Μόνο λάθος...;

Μας συγχωρείτε, λάθος  της ρούλας γεωργακοπούλου (ΤΑ ΝΕΑ, 15/12/2010)

   Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο είχα δυσοιωνιστεί και πέρυσι στη γιορτή εγκαινίων του Κτιρίου Τσίλερ του Εθνικού Θεάτρου, όπου αντί για γιορτή παρακολούθησα µια πεθαµενατζήδικη επίδειξη δεξιοτεχνίας σωµάτων τε και µηχανηµάτων, εντελώς άσχετη µε χρώµατα και αστική παράδοση του χώρου. 

   Αν ήµουνα λίγο πιο τυχερή κι αρκετά πιο απρόσεχτη θα είχα βγει κι εγώ συγκινηµένη από τα εγκαίνια της Στέγης Γραµµάτων και Τεχνών. Ελα όµως που µε έβαλε ο διάβολος να εντοπίσω στις γωνίες των φουαγιέ κάτι πεντακάθαρους και κόντρα ξυρισµένους πακιστανούς και ινδούς εργάτες να στέκονται ασάλευτοι πάνω σε ξύλινες παλέτες οικοδοµής τριγυρισµένες από σύρµα. 

   Με θράσος τους ρώτησα και µε µεγάλο δισταγµό µού απάντησαν. Ετσι έµαθα ότι αυτό που έβλεπα ήταν µια «εγκατάσταση», ένα εικαστικό συµβάν για «σύρµα και µαστοράντζα», κι ότι αργότερα οι ίδιοι εργάτες θα γίνονταν οι πρωταγωνιστές της παράστασης, υπενθυµίζοντας στο αθηναϊκό κοινό ότι αυτοί ήταν Χτίστες και Ψυχή του νέου κτιρίου. Εντόπισα του δυο δικούς µου στο stage και έσπασα τις παλάµες µου στο χειροκρότηµα, η ντροπή όµως από το σκηνοθετικό φαλτσάκι δεν υποχωρούσε µε τίποτα. 

   Στις ουράνιες µουσικές που ακούστηκαν στον Αγιο Παντελεήµονα δεν έπιασε το αυτί µου ούτε ένα τονικό λάθος. 

   Ισα ίσα που όλα έγιναν όπως είχαν προγραµµατιστεί, εκτός ίσως από τον στόχο της εκδήλωσης, που αν κατάλαβα καλά ήταν χειρονοµία αγάπης και ανεκτικότητας σε µια γειτονιά που χρόνια κάνουν συλλείτουργο ο φόβος του «άλλου» και ο πόλεµος των θρησκειών. 

   Λυπάµαι, αλλά το κατ’ εξοχήν χριστιανικό ιδίωµα της εκδήλωσης µε τους ψαλτάδες, το Κοντσέρτο Γκρόσο των Χριστουγέννων και την dance Μίσα Κριόλα δεν βοήθησε καθόλου στην καταλαγή µε το µουσουλµανικό στοιχείο. Ισα ίσα που αποξένωσε ακόµη περισσότερο τους ξένους και γέµισε τους «δικούς» µε ακόµη πιο «δικά µας» αισθήµατα. 

   Παρακολουθώντας τα εγκαίνια της Στέγης Γραµµάτων και Τεχνών και την εκδήλωση στον Αγιο Παντελεήµονα πείστηκα πως έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι ο δρόµος για την κόλαση είναι στρωµένος µε καλές προθέσεις. Προσωπικά θα πρόσθετα και τις «προϋποθέσεις», διότι εκτός από τον «καλό µας εαυτό» τι άλλο καλύτερο έχουµε από τον Παπαϊωάννου, τον Μαρµαρινό, την Καµεράτα; Κι όµως...