"ΓΙΑ ΛΙΓΟ" ποίημα του Διονύση Καψάλη / Από την ποιητική του συλλογή «Σημειώσεις για τη μουσική του κόσμου» (εκδ. Άγρα, Αθήνα 2020)

 ...............................................................

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ (γ.1952) 

ΓΙΑ ΛΙΓΟ

No sound is dissonant which tells of Life.
S.T. COLERIDGE, “This Lime-Tree Bower my Prison”

Έχω ξαναβρεθεί σ΄ ένα μπαλκόνι
μόνος με τις εικόνες του μυαλού μου
να σκέφτομαι το χρόνο που περνά∙
μπορεί και να ΄μουν κάτω από μια λεύκα,
μια φλαμουριά πολύφυλλη που απλώνει
τους κλώνους της σε θόλο να καθίσω,
όταν οι φίλοι μου θα έχουν φύγει
κι εγώ δεν θα μπορώ ν΄ ακολουθήσω
στο δρόμο του μεγάλου γυρισμού
και στην πλατιά υπαίθρια γαλήνη∙
Κι ίσως να νύχτωνε σιγά σιγά
εκεί που θα ΄χα μείνει ξεχασμένος,
και ξαφνικά θα σήκωνα τα μάτια
και θα ΄βλεπα επάνω μου να πλέει
αργά στη μυστική του αποστολή
ο ουράνιος στόλος φωταγωγημένος∙
έχω ξαναβρεθεί σ΄ ένα μπαλκόνι,
μόνος σε ώρα ανάπαυλας ή λύπης,
στη στάση που σε βρίσκει και δεν έχεις
απάντηση το ερώτημα του κόσμου.
Κι εκείνο το για λίγο της ζωής μας,
που τρίβεται στα όνειρα κι αφήνει
μικρές αναλαμπές αθανασίας,
πώς θα ΄ταν άραγε ο ήχος του,
που χάνεται στο θόρυβο του χρόνου
χωρίς να τον ακούσεις; Θα ΄ταν όπως
η θλίψη στον Βαλτάσαρ του Μπρεσσόν,
το Andantino από την εικοστή
σονάτα σε λα μείζονα του Σούμπερτ,
ο θρήνος της Διδώς του Χένρυ Πέρσεελλ,
τα Δάκρυα της Ζακλίν του Όφφρνμπαχ,
ή το Petite fleur του Σίντνεϋ Μπεσέ;
Θα ΄ταν το Erbame dich του Μπαχ, το Molto
Adagio του Μπετόβεν, η σονάτα
opus εκατόν έντεκα για πιάνο,
η Ελεγεία του Φωρέ ή ένα απλό
πρελούδιο του Σοπέν; Η μουσική
πώς θα ΄ταν της θνητότητας, αν είχες
μάθει να την ακούς κάτω απ΄ τον κρότο
της άναθρης ζωής που θα τελειώσει;
Έχω ξαναβρεθεί σ΄ ένα μπαλκόνι
να σκέφτομαι το χρόνο που περνά,
καθώς η νύχτα γύρω μου βαθαίνει
κι όλα τα γνέθουν τ΄ άστρα που κεντούν
το μουσικό εργόχειρο του κόσμου.

*Από την ποιητική του συλλογή «Σημειώσεις για τη μουσική του κόσμου» (εκδ. Άγρα, Αθήνα 2020).