"Κυνική τριάδα" & "Περί της ανοσίας της πίστης" - Δύο άρθρα για την πένθιμη επικαιρότητα / έγραψε ο Παντελής Μπουκάλας ("Καθημερινή, 19.3. & 18.3.2020, αντίστοιχα)

..............................................................

Δύο άρθρα για την πένθιμη επικαιρότητα

έγραψε ο Παντελής Μπουκάλας ("Καθημερινή, 19.3. & 18.3.2020, αντίστοιχα)





Κυνική τριάδα

Στην Ελλάδα, οι «Εμάς δεν μας πιάνει τίποτε» βγάζουν βόλτα την ανεμελιά τους στη Βουλιαγμένη, στην Πάρνηθα, στον Λευκό Πύργο. Δεν είναι απίθανο, ορισμένοι να δίνουν και αντικρατικό ή γενικώς αντιεξουσιαστικό περιεχόμενο στην ελαφρότητά τους. Και σίγουρα θα λένε τις κακιούλες τους για τα κορόιδα που κλείνονται πανικόβλητα στο σπίτι. Στη Βρετανία, οι ατρόμητοι είχαν άλλες επιλογές: 6.000 πήγαν την ανεμελιά τους να τρέξει ημιμαραθώνιο, 21.000 την πήγαν σε συναυλία στο Μάντσεστερ και άλλες 5.000 σε συναυλία στο Κάρντιφ. Επιπλέον, κάμποσες χιλιάδες στριμώχτηκαν στις εξέδρες για να δουν παιχνίδια της 8ης ερασιτεχνικής κατηγορίας. «Κολλημένοι με την μπάλα», αδιαφορούν για το ενδεχόμενο να κολλήσουν κορωνοϊό και να τον μεταδώσουν.

Ουδείς όμως από τους προαναφερθέντες δικαιούται το βραβείο της Θανάσιμης Ελαφρότητας, γιατί ουδείς «ανώνυμος» μπορεί να μεταδώσει τον κορωνοϊό σε πάνω από μερικές δεκάδες ανθρώπους. Το βραβείο λοιπόν το διεκδικούν επί ίσοις όροις άντρες ονομαστοί: ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Μπόρις Τζόνσον και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Οι τρεις τους κυβερνούν χώρες εκατομμυρίων υπηκόων, τη ζωή των οποίων έθεσαν σε σοβαρότατο κίνδυνο.

Ο Τζόνσον άφησε τον χρόνο να περνάει θερίζοντας, αφού, σαν χυδαίος κοινωνικός δαρβινιστής, πόνταρε στην «ανοσία της αγέλης»: ας επιβιώσουν οι ισχυρότεροι, γονιδιακά ή οικονομικά. Ο Ερντογάν, για να μη δει το είδωλό του να μαυρίζει κι άλλο, απέκρυπτε, παραπληροφορούσε και λογόκρινε με εφιαλτικό κυνισμό. Η δημοκρατία του δεν ανέχεται ούτε το δικαίωμα στον θάνατο. Τέλος, ο Τραμπ μείωνε σοβαρά επί εβδομάδες το μέγεθος του προβλήματος, γιατί δεν θα ’πρεπε να πιστέψει κανένας ψηφοφόρος ότι δεν πάνε όλα πρίμα υπό την ηγεσία του. «Αυτή η κινέζικη γρίπη είναι ασήμαντη, θα περάσει γρήγορα». ιδού το δόγμα του, μετριοπαθές, αν σκεφτούμε ότι άνθρωποι της παράταξής του καταγγέλλουν τους Κινέζους σαν ύπουλους κατασκευαστές του ιού και δολιοφθορείς της μεγάλης Αμερικής. Οταν πλήθυναν τα κρούσματα, ο Τραμπ βάλθηκε να υμνεί τη «φανταστική ομάδα» που συγκρότησε για να λύσει το πρόβλημα, συνέχισε ωστόσο να καθησυχάζει τους πολίτες και να κατηγορεί τους Δημοκρατικούς ότι μεγαλοποιούν τα πράγματα. Στο τέλος προσπάθησε να εξαγοράσει με ένα δισ. τη γερμανική εταιρεία που έχει στα σκαριά ένα εμβόλιο, ώστε να το χρησιμοποιήσει αποκλειστικά υπέρ των Αμερικανών. Για να κερδίσει τις εκλογές, ας χαθεί ο υπόλοιπος πλανήτης. Μόνο που ψηφίζουν πια και οι νεκροί.

Περί της ανοσίας της πίστης

«Ονειρεύεστε μια κοινωνία με τα ΜΑΤ στις εκκλησίες;» ρωτούσε προ εβδομάδος ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης τους δημοσιογράφους κάποιου καναλιού. Συνηθισμένη η αγενής επιθετικότητά του, συνηθισμένη και η τάση του ν’ αλλάζει θέμα όταν αδυνατεί να απαντήσει λογικοφανώς στην ερώτηση που του τίθεται. Το πιστοποίησε και με το θορυβοποιό φέρσιμό του σε άλλο κανάλι, όπου εξέδωσε απαγορευτικό κατά των «απίστων». Εκεί, ζύγισε σιωπηρά την ισχύ των ποιμένων, μέτρησε και τις ψήφους του ποιμνίου και, με τους υπολογισμούς του τελειωμένους, κήρυξε δύο τινά: Πρώτον, ότι όσοι δεν κοινωνούν και δεν εκκλησιάζονται με τη δική του συχνότητα δεν έχουν δικαίωμα διά να ομιλούν περί θρησκείας και Εκκλησίας. Και δεύτερον, ότι συμμερίζεται τις ιεραρχικές απόψεις περί του ακινδύνου της Θείας Κοινωνίας.

Αν για τις θρησκείες μιλούσαν μόνο οι πιστοί τους, τον Μεσαίωνα δεν θα τον λέγαμε Μεσαίωνα, γιατί θα ήταν ακόμα εδώ, κυρίαρχος. Και ο κ. Γεωργιάδης θα ήταν κάτι πολύ παραπάνω από έναν απλό υπουργό Αναπτύξεως, που δικαιολογεί την αισχροκέρδεια στις μάσκες και στα αντισηπτικά με το κυνικό σόφισμα της «ζήτησης».

Οσο για τα ΜΑΤ, τελικά δεν χρειάστηκαν. Χρειάστηκε να συνειδητοποιήσει ο πρωθυπουργός, με δεκαήμερη καθυστέρηση (και αφού πρώτα έγινε φανερό πως η «θωρακισμένη Ελλάδα» είναι πλάσμα της μυθολογίας), ότι η ραγδαία εξάπλωση του κορωνοϊού δεν αναχαιτίζεται με τους ναούς γεμάτους, και μάλιστα από ανθρώπους βεβαρημένης ηλικίας. Και ότι εκείνο που διακυβεύεται τώρα δεν είναι το αν είμαστε καλοί χριστιανοί ή όχι (άλλωστε, αν ήμασταν τόσο καλοί όσο διατυμπανίζουμε ότι είμαστε, ο κόσμος μας θα ήταν άλλος), αλλά το πόσο θα αντέξουμε στη λαίλαπα. Δηλαδή, πόσο θα προστατεύσουμε τις κατεξοχήν ευάλωτες ομάδες.

Στην Αγγλία τούς ηλικιωμένους τούς παραδίδουν στην «ανοσία της αγέλης», και όποιος ζήσει, έζησε. Εδώ οι συντηρητικότεροι της ιεραρχίας και της πολιτικής επινόησαν την «ανοσία της πίστης». Είναι σαν να πρεσβεύουν με επικίνδυνη αφέλεια ότι ήγγικεν ο καιρός, τώρα που οι χώροι λατρείας άλλων θρησκειών και δογμάτων κλείνουν διεθνώς, να αναδειχθεί η ανωτερότητα του δικού μας δόγματος και να επικυρωθεί η υπεροχή, η μοναδικότητα μάλλον, του δικού μας Θεού. Αν άκουγαν λίγο προσεκτικότερα τον κοινωνικό ψίθυρο, ίσως να καταλάβαιναν ότι το μοιραίο ταξίδι στους Αγίους Τόπους άνοιξε μια τρυπούλα ακόμα και στην ασπίδα πίστης των πιο αποφασισμένων, των βαθύτερα πεπεισμένων. Μια τρυπούλα αμφιβολίας. Ή και παράπονου.