"Στολή παραλλαγής" έγραψε ο Παντελής Μπουκάλας ("Καθημερινή", 11.3.2020)

.............................................................


Στολή παραλλαγής

έγραψε ο Παντελής Μπουκάλας ("Καθημερινή", 11.3.2020)

Τίποτε γελοιωδέστερο από το κιτς όταν τίθεται στην υπηρεσία του σωβινισμού. Ξαναβεβαιωθήκαμε γι’ αυτό βλέποντας τους παίκτες της τουρκικής ομάδας Ριζεσπόρ να μπαίνουν καμαρωτοί στο γήπεδο, με μπλε μπερέ των κομάντος και μπουφάν παραλλαγής πάνω από τη φανέλα. Αυτή τη φορά δεν χαιρέτησαν στρατιωτικά, όπως τον Οκτώβριο, όταν ο στρατός της χώρας τους βομβάρδιζε τους Κούρδους. Είπαν όμως τον εθνικό ύμνο, με το πάθος που οφείλεις να δείχνεις όταν σε γράφει η κάμερα και κάποιοι θα αξιολογήσουν το ύφος και τον τόνο σου. Και δεν τον τραγούδησαν μόνο οι Τούρκοι (τρεις όλοι κι όλοι στην ενδεκάδα), αλλά και ξένοι συμπαίκτες τους. Φαίνεται ότι, για να μην μπλέξουν (όπως έμπλεξε προ καιρού ο Κώστας Σλούκας με τους εθνικιστές της Φενερμπαχτσέ), πήραν την αυτοπροστατευτική απόφαση να πάνε σε ταχύρρυθμο φροντιστήριο τουρκοφροσύνης. Θα ’χουν καταλάβει, άλλωστε, σε ποια δημοκρατία βιοπορίζονται.

Με το ίδιο μιλιτέρ στυλάκι εμφανίστηκαν και ο προπονητής της ομάδας, ο πρόεδρός της, ο γενικός εισαγγελέας του Ριζέ, ο πρόεδρος του κακουργιοδικείου και διάφοροι άλλοι μέτοχοι της καθεστωτικής επισημότητας. Το ’χουν παράδοση πια οι γείτονες να συγχέουν τα σπορτέξ με τις αρβύλες. Και ας λέει ό,τι θέλει η ΟΥΕΦΑ. Σίγουρα υπάρχουν στην Τουρκία άνθρωποι δημοκράτες, που θα ’θελαν να χλευάσουν την εθνικιστική παραφορά, που καλλιεργείται μεθοδικά από τον ίδιο τον Ερντογάν, προς επικάλυψη της αποτυχίας του σε ποικίλα μέτωπα. Και να κάγχασαν όμως, θα το ’καναν από μέσα τους, σιωπηρά, διά τον φόβον των τζαρνταρμάδων. Τη ρητή, ηχηρή διαμαρτυρία την περιμένουμε μόνο από τον αντικαθεστωτικό μπασκετμπολίστα των Μπόστον Σέλτικς, Ενές Καντέρ, και από τους Τούρκους δημοσιογράφους που έχουν διαφύγει στη Δύση, γιατί δεν άντεχαν την ανελευθερία.

Αυτή είναι –αυτή θα ’πρεπε να είναι– η κύρια διαφορά της Ελλάδας από την Τουρκία. Εκεί ο φόβος, εδώ ο λόγος. Εκεί η λογοκρισία, εδώ η ελευθερογνωμία και το δικαίωμα της κριτικής, χωρίς τον κίνδυνο να χαρακτηριστείς δούρειος ίππος κι ό,τι άλλο «πέτσινο» και χονδροειδώς προβοκατόρικο. Ας πούμε το δικαίωμα επίκρισης των δικών μας ερωτευμένων με τη στολή παραλλαγής, όσων ιδιωτών τη χρησιμοποιούν σαν πατριδολατρικό καμουφλάζ της μισαλλοδοξίας τους. Αν οι «εβροφύλακες» αυτοί συνεχίσουν να έχουν το ελεύθερο να κυνηγούν, θα πολλαπλασιαστούν οι πιθανότητες να υπάρξει επίσημα αναγνωρισμένος νεκρός «από ατύχημα», Ελληνας ή ξένος. Και τότε, καμία «στερνή γνώμη» δεν θα περισώσει κανέναν.