..............................................................
FEDERICO GARCÍA LORCA, «ΜΙΚΡΟ ΒΙΕΝΕΖΙΚΟ ΒΑΛΣ»
«Στη Βιέννη είναι δέκα κορίτσια,
ένας ώμος όπου κλαίει με λυγμούς ο θάνατος
κι ένα δάσος με ταριχευμένα περιστέρια.
Υπάρχει ένα κομμάτι από το αύριο
μες το μουσείο της πάχνης.
Υπάρχει μια αίθουσα με χίλια παράθυρα.
ένας ώμος όπου κλαίει με λυγμούς ο θάνατος
κι ένα δάσος με ταριχευμένα περιστέρια.
Υπάρχει ένα κομμάτι από το αύριο
μες το μουσείο της πάχνης.
Υπάρχει μια αίθουσα με χίλια παράθυρα.
Αι, άι, άι, άι!
Δέξου αυτό το βαλς με το στόμα κλεισμένο.
Δέξου αυτό το βαλς με το στόμα κλεισμένο.
Αυτό το βαλς, το βαλς, το βαλς,
του ναι, του κονιάκ και του θανάτου
που στη θάλασσα βουτάει την ουρά του.
του ναι, του κονιάκ και του θανάτου
που στη θάλασσα βουτάει την ουρά του.
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ,
με την πολυθρόνα και το νεκρό βιβλίο,
στο μελαγχολικό το διάδρομο,
στη σκοτεινή σοφίτα του κρίνου,
στο κρεβάτι μας της σελήνης
και στο χορό που ονειρεύεται η χελώνα.
με την πολυθρόνα και το νεκρό βιβλίο,
στο μελαγχολικό το διάδρομο,
στη σκοτεινή σοφίτα του κρίνου,
στο κρεβάτι μας της σελήνης
και στο χορό που ονειρεύεται η χελώνα.
Αι, άι, άι, άι!
Δέξου αυτό το βαλς το κοψομεσιασμένο.
Δέξου αυτό το βαλς το κοψομεσιασμένο.
Στη Βιέννη είναι τέσσερις καθρέφτες
όπου παίζουνε το στόμα σου κι οι ήχοι.
Υπάρχει ένας θάνατος για πιάνο
που βάφει γαλανά τ' αγόρια.
Υπάρχουνε ζητιάνοι πάνω στις σκεπές.
Υπάρχουνε κορδέλες δροσερές του θρήνου.
όπου παίζουνε το στόμα σου κι οι ήχοι.
Υπάρχει ένας θάνατος για πιάνο
που βάφει γαλανά τ' αγόρια.
Υπάρχουνε ζητιάνοι πάνω στις σκεπές.
Υπάρχουνε κορδέλες δροσερές του θρήνου.
Αι, άι, άι, άι!
Δέξου αυτό το βαλς που ξεψυχάει στα χέρια μου.
Δέξου αυτό το βαλς που ξεψυχάει στα χέρια μου.
Γιατί σε θέλω, αγάπη μου, σε θέλω,
στη σοφίτα όπου παίζουν τα παιδιά,
κι ονειρεύομαι φώτα παλιά της Ουγγαρίας
μες στους θορύβους απ' το χλιαρό απόγευμα,
κοιτώντας πρόβατα και κρίνα από χιόνι
στη σκοτεινή σιωπή απ' το μέτωπό σου.
στη σοφίτα όπου παίζουν τα παιδιά,
κι ονειρεύομαι φώτα παλιά της Ουγγαρίας
μες στους θορύβους απ' το χλιαρό απόγευμα,
κοιτώντας πρόβατα και κρίνα από χιόνι
στη σκοτεινή σιωπή απ' το μέτωπό σου.
Αι, άι, άι, άι!
Δέξου αυτό το βαλς του "Σε θέλω πάντα".
Δέξου αυτό το βαλς του "Σε θέλω πάντα".
Στη Βιέννη θα χορέψω μαζί σου
με μια μεταμφίεση που θα 'χει
κεφάλι από ποτάμι.
Κοίτα τι όχθες από υακίνθους έχω!
Το στόμα μου θ' αφήσω ανάμεσα στα πόδια σου,
την ψυχή μου σε φωτογραφίες και κρίνους,
και στα σκοτεινά κύματα των βημάτων σου
θέλω, αγάπη μου, αγάπη μου, ν' αφήσω,
βιολί και τάφο, τις κορδέλες του βαλς.»
με μια μεταμφίεση που θα 'χει
κεφάλι από ποτάμι.
Κοίτα τι όχθες από υακίνθους έχω!
Το στόμα μου θ' αφήσω ανάμεσα στα πόδια σου,
την ψυχή μου σε φωτογραφίες και κρίνους,
και στα σκοτεινά κύματα των βημάτων σου
θέλω, αγάπη μου, αγάπη μου, ν' αφήσω,
βιολί και τάφο, τις κορδέλες του βαλς.»
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, μελοποιημένος από τον Leonard Cohen
Και απο τον Athanase Athanassiou
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΑΛΣ
Τούτη την ώρα στη Βιέννη είναι 10 ωραίες γυναίκες,
ο θάνατος που κλαίει ακουμπισμένος σε κάποιον ώμο,
μια αίθουσα χορού με εννιακόσια παράθυρα,
ένα δάσος με νεκρά περιστέρια,
κι ένα σκισμένο κομμάτι της αυγής
που κρέμεται στο Μουσείο της Παγωνιάς.
Οϊμέ κι αλίμονο
είναι για σένα τούτο το βαλς, δικό σου
πάρτο μαζί με τα σφιγμένα δόντια του.
ο θάνατος που κλαίει ακουμπισμένος σε κάποιον ώμο,
μια αίθουσα χορού με εννιακόσια παράθυρα,
ένα δάσος με νεκρά περιστέρια,
κι ένα σκισμένο κομμάτι της αυγής
που κρέμεται στο Μουσείο της Παγωνιάς.
Οϊμέ κι αλίμονο
είναι για σένα τούτο το βαλς, δικό σου
πάρτο μαζί με τα σφιγμένα δόντια του.
Ω! Σ’αναζητώ σ’αναζητώ, σ’αναζητώ
σε μια πολυθρόνα μ’ένα άψυχο βιβλίο
στη σπηλιά που λυγίζουνε τα κρίνα
σε κάποιο χολ που απουσιάζει η αγάπη
σ’ένα κρεβάτι όπου είχε ιδρώσει το φεγγάρι
σε μια κραυγή γεμάτη βήματα και άμμο.
Οϊμέ κι αλίμονο
είναι για σένα τούτο το βαλς, για σένα
πάρε στην αγκαλιά σου την τσακισμένη μέση του.
σε μια πολυθρόνα μ’ένα άψυχο βιβλίο
στη σπηλιά που λυγίζουνε τα κρίνα
σε κάποιο χολ που απουσιάζει η αγάπη
σ’ένα κρεβάτι όπου είχε ιδρώσει το φεγγάρι
σε μια κραυγή γεμάτη βήματα και άμμο.
Οϊμέ κι αλίμονο
είναι για σένα τούτο το βαλς, για σένα
πάρε στην αγκαλιά σου την τσακισμένη μέση του.
Είν’ένα βαλσάκι, ένα βαλσάκι, ένα βαλσάκι, ένα βαλσάκι
που η ανάσα του μυρίζει μπράντι και θάνατο
και η ουρά του φτάνει μέχρι τη θάλασσα.
που η ανάσα του μυρίζει μπράντι και θάνατο
και η ουρά του φτάνει μέχρι τη θάλασσα.
Υπάρχει μια αίθουσα για κονσέρτα στη Βιέννη
όπου το στόμα σου πήρε χίλιες κριτικές.
Υπάρχει ένα μπαρ όπου τ’ αγόρια δε μιλάνε πια
καταδικασμένα σε θάνατο από την κακοκεφιά.
Μα ποιος είναι αυτός που σκαρφαλώνει στο πορτρέτο σου
κρατώντας μια γιρλάντα φρεσκοκομμένα δάκρια;
Οϊμέ κι αλίμονο
είναι δικό σου τούτο το βαλς, δικό σου
πάρτο γιατί πεθαίνει εδώ και χρόνια.
όπου το στόμα σου πήρε χίλιες κριτικές.
Υπάρχει ένα μπαρ όπου τ’ αγόρια δε μιλάνε πια
καταδικασμένα σε θάνατο από την κακοκεφιά.
Μα ποιος είναι αυτός που σκαρφαλώνει στο πορτρέτο σου
κρατώντας μια γιρλάντα φρεσκοκομμένα δάκρια;
Οϊμέ κι αλίμονο
είναι δικό σου τούτο το βαλς, δικό σου
πάρτο γιατί πεθαίνει εδώ και χρόνια.
Είναι ένα πατάρι που παίζουν τα παιδιά
εκεί θα ξαπλώσω κοντά σου σε λίγο
βλέποντας όνειρα με ουγγαρέζικα φαναράκια
μες στο γλυκό απόγευμα γεμάτο καταχνιά.
Και θα δω πώς αλυσοδένεις τις θλίψεις σου
σαν πρόβατα και σαν κρίνα του χιονιού.
Οϊμέ κι αλίμονο
είναι για σένα τούτο το βαλς, δικό σου, το βαλς
που έλεγε «Ξέρεις, θα σ’αγαπώ για πάντα!»
εκεί θα ξαπλώσω κοντά σου σε λίγο
βλέποντας όνειρα με ουγγαρέζικα φαναράκια
μες στο γλυκό απόγευμα γεμάτο καταχνιά.
Και θα δω πώς αλυσοδένεις τις θλίψεις σου
σαν πρόβατα και σαν κρίνα του χιονιού.
Οϊμέ κι αλίμονο
είναι για σένα τούτο το βαλς, δικό σου, το βαλς
που έλεγε «Ξέρεις, θα σ’αγαπώ για πάντα!»
Είν’ένα βαλσάκι, ένα βαλσάκι, ένα βαλσάκι
που η ανάσα του μυρίζει μπράντι και θάνατο
και η ουρά του βρέχεται στη θάλασσα.
που η ανάσα του μυρίζει μπράντι και θάνατο
και η ουρά του βρέχεται στη θάλασσα.
Και θα χορέψω μαζί σου στη Βιέννη
μεταμφιεσμένος σε ποταμάκι
στους ώμους θα φορώ άγριο ζουμπούλι
θα ’χω το στόμα μες στων ποδιών σου τη δροσιά
και την ψυχή μου σ’ ένα λεύκωμα θα θάψω
γεμάτο φωτογραφίες και μούσκλια
και θα εναποθέσω στην πλημύρα της ομορφιάς σου
το φτηνό μου βιολί και το σταυρό μου.
Και χορεύοντας θα με παρασύρεις ως το βυθό
που είναι οι κορδέλες των χεριών σου.
Ω, αγάπη μου, αγάπη μου
πάρε αυτό το βαλς, πάρτο
είναι δικό σου πια, τίποτα άλλο δεν υπάρχει.
μεταμφιεσμένος σε ποταμάκι
στους ώμους θα φορώ άγριο ζουμπούλι
θα ’χω το στόμα μες στων ποδιών σου τη δροσιά
και την ψυχή μου σ’ ένα λεύκωμα θα θάψω
γεμάτο φωτογραφίες και μούσκλια
και θα εναποθέσω στην πλημύρα της ομορφιάς σου
το φτηνό μου βιολί και το σταυρό μου.
Και χορεύοντας θα με παρασύρεις ως το βυθό
που είναι οι κορδέλες των χεριών σου.
Ω, αγάπη μου, αγάπη μου
πάρε αυτό το βαλς, πάρτο
είναι δικό σου πια, τίποτα άλλο δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου