνο τα χέρια της,
έτσι δεμένα που σωπαίνουνε στο στήθος της,
με συγκρατούν
και με επαναφέρουν.
Τέλος του προγράμματος
Συνεχίζει να ζει
όπως
μετά το τέλος του προγράμματος
η τηλεόραση
που την ξεχάσαν αναμμένη.
Σβήσε το φως
Σβήσε το φως
είναι αργά.
αργά για ο,τιδήποτε.
Παραίτηση
Δε μπόρεσα να σε δημιουργήσω.
έμεινες μέσα μου μία
μοναχική κραυγή,
μια πρώτη πρόταση.
Από τον φίλο στο fb Γιάννη Μουγγολιά (facebook, 11.6.2021)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου