Αντιγράφω από το άρθρο του καίριου, τις περισσότερες φορές, αρθρογράφου της "Αυγής":
"...Ας διαβάσουμε ένα μόνο απόσπασμα από την ανακοίνωση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 35ου Δημοτικού Σχολείου Εξαρχείων: "(...) θεωρούμε ότι το σχεδόν καθημερινό θέαμα εξοπλισμένων ειδικών μονάδων στη γειτονιά, και συγκεκριμένα γύρω από το 35ο Ολοήμερο Δημοτικό, συνιστά ιδιαιτέρως βίαιο θέαμα για παιδιά. Μάλιστα, ενώ επιλέγουμε να μην εκθέτουμε τα παιδιά μας στη βία, με ευθύνη του υπ. Προστασίας του Πολίτη συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο (...)". Με άλλα λόγια οι άνθρωποι λένε ότι τα παιδιά τους, αντί να διδάσκονται ελευθερία, μαθητεύουν στον τυφλό φόβο. Μαθητεύουν στην υποταγή και στις μελλοντικές φασιστικές εκφάνσεις του. Ήθελα να ήξερα, ο Χρήστος Παπουτσής, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου που ξεκίνησε με αιτήματα ελευθερίας, την ελευθερία των ροπαλοφόρων ονειρευόταν; (Ας αφήσουμε την Άννα Διαμαντοπούλου, υπουργό Παιδείας, και για την ακρίβεια ιδιωτικής παιδείας αυτή τότε διάβαζε). Ο Χρήστος Παπουτσής, που ως πρόεδρος κάποτε της ΕΦΕΕ κρατούσε την αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου στις πορείες, στο σημερινό αιματοκύλισμα βρίσκει τη δικαίωσή του, οπότε να δούμε αλλιώς το παλιό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ "Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται"; Το παράδειγμα δεν είναι προσωπικό, είναι αποδεικτικό: Η δημοκρατία έχει καταντήσει μπαίγνιο στα χέρια (τόσα χρόνια) ποικίλων όσων Παπουτσήδων. Και αιμορραγεί. Ακατάσχετα. Θέλετε κι άλλο παράδειγμα κατάντιας; Η Μαρία Δαμανάκη, εκφωνήτρια του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου, είχε τουλάχιστον την αξιοπρέπεια να αρνηθεί το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Ο Χρήστος Παπουτσής όχι. Αλλά ποια αξιοπρέπεια να περιμένεις από τον άνθρωπο που ως υπουργός Ναυτιλίας "ξανάπνιξε" τους δεκάδες πνιγμένους του "Σαμίνα"; Ποια αξιοπρέπεια να περιμένεις από μια δημοκρατία με το χέρι στη λαβή το ροπάλου και το δάχτυλο στη σκανδάλη για να τσακίσει και κάποιες φορές να σκοτώσει τα καλύτερα παιδιά της;"
Σχόλιο δικό μου: Ένα μόνο ερώτημα προκύπτει από τις επισημάνσεις του Κ. Καναβούρη... Πώς επέτρεψαν στον εαυτό τους τόσοι και τόσοι εκπρόσωποι της λεγόμενης "Γενιάς του Πολυτεχνείου" (από τους επιφανείς "ήρωες" μέχρι τους αφανείς και τους ανώνυμους που εξαργύρωσαν τις αγωνιστικές τους περγαμηνές με δημόσια αξιώματα οι πρώτοι, με θεσούλες στον κρατικό μηχανισμό οι δεύτεροι) ούτε καν να πενθήσουν, ούτε καν να ψελλίσουν μια συγγνώμη για τα - ακούσια, έστω - θύματα της εγκληματικής τους ανεπάρκειας; Ποια ηθική πώρωση μπορεί να οδηγήσει έναν πολιτικό να συνεχίσει να κρατάει το δημόσιο αξίωμα, τον συνδικαλιστή να εκπροσωπεί τους συναδέλφους του, χωρίς ίχνος ντροπής παρά τις τόσες καταστροφές που έχουν επισωρεύσει επάνω μας; Τι είδους είναι η δική μας αδράνεια που τους κάνει ασυγκίνητους στις τραγωδίες που έχουμε ζήσει τα τελευταία 35 χρόνια; Θέλαμε άραγε να τους μοιάσουμε; Το θέλουμε ακόμα; Μήπως ήρθε ή ώρα να τους ξεφωνίζουμε;
Αντιγράφω από την "Ελευθεροτυπία" (13/12/2010):
Ντουφεκιές με άσφαιρα
ΚΑΙ τώρα το ερώτημα είναι: «Ποιος θα μας υπερασπιστεί από τους βαρβάρους;» Και ακόμα βαθύτερα: «Από ποιους απ' όλους τους βαρβάρους;».
Α ΠΟ σήμερα ξεκινάει ένα απεργιακό πολυήμερο, μετά την προώθηση, από την κυβέρνηση, των νομοσχεδίων που περικόπτουν όχι μόνο αποδοχές, αλλά και δικαιώματα εργαζομένων. Χωρίς, μάλιστα, να έχουν έρθει τα επαχθέστερα μέτρα κατά των αμοιβών, τα οποία μέλλει να δούμε μέσα στο 2011.
ΟΠΩΣ ξέρει καλύτερα η καμπούρα των εργαζομένων, οι περικοπές δεν περιορίζονται σε έναν τομέα, αλλά περιλαμβάνουν και τον ιδιωτικό και τον δημόσιο. Να μη μένει καμία αμφιβολία στον αναγνώστη ότι η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων θα περικοπεί κατά 20-30% ώς το τέλος του 2012. Οχι μόνο των Ελλήνων. Ολων των Ευρωπαίων της ζώνης του Ευρώ, πλην Σκανδιναβών και Γερμανών.
ΤΟ ερώτημα, όμως, παραμένει: «Ποιος θα υπερασπιστεί τους εργαζόμενους;». Μήπως οι συνδικαλιστές, που εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια δεν ήταν παρά συνεταίροι των κυβερνήσεων σ' ένα αλισβερίσι πάρε-δώσε, με κερδισμένους χύδην όσους απλώς χτυπούσαν μια κάρτα το πρωί (και αν) είτε πρόσφεραν έργο είτε όχι;
ΜΗΠΩΣ οι συνδικαλιστές, που θησαύρισαν και θησαυρίζουν σε απολαβές και δικαιώματα, με τρύπες νόμων και κανονισμών, που κέρδισαν απλόχερα από τις κυβερνήσεις;
ΜΗΠΩΣ οι συνδικαλιστές, που ντουφεκάνε ακόμα μια απεργία στη χάση και στη φέξη (με εξαίρεση, την περίοδο διακυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη) μόνο και μόνο για να μην ενοχλήσουν πιο πολύ τους κυβερνήτες, αλλά να δείξουνε ταυτόχρονα κι ότι υπάρχουν; Για να μη χάσουνε καμιά καρέκλα;
ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟΙ αυτοί και φανερά κομματικοδίαιτοι, έχοντας ξεπουλήσει χίλιες φορές τους εργαζόμενους, άμεσα συνυπεύθυνοι για τη μεγάλη τρύπα του Δημόσιου στο έλλειμμα και αφερέγγυοι στη συνείδηση του κόσμου, είναι ανίσχυροι τώρα να κάνουν αυτό που πιο πολύ έχει ανάγκη ο κάθε εργάτης, κάθε υπάλληλος, κάθε μικρομεσαίος: Να τον επωμιστούν και να παλέψουνε γι' αυτόν.
ΕΤΣΙ διαπλεκόμενοι, ίδια απαξιωμένοι στη συνείδηση του κόσμου με τα κόμματα, καλύτερο θα ήταν να προσφέρουν τις παχυλές καρέκλες τους σε ένα καθαρό συνδικαλιστικό κίνημα λαού. Πριν προχωρήσουν και σε νέο ξεπούλημα των εργαζόμενων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου