..............................................................
"...εις το ήμισυ του δρόμου μεταξύ ανθρωπίνης αβελτηρίας και τουριστικής πλημμυρίδος."
από τη φίλη στο fb Χρύσα Κακατσάκη (facebook, 4.8.2024)
"Εσφάλισεν τα όμματα και εφαντάσθη ότι ευρίσκετο εις την προσφιλή του νήσον με τα ρόδινα ακρογιάλια. Αποφεύγων την πολυάσχολον τύρβην, επεθύμει σφόδρα να ψάλη το «Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται πνεύματος» εις τον ταπεινόν ναΐσκον της Παναγίας τῆς Πρέκλας, ομού μετά του Φραγκούλη. Ηθελεν εισέτι να τον ερωτήση τι απέγινον τα πρόσωπα των διηγημάτων του, άτινα μετά τόσης αγάπης έπλασεν. Εάν ήσαν σκιαὶ ἐπιστρέφουσαι, καθὼς λέγουν, ἀπὸ τὸν ἀσφοδελὸν λειμῶνα, θρηνοῦσαι τὸ πάλαι ποτὲ πρόσκαιρον σκήνωμά των εἰς τὸν ἐπάνω κόσμον.
Άπαντες εκάθηντο εις τὴν ταβέρναν τοῦ Σμυρνιοῦ τοῦ Κορδωμένου. Πρώτη έσπευσε να τον προϋπαντήση η θεια Αχτίτσα, φορούσα καινουργή μανδήλαν.
-Κόπιασε, κυρ Αλέξανδρε, να σε κεράσουμε και να σου πούμε τα νέα μας . Δεν μαζεύω πια στάχυα που πέφτουν από τα κάρα των θεριστών, ούτε περιμένω ανέλπιστες εγγλέζικες λίρες. Νοικιάζω το σπίτι μου μέσω της aibnb και έτσι μπορώ να συντηρώ τα ορφανά εγγόνια μου.
Μολονότι ωμίλει την αγγλικήν γλώσσαν, δεν κατενόησε το ακρωνύμιον και επέλεξε να ακούση τον επόμενον.
Το νεαρόν βοσκόπουλον είχε νυμφευθεί την Μοσχούλαν και διήγeν βίον ευτυχή. Είχεν πωλήσει τας αίγας και τους αμνούς και είχεν ανοίξει κατάστημα παρά θίν’ αλός εις το Γλυφονέρι. Επάνω εις τα λαμπρά ποικιλόχρωμα χαλίκια, είχον φυτευθεί αλεξήλια και μεταλλικαί κατασκευαί με λεπτά στρώματα διά να αναπαύωνται τα ηλιοκαή σώματα των λουομένων.
Ο μπαρμπ᾿ Ἀλέξης ὁ Καλοσκαιρῆς είχεν αντικαταστήσει την σαθράν λέμβον με την οποίαν ηλίευεν μπαρμπούνια και γαρίδας με απαστράπτον πλοιάριον διά να μεταφέρη τους επισκέπτας της νήσου εις απροσίτους διά το ευρύ κοινόν παραλίας. Επί πέντε λεπτά ο Γιάννης ο Καβούλης επαίρετο δια την πλουσίαν συλλογήν ξένων οίνων και του έτεινε μίαν φιάλην γαλλικού ερυθρού οίνου.
-Δεν πουλάς πια ντόπιο κρασί;
-Και πού να το βρω κυρ Αλέξανδρε; Τα αμπέλια έγιναν οικόπεδα και rooms to let.
Οσο παρήρχετο η ώρα, τόσο εδυσκολεύετο να αναγνωρίση τους ήρωας και τας ηρωίδας του καθώς και τας αγαπημένας του τοποθεσίας. Επληροφορήθη ότι δεν υπήρχεν πλέον ο ανεμόμυλος του Μαμογιάννη μὲ τὴν ἀενάως στροφοδινουμένην πτέρυγά και τὰ τριγωνικὰ ἱστία. Εις την θέσιν του υψούντο θορυβώδεις ανεμογεννήτριαι, εκεί όπου πρότερον γλαῦκες καὶ γλάροι ἤριζον περὶ κατοχῆς του τοπίου.
Εδίστασεν επ’ ολίγον να ερωτήση διά τα μέρη όπου εσύχναζεν η γραία Χαδούλα, τας χλοϊζούσας πλαγιάς εις τας οποίας συνέλεγεν βότανα. Με αυτά εθεράπευε την βασκανίαν, παρεσκεύαζε φάρμακα, διά τας αναιμικάς κόρας, τας εγκύους και τας λεχώνας.
Τας απορίας του έλυσεν Γιάννης ο Παλιούκας.
-Στον βράχο που βρίσκεται δίπλα στο εκκλησάκι του Αγίου Σωζοντος έχει κτισθεί ένα πολυτελές ξενοδοχείο, πάντα γεμάτο γιατί οι τουρίστες θέλουν να ξέρουν πού πνίγηκε η Φραγκογιαννού. Τα βότανα και τα μαντζούνια της θάφτηκαν κάτω από το τσιμέντο.
-Δικό μου το ντέρτι, δικό σας το κασαβέτι, για το κακό που κάνετε στη φύση.
Ευθύς εμετανόησεν για τα λόγια που εξεστόμισε εν τη οργή του και επλησίασεν την ὀκταόκαδον τσότραν να βάλη λίγο κοκκινέλι να ευφρανθή η καρδία του, χωρίς να αγγίξη το γιουβέτσι διότι ενήστευεν.
Αίφνης ἤχησαν τα λαλούμενα (βιολιτζῆδες ντόπιοι και τουρκόγυφτοι με κλαρινέτα) και ἐξύπνησεν. Αι εικόνες της αναπολήσεως έπαυσαν να είναι σταγόνες πεσοῦσαι ἀπὸ τὸ κέρασμα τῆς θείας ἀμβροσίας εἰς τὴν τρυφὴν τοῦ παραδείσου και ο ρεμβασμός του Δεκαπενταύγουστου μετετράπη εις εφιαλτικόν ίλιγγον.
- Πού πήγαν οἱ λόγγοι, αἱ φάραγγες, αἱ κοιλάδες, ὅλος ὁ αἰγιαλός καί τά βουνά. που κάποτε ήσαν ιδικά μου, δερωτήθη. Ίσως να εχάθησαν εις το ήμισυ του δρόμου μεταξύ ανθρωπίνης αβελτηρίας και τουριστικής πλημμυρίδος."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου